Yohoho, and a bottle of a rum. Niet alleen piraten grijpen vaak naar de rumfles, ook filmliefhebbers zijn de laatste jaren veelvuldig naar de drank gedreven door producent Jerry Bruckheimer die intussen al zo’n vijfendertig villadorpen heeft kunnen oprichten met de opbrengst van de ‘Pirates Of The Caribbean’-franchise die hij in 2003 opstartte met ‘The Curse Of The Black Pearl’, dusver de enige uit de reeks die geen bonkende koppijn opleverde. Even zag het er naar uit dat ook deze ‘On Stranger Tides’ waar voor zijn geld zou bieden, daar het gerucht de ronde deed dat deze prent minder misplaatste megalomanie zou bevatten dan ‘Dead Man’s Chest’ en ‘At World’s End’. Hoop die ijdel bleek, want dit vierde avontuur van Jack Sparrow blijkt een nieuwe slag in troebel water.
Positief is alvast dat ‘On Stranger Tides’ terug een afgerond verhaal vormt, en dus niet eindigt met een cliffhanger die de aanzet vormt voor het vijfde deel. Dat er hoogstwaarschijnlijk wel zal komen, daar de wereldwijde dubloenen en dukaten-recette van deze prent alweer fenomenaal was. Centrale McGuffin in dit vierde Jack Sparrow-avontuur is de fontein der eeuwige jeugd, een mythische plaats met heilig water dat iedereen die er van drinkt eeuwig jong houdt. Dat velen er zich willen laven, spreekt voor zich. De Spaanse koning stuurt zijn troepen op zoek naar de fontein, en de Britten proberen dat leger te slim en te snel af te zijn. De Britse koning George II engageert zelfs Barbarossa (Geoffrey Rush) om de missie van de Spanjaarden te boycotten. Ook Jack Sparrow (een op automatische piloot varende Johnny Depp) mengt zich in de strijd. Door toedoen van zijn voormalig lief Angelica (Penelope Cruz), die claimt de dochter te zijn van de gevreesde piratenkapitein Blackbeard (Ian McShane).
Wat Sparrow niet weet, is dat hij maar een pion is in een plan van Blackbeard die eveneens de bron wil ontdekken. Iets dat hij gaandeweg ontdekt als hij manoeuvreert in een plot waarin ook nog zombiepiraten en hypnotiserende zeemeerminnen opduiken. En een priester die verliefd wordt op een van die zwemmende meiden. Een nevenverhaal dat trouwens beter uit de prent was geschreven. Een van de redenen dat Keira Knightley en Orlando Bloom er niet meer bij zijn is net omdat Bruckheimer wou proberen de scenario’s minder vol te proppen en het allemaal eenvoudiger te houden. Wat de vraag doet rijzen wat er in hemelsnaam is misgegaan tussen de intentie en het neerschrijven van het scenario.
Ted Elliott en Terry Rossio (die ook de vorige drie delen op hun cv hebben staan) komen immers andermaal op de proppen met een zielloos omhulsel dat grotendeels kant noch wal raakt. De synopsis is op zich duidelijk, maar wie halverwege nog weet welk personage waar zit en waarom mag zichzelf een bonus toedienen voor opmerkzaamheid. En uithoudingsvermogen. ‘On Stranger Tides’ rent zowat drie kwartier als een kip zonder kop rond vooraleer er een poging wordt ondernomen om het verhaal echt af te trappen. Helaas is het tegen dan al te laat: Depp kleurt zijn iconische rol ditmaal wel heel erg vervelend in (en dan kreeg hij er nog wel zo’n slordige 55 miljoen voor op zijn bankrekening gestort) met een tenenkrullend slechte zelfparodie als resultaat. Dan komen Cruz en McShane er beter vanaf: die hebben minder te doen en kunnen zich makkelijker verstoppen tussen de vele loshangende naden van de plot, die zonder gevoel voor ritme en verwondering de ene logge actiesequens na de andere uit de mouw schudt.
In een blockbusterzomer gevuld met aimabel kijkvoer als ‘Super 8, ‘X-Men: First Class’ en ‘Rise Of The Planet Of The Apes’ viel deze vierde ‘Pirates Of The Caribbean’ vooral in negatieve zin op. Een gemiste kans om lekgeslagen franchise terug op het goede pad te krijgen door andermaal te grossieren in overkill en geblaat, maar weinig wol. Burt Lancaster en Errol Flynn draaien zich terecht om in hun graf bij deze nieuwe ronde genreschennis. Durven we nog hopen dat ‘Pirates 5’ en wie weet hoeveel er nog volgen alsnog gaan voor heldere matinee-eenvoud of zijn we intussen wijzer geworden? De tijd zal het misschien uitwijzen. Zoals het er nu naar uitziet staat in elk geval vast dat de ‘Pirates Of The Caribbean’-franchise enkel de geschiedenisboekjes zal halen om zijn exuberante recettes en niet om zijn kwalitatieve verwezenlijkingen.