Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

David Bowie mag dan wel ietwat van de aardbodem verdwenen zijn, op zijn zuurverdiende muzikale lauweren rusten en enkel nog eens in de belangstelling komen als Quentin Tarantino zin hoeft om het vuur te doven met benzine, zijn zoon Duncan Jones stond dit jaar volop in de belangstelling. Zeker bij cinefielen met een neus voor fijne science fiction. Na het ingetogen en naar de seventies knipogende ‘Moon’ (2009) trok Bowie Jr. voor zijn opvolger de commercieel meer toegankelijkere actiekaart, maar hij verkocht geenszins zijn ziel aan de duivel met ‘Source Code’. Integendeel, Jones’ tweede worp is een gebalde sf-actiethriller die je van begin tot eind in de greep houdt.

‘Source Code’ laat zich pitchen als een kruising tussen ‘Déja Vu’ (de actiethriller van Tony Scott met Denzel Washington) en de Bill Murray-klassieker ‘Groundhog Day’. Een op het eerste zicht niet voor de hand liggende combinatie, maar scenarist Ben Ripley trekt zich aardig uit de slag. En bewijst nogmaals dat tijdreizen vaker wel dan niet garant staan voor intrigerende stukjes zevende kunst. Ook als er geen DeLorean in het spel is.

Helikopterpiloot Colter Stevens (Jake Gyllenhaal) wordt wakker op een trein die op het punt staat Chicago binnen te rijden. Op zich niets vreemds aan natuurlijk, ware het niet dat Colter geen flauw idee heeft hoe hij op de trein is gekomen, laat staan dat hij weet wie de vrouw (Michelle Monaghan) is die voor hem zit en hem aanspreekt met Sean. Veel tijd om te tobben krijgt hij niet, daar acht minuten na zijn ontwaken de trein ontploft. Colter komt bij zijn positieven in een donkere ruimte, waar hij verbinding heeft met een zekere kapitein Goodwin (Vera Farmiga) die hem meedeelt dat hij na zijn mentale decompressie opnieuw naar de trein zal worden gestuurd. Aan boord van de trein is immers een bom, en het is aan Colter om de bom te lokaliseren en de dader uit te schakelen. Slaagt hij daar niet in, dan sterven heel wat onschuldige mensen en staan er Amerika nog meer terroristische aanslagen te wachten. Zolang Colter de aanslag niet kan verijdelen, wordt hij telkens opnieuw voor acht minuten naar de trein gebeamd.

Wie bij het lezen van de synopsis overvallen wordt door een groot ‘huh’-gehalte, hoeft niet te wanhopen. ‘Source Code’ legt netjes uit hoe de vork in de steel zit. Of toch vrij netjes: het scenario strooit met metafysica en parabolische wiskunde als zwarte pieten met letterkoekjes in de eerste week van december. Helemaal waterdicht is het uiteindelijk niet (er blijven nogal wat vragen over voor, tijdens en na de climax), maar dat is nauwelijks een beletsel om voluit onder te duiken in deze zevende adrenalinehemel. Onopgeloste vragen zijn nu eenmaal inherent in films die schermen met alternatieve tijdstroken. Meer zelfs, ze zijn een groot deel van de charme ervan.

Mooi is ook dat Jones alles netjes in balans houdt. ‘Source Code’ mag dan zieltjes lokken door marketinggewijs de nadruk te leggen op de actietaferelen, het is tegelijkertijd een intrigerend drama dat heel wat mooie dingen te zeggen heeft over zelfopoffering, leven en dood. En dat zonder alles nodeloos te rekken of oeverloos sentimenteel te benadrukken. Jones ziet ‘Source Code’ in de eerste plaats als een goed geoliede B-film die binnen het tijdsbestek van anderhalf uur alle overbodige franjes inruilt voor een stevig tempo vooraleer uit te pakken met een climax die de verhaalelementen netjes verbindt en ze tegelijkertijd in een nieuw daglicht stelt. Zelfs als je de ultieme ademstoot van de finale niet weet te appreciëren ben je sowieso deelgenoot van een intelligente brok science fiction met ballen en intellect. Voorwaar een mooie combinatie.

Simon Couwens