Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Marilyn Monroe had tijdens haar korte leven (ze stierf in augustus 1962 op amper 36-jarige leeftijd) niet te klagen over gebrek aan aandacht. Al dan niet een voordeel van hét sekssymbool van een volledige generatie te zijn. En dan drukken we ons nog voorzichtig uit: vijftig jaar na haar dood is Norma Jeanne Baker onder haar artiestennaam immers nog steeds een wereldwijd begrip. Monroe werd echter niet overal opgehemeld. Zo liet Billy Wilder (met wie ze de klassiekers ‘The Seven Year Itch’ en ‘Some Like It Hot’ draaide) optekenen dat “Hollywood didn’t kill Marilyn Monroe, it’s the Marilyn Monroes who are killing Hollywood”. En Tony Curtis (haar medespeler bij ‘Some Like It Hot’) antwoordde op de vraag hoe het was om met haar samen te werken met “It was like kissing Hitler”.

Ook Laurence Olivier heeft de platinumblonde seksbomdiva een paar keer vervloekt op de set van zijn komedie ‘The Prince And The Showgirl’ in 1957. Hij was er in geslaagd om Monroe te strikken voor de rol van showmeisje Elsie (een rol die in het theater door zijn echtgenote Vivien Leigh was vertolkt), en het zou meteen de enige keer zijn dat Marilyn een film buiten Hollywood zou draaien. Haar komst liet Olivier niet onberoerd: Monroe arriveerde samen met haar toenmalige echtgenoot Arthur Miller en was zeer onzeker over zichzelf. Ze was altijd in het gezelschap van haar acteercoach Paula Strasberg (ook tijdens de repetities), had problemen om haar dialogen te onthouden en verscheen meer te laat dan op tijd op de set.

‘My Week With Marilyn’ laat (geromantiseerd) zien hoe het er aan toe ging op de set van ‘The Prince And The Showgirl’ (trouwens geen hoogvlieger, noch in het oeuvre van Monroe, noch in dat van Olivier). Wat van deze prent meteen verplichte kost maakt voor alle cinefielen met een gezonde interesse voor wat er zich achter de Hollywoodschermen afspeelt. Die making of is echter maar het halve verhaal. ‘My Week With Marilyn’ concentreert zich eveneens op Monroes innerlijke demonen. Ze mocht dan in de jaren vijftig wel immens populair zijn, ze werd nooit echt aanzien als volwaardige actrice. Bovendien was Monroe privé vaak erg onzeker, wat meteen haar afhankelijkheid van pillen verklaart.

Het interessante aan ‘My Week With Marilyn’ is de kruisbestuiving tussen het verhaal op de filmset en dat daarbuiten. Extra boeiend is dat het wordt verteld vanuit het oogpunt van ene Colin Clark (knappe vertolking van Eddie Redmayne). Die jongeman was derde regieassistent op de set van ‘The Prince And The Showgirl’ maar slaagde erin om net de juiste man op de juiste plaats te zijn. Marilyn kon zich blijkbaar vereenzelvigen met de schuchtere jongeman en toen Miller terug naar Amerika was, werd hij door Marilyn persoonlijk uitgenodigd om bij haar te logeren in het landhuis waar ze verbleef. Clark schreef later een (set)dagboek over zijn al dan niet vermeende affaire met Monroe onder de titel ‘The Prince, The Showgirl And Me’, meteen de basis van deze filmische rondedans rond de mythe van Marilyn.

De vlotte Britse plechtstatigheid waarmee ‘My Week With Marilyn’ is ingeblikt zorgt er alvast voor dat deze symbiose tussen de elementen uit de filmnaslagwerken en de roddelboekjesmaterie zich vlot laat bekijken en dat de cinefiel moeiteloos tot aan het eind bij de les blijft. Dat is mee te danken aan de knappe cast. Zo is het naast Redmayne uitkijken naar onder andere Judi Dench, Toby Jones, Julia Ormond en Dominic Cooper in flegmatieke bijrollen. Al gaan de meeste lofbetuigingen uiteraard naar Michelle Williams en Kenneth Branagh die in de huid kruipen van Monroe en Olivier. Williams maakt zich op een vaak verbluffende wijze Monroes manierismen waar en slaagt er netjes in om haar broosheid te etaleren. En Branagh voelt zich duidelijk in zijn nopjes als Laurence Olivier, zijn grote voorbeeld met wie hij meteen een stevige backcatalogus van Shakespeareverfilmingen deelt. Knap filmpje, zij het misschien net die ene tikkel te vrijblijvend om echt te overdonderen.

Simon Couwens