Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

We weten niet hoe het met jullie zit, maar persoonlijk vinden we het een goede zaak dat Kristin Scott Thomas momenteel terug vooral in Franse/Europese films te zien is, en dat de Brits-Franse klasseactrice haar heil niet meer zozeer zoekt in Hollywood. Ons filmminnend hart bloedt altijd een beetje als we zien hoe ze haar talent vergooit in flutfilmpjes als ‘The Golden Compass’ en ‘Confessions Of A Shopaholic’. Scott Thomas komt immers pas volledig tot haar recht in fijnproeverskost als ‘Il Y A Longtemps Que Je T’Aime’.

Al beroeren naturlijk niet alle cinefiele traktaties de smaakpapillen: net zoals je fletse blockbusters hebt, heb je ook praatcinema die blijft steken in goede bedoelingen. ‘Contre Toi’ bijvoorbeeld, de tweede film van de Franse regisseuse Lola Doillon (de echtgenote van ‘L’Auberge Espagnole’-regisseur Cédric Klapisch). Een prent die draait rond het zogenaamde Stockholmsyndroom, waarbij het slachtoffer genegenheid opvat voor de misdadiger die haar gijzelt.

Scott Thomas is prima als Anna Cooper, een ietwat eenzame verpleegster die op de eerste dag van haar vakantie in haar eigen huis overvallen en ontvoerd wordt door een man. De ontvoering is niet zomaar toevallig: Yann (Pio Marmaï) verwijt Anna medeplichtig te zijn aan de dood van zijn echtgenote, en hij ziet zijn daad als een soort vergelding. Langzaamaan ontstaat er een verstandhouding tussen Anna en Yann, die zowaar zelfs verliefd worden op elkaar en een relatie beginnen. Tot wanneer bij Anna alsnog de harde realiteit de kop opsteekt.

‘Contre-Toi’ bedient zich van een gegeven dat bij Almodovar of Polanski tot lekkere (of groteske) kinky cinema zou kunnen leiden, maar waar in de handen van Doillon te weinig mee gebeurt. Aanvankelijk boeit het nog wel: Doillon opent de prent met de staart van het verhaal en keert zo terug via een lange flashback naar de gijzeling. In het begin is het nog gissen naar het waarom van de gemoedstoestand van Scott Thomas, maar van zodra haar relatie met Marmaï de bovenhand krijgt, raakt de film iets te snel zonder stoom. Ook omdat Doillon alles te theatraal in beeld brengt en de relatie tussen de twee getormenteerde zielen nooit echt onder de huid kruipt.

Bovendien lijkt het scenario ook net iets te voor de hand liggend: Pio Marmaï ziet er uit als een zuiderse hunk, waardoor het voor Scott Thomas niet zo moeilijk is om genegenheid voor hem op te vatten. En dan draagt de tot wanhoop gedreven man daarnaast nog een intriest verlies met zich mee. Een beetje meer tegenstelling tussen de twee had geen kwaad gekund, daar Marmaï en Scott Thomas nu gewoon op twee soulmates lijken die ook op café op elkaar verliefd zouden zijn geworden. ‘Contre Toi’ heeft zeker zijn momenten en passages waarin alles in elkaar klikt (of dat belooft te doen), maar is uiteindelijk toch net iets te makkelijk en onaf om echt relevant te zijn.

Simon Couwens