Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Ze zijn er! En we hebben het niet over de Zeeuwse mosselen of de nieuwe Beaujolais. Wel over de generatie filmmakers die hun apenjaren tijdens de jaren tachtig beleefden en nu films maken met een vette knipoog naar het decennium van Ronald Reagan, nektapijten, Rubikkubussen en beenverwarmers. En bovenal een fikse schouderklop in huis hebben voor (wie anders) Steven Spielberg die begin jaren tachtig met ‘E.T.’ en ‘Raiders Of The Lost Ark’ twee van de beste blockbusters aller tijden afleverde en daarnaast als producent garant stond voor tal van voorstadsfamiliefilms die een hele generatie kleurden. En dat terwijl heel wat cineasten uit de jaren tachtig openlijk knipoogden naar sf-klassiekers uit de jaren veertig en vijftig. Of hoe alles netjes met elkaar verbonden lijkt.

J.J. Abrams (‘Mission Impossible 3’, ‘Star Trek’) gaat voor zijn eerbetoon nog een stap verder door Steven Spielberg Hemzelve aan boord te hebben als coproducent. Wat meteen verklaart waarom het machtig mooie Amblinlogo hier nog eens zijn opwachting maakt. Waarmee we niet beweren dat ‘Super 8’ in de eerste plaats een Spielbergprent is. De man aan het roer is en blijft J.J. Abrams die heel wat van zijn eigen jeugdherinneringen verwerkte. En er bovendien voor zorgt dat de stoet visuele effecten een groot mysterieus aura bezit. De geest van de Reese’s Pieces-verzamelende ‘E.T.’ is daardoor nooit echt veraf.

Toch zet J.J. Abrams zijn geld niet alleen in op de effecten: de visuele hocus pocus blijkt uiteindelijk ondergeschikt aan het scenario dat duidelijk teert op een hart en een ziel. Ja, het is een spannend jongensavontuur, maar tegelijkertijd worden er volwassen thema’s aangesneden. Net zoals bij Spielberg, inderdaad. In de voorstad Lilian in Ohio beleven zes tieners in de zomer van 1979 een avontuur dat hen voor de rest van hun leven zal tekenen. Zeker Joe Lamb (debutant Joel Courtney), die zijn moeder verloor bij een fabrieksongeval, maar gelukkig mooi wordt opgevangen door zijn vrienden. Een van hen, Charles Kaznyk (Riley Griffiths, nog een debutant) wil met zijn Super 8-camera een zombiefilm draaien die hij wil insturen voor een kortfilmcompetitie. Op vraag van Joe accepteert Alice (Elle Fanning, het jongere zusje van Dakota) het aanbod om daarin de hoofdrol te vertolken en uiteraard worden de twee verliefd op elkaar. Een emotioneel-gevaarlijke liefde zowaar, zeker omdat Alices vader indirect verantwoordelijk is voor de dood van Joes moeder. Tijdens een nachtelijke opname zijn de zes getuige van een spectaculaire treincrash waarbij een goederentrein inrijdt op een auto en ontspoort. Waarop meteen een contingent militairen in Lilian neerstrijkt om het stadje onder quarantaine te plaatsen. En de jonge avonturiers meer over het geheim van de trein ontdekken dan hen lief is.

Een veelgehoorde (en niet geheel onterechte) kritiek is dat J.J. Abrams naar het einde toe alles wat laat ontsporen door te veel nadruk te leggen op de creature effects en alles opdient met een te melodramatische saus. Het klopt inderdaad dat ‘Super 8’ beter is tijdens het voorspel dan tijdens de climax, maar toch blijft het geheel uiteindelijk mooi in balans. Genoeg spannende en ontroerende taferelen om de twaalfjarige in ieder van ons te entertainen en alles overgoten met genoeg charme en mysterie om cynische volwassenen te laten ontdooien. Of niet natuurlijk, ieder moet maar voor zichzelf uitmaken in hoeverre hij in het universum van Abrams en Spielberg wil meestappen.

Waar niet aan te ontsnappen valt is de opvallend sterke acteerprestaties van de relatief onbekende cast. Elk apart breken ze misschien geen potten, allemaal samen blijken de jongeren wonderwel op elkaar ingespeeld en is het niet zo moeilijk om in hun leefwereld op te gaan. Meer zelfs, ze moeten zowaar nauwelijks onder doen voor de jonge acteurs die destijds door Spielberg werden ontdekt voor (daar is hij weer) ‘E.T.’ en ‘The Goonies’. Of hoe Abrams ook hier opvallend veel mosterd bij Spielberg heeft gehaald.

Simon Couwens