Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Een eerste indruk zegt vaak alles. Een archeoloog die door een Zuid-Amerikaanse jungle ploegt en in de eerste vijf minuten al ettelijke honderden gevaren van zich afslaat is een prima aanzet voor een nagelbijtende avonturenthriller. Een handvol gangsters dat aan een tafel in een restaurant popcultuurreferenties naar elkaar gooit en aansluitend de zin en onzin van fooien geven ontleedt, is een perfecte start voor een babbelgenieke misdaadprent. En een detective die wordt neergeschoten na een ontmoeting met een femme fatale, waarop zijn partner onmiddellijk op de bres springt om de waarheid te achterhalen is een droombegin voor een intelligente noir.

Langs de ene kant van het filmspectrum hebben we dus titels als ‘Raiders Of The Lost Ark’, ‘Reservoir Dogs’ en ‘The Maltese Falcon’, in de andere hoek wacht ons ‘Abduction’, waar het hoofdpersonage zich kenbaar maakt door in zijn blote bast op de motorkap van een racewagen te liggen, de bestuurder aanmaant om nog sneller te rijden en zich bij een bruusk remmanoeuvre stomdronken op een grasveld laat rollen. Niet meteen iemand waar je twee uur mee wil doorbrengen (laat staan met meeleven). Toch is het net dat wat regisseur John Singleton en scenarist Shawn Christensen verwachten van iedereen die van plan is zich schrap te zetten voor ‘Abduction’. Iets zegt ons dat die opdracht enkel maar is weggelegd voor tienermeisjes die sinds de ‘Twilight’-franchise een zwak hebben voor Taylor Lautner.

De stoere jongen (die ook hier nogal vaak zijn T-shirt kwijtspeelt trouwens) kruipt in de huid van Nathan Harper, een doordeweekse tiener die geregeld last heeft van nachtmerries. Het hoe en waarom daarvan is hem niet duidelijk, en ook zijn ouders (Jason Isaacs en Maria Bello) kunnen niet helpen. Op een dag werkt hij met zijn buurmeisje/studiegenote Karen (Lily Collins, dochter van Phil en binnenkort te zien in de Sneeuwwitje-prent ‘Mirror Mirror’) aan een schoolproject over verdwenen kinderen en ontdekt hij een website waar je de foto’s van verdwenen kinderen in de tijd kan laten evolueren. Lily vindt dat de aangepaste foto van ene Steven Price (die op driejarige leeftijd verdween) als twee druppels water lijkt op Nathan. Wanneer Nathan thuis het hemd ontdekt dat Steven draagt op de foto, moet hij toegeven dat hij en Steven inderdaad een en dezelfde persoon zijn.

En dan is het hek van de dam: Nathan logt in op de website en activeert op die manier een terroristenorganisatie, die prompt een eenheid naar zijn huis stuurt en zijn (pleeg)ouders ombrengt. Nathan en Karen slaan op de vlucht en komen in een wespennest terecht waarin ook de CIA betrokken is, en waar schijnbaar alles draait rond een lijst met namen van dubieuze agenten die destijds door Nathans/Stevens biologische vader werd gestolen.

Een nogal doorzichtige plot die je eerder aan Bruce Willis dan aan Taylor Lautner zou linken, maar de makers hebben hun uiterste best gedaan om het gegeven zo tienervriendelijk te maken. Voor zover knokken en schieten dat kan zijn natuurlijk. Waardoor ‘Abduction’ al gauw op de lachspieren werkt van iedereen die zijn actiewerk toch liever wat serieuzer heeft. De finale confrontatie tussen Lautner en opperschurk Kozlow (Michael Nyqvist, beter bekend als Blomkvist in de Zweedse verfilmingen van Stieg Larssons ‘Millennium’-trilogie en als (al dan niet toevallig) terrorist in ‘Mission Impossible: Ghost Protocol’) is een lachertje, en scènes als die waarin Lautner eigenhandig een tegenstander van een trein keilt hoef je ook niet te zien voor de hoge adrenalinegraad. Tenzij je een vijftienjarig meisje met een Lautner-boon bent natuurlijk. En zeggen dat John Singleton zijn carrière ooit begon met persoonlijke projecten als ‘Boyz N The Hood’ en ‘Poetic Justice’. De tijden zijn wel degelijk veranderd.

Simon Couwens