Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Twilight Saga: Breaking Dawn - Part I
‘Breaking Dawn: Part I’, het vierde deel in de tot vijf episodes verlengde populaire ‘Twilight’-franchise, gaat van start met het reeds lang nakende huwelijk tussen hagelwitte vampier Edward (Robert Pattinson) en gekwelde tienerziel Bella (Kristen Stewart). Iedereen die de eerdere afleveringen heeft gezien, weet wat dat wil zeggen: adieu kuisheidsgordel! In ‘Eclipse’ zagen we reeds hoe Bella hemel en aarde bewoog om haar liefde voor Edward te consumeren, maar hoe die laatste steevast de boot afhield. Wel, de passionele liefdesscène waar horden bakvissen nu al ongeveer vijf jaar naar uitkijken is eindelijk een feit.
Al is de kans groot dat je van een kale reis thuiskomt. Wanneer Edward en Bella voor het eerst de lakens delen, bewijst deze reeks zich andermaal vooral te richten op een weinig veeleisend tienerpubliek. Of hoe verklaar je anders de makke beeldenstroom die een hartstochtelijke vrijscène moet voorstellen? Het moge alvast duidelijk zijn dat filmmaker Bill Condon op de set van ‘Kinsey’ (een biopic over een Amerikaanse bioloog, die aan de wieg stond van de seksuele revolutie) meer vrijheden had dan in het strakke studioregime van ‘Twilight’. Van verkwanseld talent gesproken.
Wie echter niet van een koude kermis thuiskomt, is Bella. Zo is de hitsige vampiereega amper een week seksueel actief of potente Edward heeft haar al met kind geschopt – moeten we daar, schrijfster Stephenie Meyer kennende, dan een verdoken pleidooi voor safe sex in zien? Nee, toch niet. Als ‘Breaking Dawn’ aan het prediken slaat, dan draagt de film namelijk vooral een anti-abortusboodschap uit. Want je mag er natuurlijk donder op zeggen dat eens Bella weet dat ze een kind verwacht van een bloeddrinker haar eeuwige twijfels weer de kop opsteken. Jacob ziet het logischerwijze allemaal niet graag gebeuren. Hij snelt zijn vriendin ter hulp en ook al leek de strijdbijl tussen hem en Edward aanvankelijk begraven, toch komt de relatie tussen de vampiers en de weerwolven opnieuw onder spanning. En dan zijn er nog de Volturi.
Niemand die gelooft dat de beslissing om de adaptatie van de vierde en laatste roman in twee films op te splitsen genomen is uit artistieke overwegingen, zogezegd om het verhaal beter te kunnen ontvouwen. In ‘Breaking Dawn: Part I’ gebeurt namelijk zo weinig dat de scenaristen alweer genoodzaakt zijn de personages ellenlange en traditioneel veel te zwaar beladen mono- en dialogen in de mond te leggen, die de diepgang hebben van de belegen karamellenverswijsheden op de gemiddelde scheurkalender. Zelfs wanneer de film in het tweede uur – letterlijk en figuurlijk – zijn tanden moet laten zien, gebeurt dat zo tam en met zoveel schroom dat het potsierlijk wordt. Stephenie Meyers vampiers hebben duidelijk nog melktandjes, net zoals de hysterische doelgroep.
Is er dan helemaal niets positiefs te vermelden? Jawel, Kristen Stewart weet haar getormenteerde karakter belachelijk sterk te vertolken – ze is gewoon té goed voor deze franchise. Het steekt dan ook af. Van Robert Pattinson weten we sinds ‘Remember Me’ en ‘Water For Elephants’ dat er achter die wit geschminkte tronie een grandioos acteur schuilgaat, maar in de ‘Twilight’-reeks moet hij die vooral aan banden leggen. Taylor Lautner daarentegen lijkt ons typisch zo’n opgeklopt non-talent dat na deze reeks nog maar weinig commerciële potten zal breken. En dat einde komt er – oef! – snel aan: ‘Part II’ verschijnt eind dit jaar in de zalen. Breaking yawn!