Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Zou het dan toch waar zijn dat iedere acteur af en toe de (al dan niet onweerstaanbare) drang voelt om zelf ook eens achter de camera plaats te nemen? Het spreekt voor zich dat niet alle gegadigden Chaplins, Eastwoods of Redfords zijn, maar het aantal acteurs dat – al is het maar voor een keer – action en cut wil of mag roepen, is nog niet aan het eind van hun filmlatijn.

Ook Mark Ruffalo mag zich nu officieel ‘regisseur’ noemen. Nadat hij als acteur het mooie weer maakte in onder meer ‘You Can Count On Me’, ‘Windtalkers’, ‘Zodiac’, ‘Shutter Island’, ‘The Kids Are All Right’ en (binnenkort) als de Hulk in ‘The Avengers’, zet hij nu kop en schouders onder een project dat hij gedurende vele jaren mee ontwikkeld heeft. Ruffalo is heel goed bevriend met Christopher Thornton, met wie hij samen acteerstudies volgde. Thornton kreeg zijn eerste rol in de horrorprent ‘Watchers II’ en was daarna zeer bedrijvig in het theater. Tot wanneer tijdens zijn vijfentwintigste levensjaar het noodlot toeslag en een ongeval bij het bergbeklimmen ervoor zorgde dat hij vanaf het middel af verlamd was. Het is dus geen toeval dat Thornton hier een rolstoelpatiënt vertolkt. Thornton schreef zelf het scenario en vervolgens duurde het tien jaar vooraleer er genoeg fondsen waren om het project samen met zijn jeugdvriend Ruffalo te financieren.

Thornton stopte nogal wat persoonlijke ervaringen in de film. Zo woonde hij na zijn ongeval heel wat gebedsgenezingen bij, en die vormen meteen de ruggengraat van het scenario. Thornton schreef voor zichzelf de rol van de invalide dj Delicious D. Hij is een van de sensaties in het clubcircuit en net wanneer zijn ster begint te rijzen, raakt hij verlamd na een ongeval met een motorfiets. D. transformeert in een cynische en verbitterde man, die lak heeft aan de wereld, maar alsnog hoopt dat hij het beste van zijn situatie kan maken. Hij krijgt vooral hulp van de katholieke priester Joe (vertolkt door Ruffalo) die hem onderdak en voedsel probeert te verschaffen. Via via verzeilt D. op een gebedsgenezing, waar hij ziet hoe geloof en helende krachten voor een mirakel kunnen zorgen. De bal gaat echter pas echt aan het rollen als D. ontdekt dat hij zelf ook helende krachten bezit en door handoplegging ongeneeslijk zieken kan genezen.

Het duurt niet lang voor zijn miraculeuze gave door de buitenwereld wordt opgepikt en uitgebuit. Leo wil dat hij zijn talent ten dienste van God stelt, maar D. wil in de eerste plaats rijk worden: zeker omdat hij zichzelf niet kan helen en tot zijn rolstoel veroordeeld blijft. Omdat hij zijn kunnen als dj nog niet verloren is, wordt D. ingelijfd bij de rockgroep Burnt The Diplongs, die hem al snel gebruiken als lokmiddel en hun concerten omtoveren in Healapalooza-combinaties van muziek en gebedsgenezingen. Om het met de wijze woorden van Meneer De Uil te zeggen: als dat maar goed afloopt, lieve kijkbuiskinderen.

Ruffalo en Thornton zoeken in ‘Sympathy For Delicious’ naar de niet altijd voor de hand liggende lijn tussen drama en satire. Soms lukt hun missie (D. blijkt ondanks zijn egocentrische ingesteldheid eigenlijk het minst egoïstische personage), maar op andere momenten slaan ze de bal mis. Zeker het rockmilieu wordt nogal flauw-karikaturaal neergezet: noch Juliette Lewis (als bassiste), Orlando Bloom (als leadzanger The Stain) en Laura Linney (als geldgeile manager van de band) slagen er in om echt iets aan te vangen met hun rol. Waardoor ‘Sympathy For Delicious’ constant schippert tussen goede bedoelingen en halfbenutte kansen. Voeg daar nog een bijwijlen slepend tempo bij, en het is duidelijk dat ‘Sympathy For Delicious’ onze sympathie vooral krijgt voor het doorzettingsvermogen van Ruffalo en Thornton, en niet zozeer voor de stevige uitwerking van het geheel. Al deelt niet iedereen die mening, getuige de speciale juryprijs in de categorie drama die de prent in 2010 op het Sundancefestival in de wacht wist te slepen.

Simon Couwens