Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Niets is eindig in Hollywood zolang de kassa’s blijven rinkelen. De producers achter de ‘Final Destination’-franchise mogen het vierde deel dan wel ‘The Final Destination’ gedoopt hebben (let op de nochtans weinig aan de verbeelding overlatende ‘the’ in de titel!), toen duidelijk werd dat het publiek nog steeds massaal pap lustte van de ingenieuze moordpartijen van Magere Hein, werd door de studio al gauw het licht op groen gezet voor een vijfde episode. En voor wie denkt dat het woord ‘finaal’ dit keer wél als dusdanig geïnterpreteerd moet worden: de ruim 150 miljoen dollar die de huiverprent in het laatje bracht, legt niet alleen de weg wagenwijd open naar een zesde, maar – als we de buzz mogen geloven – meteen ook naar een zevende aflevering.

Wat tot gevolg heeft dat de komende jaren nog minstens twee extra malen een blik tieneracteurs (waar blijven ze al die wannabes die nooit weten door te breken toch halen?) opengetrokken zal worden om op de vlucht te gaan voor de dood. En de man met de zeis ontloop je niet zomaar wanneer die het op je gemunt heeft. Zo leerde ons de vorige vier films uit de popcornhorrors voor angsthazen-franchise. Met een flinterdunne grens tussen gruwel en humor wist je immers nooit zeker of je de nagels moest afbijten of in een lachbui uitbarsten. Dat is ook nu weer het geval.

Het is overigens lang niet de enige gelijkenis. De scenariostructuur is bijvoorbeeld wederom nagenoeg identiek aan die van zijn voorgangers. Een knul is er met een stel vrienden en vriendinnen op uit om zich te amuseren (een teambuildingweekend), maar krijgt plots een visioen van een ramp die te gebeuren staat (ditmaal een instortende brug). Wanneer hij de aanwezigen tracht te waarschuwen, ontstaat er oproer tot niet veel later evenwel blijkt dat hij het bij het rechte eind had. Enkelen wisten te ontkomen aan hun geplande dood, maar zoals u en ik uiteraard al weten, heeft de dood een agenda die moet kloppen. Aldus mag het stel overlevenden zich weldra verwachten aan een naar schatting fataler bezoekje...

De geest van Magere Hein blijkt onderhand al zieker dan die van de Jigsawkiller in de ‘Saw’-films, een reeks waar deze eigenlijk erg vertrouwd mee is. Het plotskelet is haast onderling inwisselbaar (een aantal slachtoffers in wording staan oog in oog met een beproeving waarbij ze wellicht toch het loodje leggen) en beide huiverfranchises moeten het hebben van hun cheap thrills en creatieve vondsten. Waar de nadruk in de ‘Saw’-serie echter op het vloeien van bloed lag (inderdaad, lag, want die hield er na zeven episodes mee op), blijken de ‘Final Destination’-scribenten echter eerder te gaan voor spitsvondige killings met de nodige ingebouwde twisten.

Het zou niet fair zijn te stellen dat de makers hier het buskruit uitvinden, maar zolang het duurt, slagen ze er ook in dit vijfde deel in de creativiteit te laten winnen van de sleur. Met amper anderhalf uur op de teller (aftiteling incluis) is ‘Final Destination 5’ bovendien opnieuw zo’n korte zit dat je amper de tijd hebt om je te vervelen. Net op het moment dat je de vraag stelt of het nu echt niet welletjes is, is het alweer afgelopen. Daarnaast zorgt de déjà vu-twist aan het eind (wie de eerste prent zag, begrijpt het vast wel) voor een geinige kwinkslag, is de brugramp misschien wel de knapst gechoreografeerde uit de serie en zijn minstens de helft van de moorden een bulderlach waard. Puik horroramusement – ook in drie dimensies.

Peter Janssens