Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Warrior
Underdogs zijn graag geziene tafelgasten ten huize zevende kunst. Zeker als er een sportsausje in het recept suddert: vraag het maar aan Sylvester Stallone die zowat zijn hele carrière te danken heeft aan de Adrian-kreet uit de eerste ‘Rocky’-film. Waarna de underdog plaats ruimde voor all-American machismogedrag en lakeischap van ene Ronald Reagan. Maar goed, we zijn hier niet om de ‘Rocky’-cyclus te ontleden, maar om Rocky Balboa te gebruiken als opstapje voor de huidige golf prenten die Stallones Oscarwinnende prent uit 1976 als inspiratiebron of blauwdruk gebruiken. Zoals Darren Aronofsky’s cinema verité-variante ‘The Wrestler’ en David O. Russells reality-impressie ‘The Fighter’. Twee films waar deze ‘Warrior’ zich netjes tussen nestelt.
Vooral aan een vergelijking met ‘The Fighter’ valt welhaast niet te ontsnappen. Net zoals in het verhaal van de boksende broers Ward staan ook hier twee broers centraal. Weliswaar niet zij aan zij, maar lijnrecht tegenover elkaar. In tegenstelling tot ‘The Fighter’ is ‘Warrior’ volledig fictief. Niet dat dit een nadeel is: het sterke en scheermesscherpe scenario doet immers veel meer dan zomaar de geijkte genre-ingrediënten (die weliswaar aanwezig zijn) te herkauwen.
‘Warrior’ situeert zich in de wereld van MMA (Mixed Martial Arts), een vechtsport waarin eigenlijk alle technieken zijn toegelaten, zolang het maar proper blijft. ‘Hou het netjes en eerbiedig je tegenstander’ zegt de ref vooraleer de kemphanen op het canvas op elkaar los te laten. Netjes of niet, de vonken vliegen er meer dan eens af als twee vechtende kolossen op elkaar afstormen en er dingen met elkaar doen waarvoor ze in het openbaar levenslange gevangenisstraf zouden krijgen. Twee van die MMA-beoefenaars zijn de broers Conlon. Autoritair opgevoed door hun destijds alcoholische vader (Nick Nolte) die hen de kneepjes van vechtsporten aanleerde. De losse handjes van hun pa en zijn voortdurend drankmisbruik zorgden ervoor dat beide zonen zich van hem afkeerden. Tom (Tom Hardy) vluchtte weg met zijn moeder en bleef bij haar tot zijn dood, Brendan trouwde met zijn jeugdliefde (Jennifer Morrison). Op een dag staat Tom terug bij zijn vader op de stoep. Niet zozeer om vergiffenis te schenken, maar hij wil terug de ring in en vraagt of zijn pa hem wil trainen. En dat terwijl (zonder dat beide broers het van elkaar weten) Brendan ook terug wil prijsvechten. Zij het uit noodzaak, want zonder (extra) geld kan hij zijn hypotheek niet betalen en wordt hij samen met zijn vrouw en twee kinderen uit zijn huis gezet. Het verleden weegt nog steeds als een juk op beide broers, en een verzoening zit er niet gauw in. Ook niet als blijkt dat Tom en Brendan allebei deelnemen aan het prestigieuze Spartan-toernooi in Atlantic City waarvan de eindwinnaar met een recordbrekende geldprijs naar huis mag.
Dat Gavin O’Connor weet hoe hij een adrenalinespuiende sportfilm in te blikken wisten we al sinds ‘Miracle’ uit 2004, waarin hij het opmerkelijke parcours van de Amerikaanse ijshockeyploeg op de Olympische Winterspelen van 1980 uit de doeken deed, culminerend in een razend spannend geënsceneerde replay van de finale tegen de Russen. O’Connor toont zich opnieuw een kei in het regisseren van sportactie, en de authentiek ogende en hyperkinetisch vormgegeven MMA-scènes spatten (zeker in het laatste uur) als een waterval van het doek. Maar dat is niet de enige troef van ‘Warrior’. O’Connor haalt het beste uit zijn cast, hetgeen de geloofwaardigheid van het scenario sterk ten goede komt. Nick Nolte is ijzersterk als getroebleerde vader (een Oscarnominatie voor beste bijrol kan hem onmogelijk ontsnappen), Australiër Joel Edgerton is uitstekend als Brendan, en Tom Hardy (aan een steile opmars bezig sinds ‘Bronson’ en ‘Inception’) is ronduit sensationeel als de explosieve Tom.
‘Warrior’ moet je niet zozeer zien om de verhaalnaden, want die zijn al ettelijke keren eerder gebracht. Het zijn echter de klankkleur en menselijke invulling die de vier sterren rechtvaardigen. Hier geen tijgersoog van Survivor op de soundtrack, maar het onder de huid kruipende ‘Start A War’ van The National om alles af te trappen. En de gedreven vertolkingen van de cast (een grappige Kevin Dunn inclusief) zorgen er voor dat de clichés geen kans krijgen om de prent te kelderen. Niet dat O’Connor een vlekkeloos parcours aflegt: de nevenplot in Irak is overbodig, en niet alle confrontaties tussen vader en zonen zijn even sterk. Maar dat zijn voetnootopmerkingen in een film die twee uur en twintig lang niet alleen de biceps, maar ook de keel- en hartspieren stevig aansnoert.