Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De meeste dromen zijn naar het schijnt bedrog. Een gezongen waarheid die alvast volledig van toepassing is op het verkeerd getitelde ‘Dream House’. Zowel voor de personages, de makers als het publiek valt er hier immers maar weinig te dromen: ‘Nightmare Cottage’ was in dat opzicht een betere titel geweest.

Will Atenton (Daniel Craig) is het drukke leven als uitgever in New York beu, en verkast met zijn vrouw Libby (Rachel Weisz) en twee dochters naar een rustiek huis in New England. Zoals dat wel meer het geval is met rustieke huizen in horror- en thrillermiddens is er maar weinig peis en vree tussen de muren te vinden. Een paar griezelige geluiden en onverklaarbare gebeurtenissen nopen Will op zoek te gaan naar de geschiedenis van het huis. Blijkt dat dat vorige eigenaar er zijn gezin uitmoordde, en dat de man zelf de slachtpartij overleefde. Zou het kunnen dat die man het nu ook gemunt heeft op de nieuwe inwoners of zijn het de slachtoffers die een boodschap klaar hebben voor Will en zijn familie?

Op zich kunnen Daniel Craig en Rachel Weisz niet teveel te klagen hebben over ‘Dream House’. Tijdens de opnames sloeg zowaar de romantische vlam in de pan, en kort daarop werd het duo officieel een koppel. En ze zijn dat nog steeds. Voorlopig althans, het privéleven van Hollywoodsterren is nogal eens aan nogal wat veranderingen onderhevig. De aanwezigheid van Cupido op de set kon alvast niet verhinderen dat Craig en Weisz niet te spreken waren over het eindresultaat, en zelfs weigerden om er promotie voor te voeren. Daarmee steunden ze openlijk regisseur Jim Sheridan, die tijdens de opnames voortdurend overhoop lag met producent James G. Robinson en op een bepaald moment zelfs probeerde om zijn naam van de titelrol te halen.

Dat productioneel gekrakeel is jammer genoeg duidelijk in het eindproduct. Een beetje horrorfan voelt vrij snel dat ‘Dream House’ het equivalent is van een kale kermis. Om het publiek echt nog op het puntje van de stoel te krijgen in het spookhuisgenre is vandaag de dag meer vereist dan een paar goed getimede boe-effecten. Humor bijvoorbeeld (kijk maar naar de ‘Paranormal Activity’-reeks of ‘Insidious’) of een gevoel van verrassing, en op beide vlakken scoort ‘Dream House’ nauwelijks. De film gaat gebukt onder een loodzware teneur en verkoopt zichzelf na een intrigerend begin eerder als een melodrama met een paranormale saus dan als een volbloed spanningsbacchanaal. En pakt bovendien uit met een ‘twist’ die zelfs M. Night Shyamalan (toen de man nog relevant was) met zijn ogen dicht van mijlenver ziet aankomen. En die ook wordt verklapt in de trailer, waarin trouwens nagenoeg de volledige plot uit de doeken wordt gedaan. Wie dus eerst de trailer ziet, en dan pas de film, is er helemaal aan voor zijn/haar moeite.

Of hoe ‘Dream House’ een weinig opwindend filmpje is dat ei zo na volledig ten onder gaat aan de vrij inspiratieloze manier waarop de mechanische plot wordt afgewerkt. Jammer, maar we kunnen toch nog eindigen op een positieve noot. Met hun drieën hebben Craig, Weisz en Naomi Watts (als een buurvrouw die schijnbaar meer weet over de moord in het huis) gelukkig genoeg star power om het schip nog ietwat drijvend te houden. Maar op de vraag of het een slim idee was om aan de regisseur van ‘My Left Foot’ en ‘In The Name Of The Father’ een paranormale thriller toe te vertrouwen luidt het antwoord alvast een dikke, vette en onderstreepte neen. Al ligt de schuld voor het jammerlijk falen van deze prent misschien nog wel het meest bij het makke en voorspelbare scenario.

Simon Couwens