Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Devil's Double
Naar het schijnt heeft iedereen een dubbelganger, of toch minstens iemand die daar, al dan niet na een bezoekje aan de kapper, kan voor door gaan. Een theorie die uiteraard wegen opent voor spannende en amusante fictie, zoals in de klassieke roman ‘The Prisoner Of Zenda’ van Anthony Hope, die zowel in 1937 als in 1952 een viersterrenverfilming kreeg. Van fictie naar non-fictie is maar een kleine stap, daar het gerucht de ronde doet dat nogal wat notabelen een dubbelganger in dienst hebben om hem of haar te vervangen tijdens officiële verplichtingen of zelfs om als lokaas te dienen bij eventuele aanslagen.
Een vlieger die ook opgaat voor de megalomane en aan luxe verslaafde Uday Hoessein, een van de zonen van wijlen Saddam Hoessein. Uday (die in 2003 stierf na een vuurgevecht met Amerikaanse troepen) stond te boek als een regelrechte psychopaat, die tegenstanders naar hartelust liet folteren (zelfs atleten van de Iraakse olympische ploeg waren na een teleurstellende prestatie niet veilig voor zijn toorn) en vrouwen en meisjes ontvoerde om hen vervolgens seksueel te misbruiken. Uday liet zijn oog vallen op Latif Yahia, een voormalig studiegenoot die officier was tijdens de oorlog tussen Irak en Iran. Latif werd in 1987 verplicht om – na een kleine chirurgische ingreep – als Udays dubbelganger te fungeren. Iets dat Latif niet ziet zitten, al is weigeren geen optie daar Uday ermee dreigt zijn volledige familie om te brengen als Latif hem in de steek laat. En zo wordt Latif gedurende vijf jaar de officiële dubbelganger van de presidentszoon, en wordt hij getuige/deel van de walgelijke levenswandel van een sadistische psychopaat buiten categorie.
Latif Yahia schreef zijn ervaringen als Udays dubbelganger neer in een boek, en dat vormde de basis voor ‘The Devil’s Double’, een film die werd mee geproduceerd door de Belgische productiefirma Corsan, en daardoor gedeeltelijk een film van bij ons is. Niet iedereen gelooft echter dat Latif de waarheid spreekt of schrijft: heel wat onderzoeksjournalisten beweren dat Latif een fantast is die het volledige verhaal verzon en laten van zijn getuigenis geen spaander heel. Zelfs als Latif daadwerkelijk Udays dubbelganger was, dan nog is ruim de helft van ‘The Devil’s Double’ fictie. Latif beraamde nooit een aanslag op Uday, en het thrillermechanisme waarin Latif er vandoor gaat met de voornaamste minnares van Uday (vertolkt door een weinig overtuigende Ludivigne Sagnier) valt volledig te catalogiseren onder de noemer ‘dichterlijke vrijheid’.
Als reconstructie van ware feiten hoef je ‘The Devil’s Double’ dus niet te bekijken. Beter is om afstand te nemen van de al dan niet waargebeurde invalshoek, en de prent gewoon als een geflipte actiethriller te beschouwen. Niet dat je dan een geslaagde film te zien krijgt: Lee Tamahori (die destijds mooi debuteerde met het rauwe ‘Once Were Warriors’, de Bondfilm ‘Die Another Day’ draaide en vervolgens verzeilde in bagger als ‘xXx: State Of The Union’ en ‘Next’) en scenarist Michael Thomas kiezen voor een larger than life aanpak en focussen vooral op de excessen van Uday. Vrouwen worden verkracht, mannen gemarteld en in de meest uitzinnige scène rijt hij de buik van een tegenstander open en zoemt Tamahori bloeddorstig in op de naar buiten rollende darmen. Gooi daar nog een paar scheepsladingen coke bij, en een feestje op de tonen van Frankie Goes To Hollywoods ‘Relax’ waarbij Uday alle gasten verplicht om uit de kleren te gaan, en het mag duidelijk zijn waarom de vergelijking met de excessen van ‘Scarface’ niet veraf is.
Niet dat Tamahori in de buurt komt van de jarentachtigklassieker. Tussen de vele explosieve actiesequenties door krijg je immers nooit de indruk dat de film evolueert. Uday is van de eerste tot de laatste scène een geflipte sadist, Latif probeert de ganse tijd een weg te zoeken om te ontsnappen, en dat is het zowat. In karaktertekening heeft Tamahori duidelijk geen zin, en ook de historische omkadering wordt tot een minimum herleid. Meer dan een sporadisch opduikend archiefbeeld (met een focus op de Golfoorlog in 1991 nadat Irak Koeweit was binnengevallen) hoef je niet te verwachten. Meer ‘Rambo’ dan ‘Syriana’ met andere woorden. Gelukkig is er toch een reden om ‘The Devil’s Double’ te bekijken, en die reden is Dominic Cooper, die zowel Uday als Latif vertolkt. Dat hij er bij tijd en wijlen uitziet als een psychotische Freddie Mercury doet niets af aan het feit dat ‘The Devil’s Double’ in eerste instantie zijn film is. Voor een acteur die dusver vooral tweede viool speelde in romcoms (‘Mamma Mia!’, ‘Tamara Drewe’) is deze dubbelrol op zijn zachtst gezegd een ogenopenende metamorfose. Zij het eentje die deze duivelse dubbelganger helaas niet uit het drijfzand der bombastische middelmaat kan helpen.