Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De kans dat de Canadese moppentapper Seth Rogen zich na het lauw ontvangen ‘The Green Hornet’ nog eens op een high-profile Hollywoodblockbuster gaat gooien, is aan de kleine kant. Niet dat hij daarmee zijn carrière hypothekeert: als komiek pur sang is de telg uit de Judd Apatow-stal immers nog populair genoeg en hij zal waarschijnlijk niet vlug zonder projecten vallen. Ook in ‘50/50’ grossiert hij in zijn typische vuilgebekte humor en gooit hij ettelijke dozijnen schaamhaargrappen in de lucht. Een routineuze Rogen dus, zij het wel op een plaats waar je het in eerste instantie niet zou verwachten: in een drama over kanker.

‘50/50’ vertelt het verhaal van Adam Lerner (Joseph Gordon-Levitt, in een rol die aanvankelijk door James McAvoy was ingepalmd), een 27-jarige radiopresentator uit Seattle. Volop plannen makend met zijn vriendin Rachael (Bryce Dallas Howard), genietend van het leven… de toekomst lacht hem toe. Tot de vermaledijde dag waarop hij te horen krijgt dat hij een zeldzame vorm van rugkanker heeft. De enige hoop die hij koestert is het 50 %-overlevingspercentage dat zijn arts hem voorschotelt. Rachael probeert hem zo goed mogelijk te steunen, maar komt tot de conclusie dat leven met een kankerpatiënt toch niet echt haar ding is. Waarop Adam al gauw enkel nog maar kan steunen op zijn boezemvriend Kyle (Rogen). Die op zijn beurt probeert om Adam op te monteren door hem voor te schotelen dat zijn kanker de manier bij uitstek is om gewillige vrouwen te versieren voor nachtelijke acrobatie. Adam laat zich op sleeptouw nemen door Kyle, maar krijgt het steeds moeilijker om mentaal niet te breken. Hij neemt terug contact op met zijn moeder (Anjelica Huston) en vindt steun bij de jonge psychologe Katie (Anna ‘Up In The Air’ Kendrick), die eigenlijk niet goed weet hoe ze moet reageren op de gevoelens van een jongeman die misschien wel ten dode is opgeschreven.

Het zal wel toeval zijn, maar films over (jonge) mensen met een levensbedreigende ziekte zijn tegenwoordig schering en inslag. Zeker in de vaderlandse cinema waar we op korte tijd ‘Adem’, ‘Hasta La Vista’ en ‘Tot Altijd’ te zien kregen. Net zoals die drie titels is ook ‘50/50’ gebaseerd op ware/persoonlijke feiten. Adam Lerner is het fictieve alter ego van Will Reiser (de neef van Paul Reiser, die sitcomkijkers misschien nog kijken als Paul Buchman uit ‘Mad About You’), een schrijver en producer van komische tv-shows, waarvan ‘Da Ali G Show’ ongetwijfeld het bekendst is. Bij hem werd op zijn vierentwintigste kanker aan de rug vastgesteld, en nadat hij de ziekte overwon goot hij zijn ervaringen in een scenario dat vervolgens met de steun van Seth Rogen en zijn vaste productiepartner Evan Goldberg werd uitgewerkt. Regisseur Jonathan Levine (hiervoor vooral bekend van de Amber Heard-slasher ‘Al The Boys Love Mandy Lane) houdt genoeg afstand van Reisers persoonlijke materiaal en trekt niet voluit de huilerige kaart.

Dat er gelachen moet/kan worden, komt natuurlijk door de vuilbekkerijen van Rogen. Of het nodig was om ‘50/50’ als een halve komedie te verpakken, is voor interpretatie vatbaar. Vast staat dat de aanwezigheid van Rogen niet toevallig is: hij was in het echt immers de vriend die Reiser bijstond tijdens zijn strijd met kanker. Waardoor Rogen hier eigenlijk zichzelf speelt, en de symbiose tussen de humor en het drama minder tegendraads is dan op het eerste zicht lijkt. Al is ‘50/50’ natuurlijk niet Rogens film, maar wel die van Joseph Gordon-Levitt die van Adam zowel een levendig als breekbaar karakter maakt: precies die combinatie die de prent boeiend en waarachtig houdt.

Niet alleen Gordon-Levitt kleurt zijn rol met verve in, in de bijrollensectie vallen eveneens mooie vertolkingen te rapen. Anjelica Huston bewijst eens te meer haar klasse, Howard haalt het beste uit een iets te nadrukkelijk neergeschreven ‘bitchrol’ en Anna Kendrick is perfect (zij het niet altijd geloofwaardig) gecast als knappe en intelligente psychologe bij wie Adam zijn twijfels en frustraties kwijt kan. ‘50/50’ is ontegensprekelijk het sterkst wanneer het scenario zich op de dramatische kant concentreert, of wanneer de humor en het drama samenvallen. Wanneer Rogen en de grappenzijde op het voorplan komen, verliest de prent toch wat aan relevantie. Waarmee ‘50/50’ eigenlijk perfect te vergelijken valt met Hans Van Nuffels ‘Adem’: ook daar ging het samengaan van de lach en de traan soms onderuit, maar aan de eindstreep zijn beide titels wel volwassen genoeg om écht te ontroeren en meer te zijn dan zomaar een ‘ziekte van de week’-film.

Simon Couwens