Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Cargo
Hoe schrijnend sommige onderwerpen ook mogen zijn, af en toe hebben we het gevoel dat ze in de zevende kunst ei zo na volledig uitgemolken zijn. Een gevoel dat we hebben bij onder andere de vluchtelingenproblematiek of de mensen-/vrouwenhandel. Ook bij ons is het reilen en zeilen van de vrouwenhandel volledig ingeburgerd sinds de tv-serie ‘Matroesjka’s’. Het Antwerps-Engels van de hoofdpersonages mocht dan wel de lachspieren activeren, Marc Punt en Guy Goossens maakten tegelijkertijd duidelijk dat er eigenlijk niets te lachen valt in de niet zo wonderlijke wereld van vrouwensmokkel. Iets dat zowat elke film of serie die ooit over het onderwerp is gemaakt (inclusief de qua titel weinig aan de verbeelding overlatende Britse tv-serie ‘Sex Traffic’ geregisseerd door de latere Harry Potter-volksmenner David Yates) meer dan duidelijk maakt.
Regisseur Yan Vizinberg richt zich met ‘Cargo’ op dezelfde thematiek. De 23-jarige Russische Natasha (Natasha Rinis) arriveert in Mexico op uitnodiging van een man die haar een nieuwe toekomst belooft in Amerika. Hij beweert aan het hoofd te staan van een modellenbureau en haar te kunnen helpen een carrière in Hollywood uit te bouwen. Grote leugens natuurlijk, en dat ondervindt Natasha al snel aan den lijve. Nadat ze haar paspoort heeft afgegeven en de naam en adres van haar moeder heeft doorgegeven als contactpersoon/-adres, wordt ze samen met andere meisjes in een bestelwagen gedropt. Het besef dat niet alles pluis is komt te laat, en Natasha wordt Amerika binnen gesmokkeld om er te dansen in stripclubs en zich te prostitueren.
Natasha blijkt beloofd aan een man in New York. Ze wordt in een geblindeerde bestelwagen gegooid, en het is de taak van Sayed (Sayed Badreya), een oudere Egyptenaar, om haar naar daar te brengen. Sayed maakt niet echt deel uit van de eigenlijke smokkelaarsbende, maar ziet er geen graten in om vrouwen te vervoeren in ruil voor drieduizend dollar. Schuldgevoel heeft hij niet, en bovendien denkt hij dat al die vrouwen hoeren zijn en dus eigenlijk krijgen wat ze verdienen. Natasha maakt het hem echter niet gemakkelijk: niet alleen weet ze even te ontsnappen tijdens een toiletstop, tijdens het rijden slaagt ze er ook in om een zijruit van de bestelwagen te breken. Waarop Sayed zich genoodzaakt ziet om Natasha op de passagierszit vast te binden. Voor de man is het de eerste keer dat hij zoveel contact krijgt met zijn ‘vracht’ en Natasha probeert er hem van te overtuigen haar vrij te laten. Sayed laat zich echter niet vermurwen en blijft koers zetten naar zijn eindbestemming.
Het spreekt in Vizinbergs voordeel dat hij probeert om een menselijke focus te vinden, maar hij heeft het toch moeilijk om te beslissen of hij een drama of een thriller wil draaien. Waardoor het eindresultaat nooit echt schrijnend wordt, en zeker geen Amerikaanse ‘Le Silence De Lorna’ is. Bovendien weet Vizinberg de gebruikelijke clichés niet te omzeilen: de leider van de bende vrouwensmokkelaars spreekt met een vettig accent, tapt flauwe grappen en loopt met zijn agressie te koop. Scènes die vrij inspiratieloos in beeld worden gebracht, en eigenlijk slechts een opstapje blijken voor de centrale relatie tussen Natasha en Sayed.
Dat die relatie boeiend blijft, komt grotendeels door de vertolkingen van Rinis en Badreya die erin slagen hun personages geloofwaardig te houden. Jammer genoeg leiden hun ontboezemingen niet naar een emotionele meerwaarde: de emoties komen iets te getelefoneerd over en uiteindelijk kiest Vizinberg toch voor een actievolle climax. Een iets te gemakkelijk en teleurstellend slotakkoord van een film die zijn meer nuancevolle ambities niet volledig weet waar te maken.