Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Johnny Depp heeft wat met Hunter S. Thompson. Hij werd dikke vriendjes met de cultauteur toen hij hem ontmoette op de set van Terry Gilliams ‘Fear And Loathing In Las Vegas’ (waarin hij Thompson vertolkte) en hij kon de schrijver er toen zelfs van overtuigen om het in 1961 geschreven maar nooit gepubliceerde ‘The Rum Diary’ alsnog uit te geven. Wat in 1998 gebeurde. Waardoor het meteen passend is dat Depp in de verfilming van het boek opnieuw Thompson vertolkt. Al is ‘The Rum Diary’ geen reprise van ‘Fear And Loathing in Las Vegas’: dit is geen nauwelijks te vatten duik in de door drugs aangetaste psyche van Thompson, maar een meer bezadigde satire over zijn ervaringen als journalist in de jaren vijftig.

Hunter S. Thompson staat bekend als de grondlegger van de zogenaamde ‘gonzojournalistiek’. Hierin neemt de journalist als het ware deel aan het verhaal, met als gevolg dat het stuk evenzeer over de schrijver gaat als over het onderwerp. Zo verhaalt ‘Fear And Loathing In Las Vegas’ niet enkel over drugs, maar bijna even veel over Thompsons eigen drugsverslaving. In ‘The Rum Diary’ is Thompsons alter ego dat van Paul Kemp, een Amerikaans journalist die in de jaren vijftig naar Puerto Rico verhuist en er reporter wordt bij ‘The Daily News’ (een niet-bestaande krant gemodelleerd naar ‘The San Juan Star’). Een journalistiek tussendoortje dat hij ziet als opstap naar een volwaardige carrière als schrijver. The Daily News staat trouwens op het punt opgedoekt te worden, meteen de eerste van heel wat opmerkelijke verhaalkronkels die door ‘The Rum Diary’ slingeren.

In een hotel ontmoet Kemp de bloedmooie Chenault (Amber Heard), en hij is meteen tot over zijn oren verliefd op haar. Niet dat hij met die liefde veel kan aanvangen, daar Chenault de vriendin is van de niet zuiver op de graat zijnde Sanderson (Aaron Eckhart), een immobiliënagent die nogal wat connecties in hooggeplaatste kringen heeft. Verder maakt Kemp kennis met zijn hoofdredacteur (Richard Jenkins) die ondanks het naderende falen van zijn krant toch het hoofd boven water probeert te houden en met de fotograaf Sala (Michael Rispoli) en collega-journalist Moberg (Giovanni Ribisi), een ronduit gevaarlijke en geschifte snuiter wiens breincellen constant in alcoholwalmen ronddrijven. Rond deze personages spint Thompson een verhaal dat eigenlijk niet meer is dan een reeks anekdotes die tonen hoe het er destijds aan toe ging in Puerto Rico, en hoe de (rijke) Amerikanen er vooral hun eigen ding wilden doen (en in veel gevallen ook deden). En hoe politiek en kapitalisme (en alcohol en drugs) er onontwrikbaar met elkaar waren verbonden.

De eerste poging om ‘The Rum Diary’ te verfilmen werd opgestart in 2000 (toen werd Depps naam al genoemd voor de hoofdrol), maar het project raakte niet van de grond. Pas in 2009 (toen Depp de film ging mee produceren) kwam er echt schot in de zaak, maar dat heeft Thompson zelf (hij pleegde in 2005 zelfmoord op 67-jarige leeftijd) niet meer mogen meemaken. Verrassend is alvast de keuze van de Brit Bruce Robinson als regisseur. In 1987 scoorde die een culthit met ‘Withnail & I’, een eveneens in alcohol ondergedompeld relaas over zijn ervaringen als aspirant-acteur. In 1992 draaide hij in Hollywood de thriller ‘Jennifer Eight’ met Andy Garcia en Uma Thurman, om daarna van het toneel te verdwijnen. Zij het dus blijkbaar niet definitief. Als regisseur over een film waarin een journalist die niet vies is van alcohol en drugs centraal staat (Robinson was zelf een notoir drinker) is het eigenlijk ook voor hem bijna een autobiografisch project. Zo greep hij tijdens het schrijven van het scenario terug naar de fles om zijn writer’s block weg te spoelen nadat hij daarvoor al zo’n zes jaar nuchter was geweest.

‘The Rum Diary’ heeft ontegensprekelijk een interessante voedingsbodem, maar interessant is ditmaal geen synoniem voor boeiend. De fragmentarische structuur van het scenario raakt al snel kant noch wal, en de vrij karikaturaal neergezette personages maken het moeilijk om twee uur lang bij de les te blijven. Blijft over: een aantrekkelijke cast die de boot zo lang als mogelijk drijvend houdt, en een appetijtelijke fotografie van de stranden en straten in Puerto Rico. Wat zeker voor een paar geslaagde momenten zorgt, maar te weinig substantie biedt om echt van onder de indruk te zijn.

Simon Couwens