Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Als we ‘Capote’, de briljante biopic uit 2005 waarvoor de al even geniale kameleonacteur Philip Seymour Hoffman een welverdiende Oscar in ontvangst mocht nemen, mogen geloven, repliceerde de echte Truman Capote op de vraag van collega-auteur Harper Lee wat hij van de film vond: “I don’t see what all the fuss is about”. Hij had het over ‘To Kill A Mockingbird’, gebaseerd op de gelijknamige roman van diezelfde Harper Lee. Capote was misschien mild in het rondstrooien van complimentjes, maar wij zijn dat niet.

In 1962 – het jaar waarin de film onder de pelliculedoopvont werd gehouden – waren ze dat overigens ook niet. Getuige daarvan de lauwerkransen aan het adres van Gregory Peck, die zijn rol in deze film nog steeds omschrijft als de beste uit zijn imposante carrière, én de drie Oscars (waarvan eentje voor Peck) waarmee de film huiswaarts trok. De ‘The Guns Of Navarone’-superster dichtte zichzelf aanvankelijk geen enkele kans toe; hij was er rats van overtuigd dat Peter O’Toole zou winnen voor zijn rol in ‘Lawrence Of Arabia’. Misschien redeneerde The Academy dat de tijd van O’Toole nog wel zou komen. Achteraf bekeken een blunder, maar je kan natuurlijk niet zeggen dat Peck het beeldje niet verdiend heeft. In ‘To Kill A Mockingbird’ excelleert hij namelijk in alles wat hem een megaster maakte: als advocaat en alleenstaande vader van twee Atticus Finch profileert hij zich namelijk zowel als verantwoordelijk, erudiet en rechtvaardig. Drie eigenschappen die alle klassieke Peck-personages bezitten.

Hoewel de rol Peck dus als gegoten ligt, was hij toch niet de eerste keuze van de studio. Hun voorkeur ging uit naar James Stewart (vers van ‘Anatomy Of A Murder’), maar die vond het script te liberaal en vreesde de controversiële thema’s. Anno 2012 schrikt – erg genoeg – niemand nog echt op van het verhaaltje over een vrijdenkende advocaat die een zwarte jongen verdedigt die beschuldigd wordt van de verkrachting van een blanke vrouw, maar in het van rassenhaat doordrongen Alabama in de jaren ‘30 – en ook dertig jaar later, ten tijde van de bioscooprelease – was dat minder evident. Meteen ook de reden waarom deze film zijn klassiekerstatus veroverde.

Al is dat uiteraard lang niet de enige reden. Er is ook het sublieme regiewerk van Robert Mulligan (later zou hij dit succes nooit meer herhalen, ondanks fijne films als ‘The Stalking Moon’ en ‘Summer Of ‘42’), die onder meer één van de eerste iconische long takes op film vatte: het meer dan negen minuten durende slotpleidooi van Peck is een huzarenstukje. Al is dat natuurlijk vooral dé verdienste van de acteur zelf, die in die scène passie en metierkennis tot in de perfectie etaleert. En dat is maar één van de vele scènes waarin hij dat doet. Gregory Peck is zo verbluffend dat je haast zou vergeten dat ook zijn tegenspelers het er meer dan uitstekend vanaf brengen: van de nooit echt doorgebroken Brock Peters als de betreurde beklaagde over de debuterende Robert Duvall als de freaky Boo Radley tot de ontwapenende Mary Badham als dochtertje Scout, allemaal zijn ze uitstekend.

‘To Kill A Mockingbird’, geproduceerd door destijds toekomstig topcineast Alan J. Pakula, heeft zijn met een waaier aan extra’s én speciale extrafraaie verpakking opgesmukte Blu-ray-editie met andere woorden dubbel en dik verdiend. Het bonusmateriaal omvat niet minder dan drie uur kijkplezier voor ware movie classics-aficionado’s. Een uitgebreide making of, een interview met Gregory Peck of een commentaartrack van Robert Mulligan en Alan J. Pakula, stuk voor stuk is het een genot om naar te kijken/luisteren. Net zoals de film zelf dat ook nog steeds is. ‘To Kill A Mockingbird’ blaast dit jaar vijftig kaarsjes uit (Universal viert overigens zijn honderdste verjaardag!), maar je ziet nog geen spatje datering. Dat heet filmgeschiedenis.

Peter Janssens