Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Wie ooit ‘The Hand That Rocks The Cradle’ gezien heeft, weet dat Rebecca De Mornay over precies de juiste verhouding charme en chagrijn beschikt om gestalte te geven aan een ijskoude bitch die haar slachtoffers afwisselend geruststelt en de daver op het lijf bezorgt. In die jaren ’90 thriller speelde ze een babysitster met geheime agenda, bijna twintig jaar later doet ze die rol nog eens met minstens zoveel panache over in ‘Mother’s Day’, een losse bewerking van de gelijknamige Troma-prent uit 1980.

De zorgzame mater familias die De Mornay in deze effectieve nagelbijter neerzet, zou moeiteloos de nog kwadere zus van nanny Peyton kunnen zijn. Wie aan haar welpen raakt, zal het alleszins geweten hebben. Wanneer de drie broers Ike, Addley en Johnny na een mislukte overval hun toevlucht zoeken tot hun ouderlijke huis, betekent dit de start van een boel extra problemen. Zo blijkt al snel dat het huis niet langer hun eigendom is en dat de nieuwe bewoners in de kelderverdieping een housewarmingparty georganiseerd hebben voor een aantal vrienden. Een telefoontje naar moeder is de enige oplossing om heelhuids uit deze gijzelsituatie te raken, redeneren ze. Maar of haar komst ook voor de onschuldige feestvierders een goede zaak is? Uiteraard niet, want al snel wordt duidelijk van wie de zonen hun venijnige kantje hebben.

Het idee is overgenomen van de Charles Kaufmans film met dezelfde titel, maar qua uitwerking zijn er meer verschillen dan overeenkomsten. Zo betrof het in de eighties-prent slechts twee broers én drie slachtoffers, daar waar er in deze versie een extra familielid ten tonele verschijnt en maar liefst acht personen ten prooi vallen aan het grenzeloze sadisme van Mother en haar achterban. Bovendien mocht er in het origineel al eens gelachen worden, waar het thema hier met de nodige ernst wordt benaderd. Regisseur Darren Lynn Bousman wil de kijker vooral ongemakkelijk doen schuifelen op zijn stoel.

Bousman is – met delen twee tot vier uit de ‘Saw’-franchise op zijn conto – natuurlijk expert ter zake wanneer het aankomt op sadistische suspense. Op zich verschilt het soort huiver dat hij hier ten berde brengt zelfs niet zoveel van wat hij eerder in die tot op het bot uitgemolken horrorreeks deed. Een scène waarin twee vriendinnen elkaar met een zakmes moeten bekampen tot één van de twee het loodje legt omdat ze anders allebei zullen worden neergeschoten, is een manipulatief spelletje dat net zo goed uit de geflipte koker van Jigsaw had kunnen komen. En zo bevat ‘Mother’s Day’ nog wel een aantal torture porn-situaties, waardoor hij al snel afwijkt van de klassieke gijzeldrama’s als ‘The Desperate Hours’ of ‘Albino Alligator’, waarmee hij aanvankelijk parallellen vertoont. De kat-en-muisstrubbelingen zijn dan wel van een gelijkaardige opzet, maar de gore-factor ligt een stuk hoger.

Met een beetje slechte wil zou je kunnen opmerken dat de personages lege hulzen zijn en dat het je nauwelijks kan schelen wie het loodje legt. Dat is ook zo, maar dat doet niets af van de vakkundige spanningsopbouw en het uitstekende acteerwerk van Rebecca De Mornay, die op haar dooie eentje de film een paar niveaus de hoogte in tilt en ons geregeld doet vergeten dat het scenario niet altijd even waterdicht in elkaar klikt. De brug die de film op het einde maakt met de openingsscène, vonden wij er bovendien ook eentje te ver, maar de scènes in het huis zijn dermate beklijvend dat we dit graag met de mantel der (moeder)liefde bedekken.

Peter Janssens