Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Onlangs maakte tv-genie Jan Eelen zijn theaterregiedebuut met ‘God Van De Slachting’, een tragikomische dissectie van wat wij beschaving noemen, gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van Yasmina Reza. De voorstellingen lopen nog tot 16 juni, maar je moet geen moeite doen om tickets te bestellen: ze zijn alle hopeloos uitverkocht. Maar een bezoekje aan de lokale dvd-boer kan wellicht soelaas bieden. Voor zijn nieuwste film ‘Carnage’ bewerkte de inmiddels 69-jarige Roman Polanski namelijk hetzelfde verhaal.

In deze ‘Who’s Afraid Of Virginia Woolf?’ van de noughties zijn we getuige van de ontmoeting tussen de ouderparen Penelope en Michael (Jodie Foster en John C. Reilly) en Nancy en Alan (Kate Winslet en Christoph Waltz). De reden: hun beider tienerkids hebben bonje gehad, waarbij het zoontje van Nancy en Alan de telg van Penelope en Michael enkele tanden afhandig heeft gemaakt. Reden genoeg voor dat laatste koppel om de ouders van die jonge vandaal op hun appartement te inviteren met als doel de zaak in der minne te regelen. Maar al gauw blijkt dat de twee koppels zich niet op dezelfde golflengte bevinden, wat resulteert in een verbale boksmatch, die al even snel niets meer met het gedrag van hun kinderen te maken heeft.

Dat Polanski perfect weet hoe een suspensekoord aan te spannen in een ruimte met de nodige beperkingen, heeft hij in zijn carrière reeds afdoende bewezen: de nieuwe flat van Rosemary haalde het qua spookiness moeiteloos van het spookslot in ‘The Haunting’, op de boot in ‘Bitter Moon’ hing een geladen sfeer die niet veel goeds voorspelde, in het huisje op het desolate schiereiland in ‘Death And The Maiden’ zorgde niet enkel het uitvallen van de elektriciteit voor de nodige rillingen én het verlaten landhuis van premier Adam Lang (‘The Ghost Writer’) herbergde meer geheimen dan de oude agenda’s van Silvio Berlusconi en Dominique Strauss-Kahn tezamen. Aan dat rijtje van iconische Polanski-locaties mag nu ook het appartement van Penelope en Michael worden toegevoegd. Al betreft het hier geen thriller, als wel een blootlegging van de mens en zijn kleine kantjes.

Je begrijpt dan ook vlug waarom de Poolse cineast geïnteresseerd was om dit toneelstuk naar het grote scherm te vertalen. Het veelgelaagde en goed opgebouwde script laat naast een steeds strakker getrokken spanningsboog ook ruimte voor gitzwarte humor, en dat is Polanski uiteraard niet vreemd. De confrontatie tussen de ietwat hautaine Nancy en Alan – gewetenloos, materialistisch – en wereldverbeteraars Penelope en Michael – rechtvaardig, idealistisch – is sowieso al een goede voedingsbodem voor humor, maar wanneer elk personage ook nog eens zijn masker laat vallen en alle grenzen van het fatsoen overschrijdt (soms zelfs letterlijk), is het hek helemaal van de dam.

Dat de meeste puzzelstukken op hun juiste plaats vallen, is voor een niet gering deel te danken aan de cast. Wanneer je een huis clos met amper vier personages brengt, staat of valt immers alles met de casting van de acteurs. Christoph Waltz is geniaal als de gehaaide en schijnbaar gevoelloze advocaat, die zelfs een onschuldig besje een schadelijk medicijn zou laten innemen als hij daarmee toch maar een schadeclaim kan vermijden. En John C. Reilly schittert als pantoffelheld. Als er dan toch een paar barstjes in het acteerpantser waar te nemen zijn, dan ligt de oorzaak vooral bij de vrouwelijke helft. Kate Winslet beleeft zichtbaar plezier aan haar uitzinnige rol, maar haar uithalen gaan soms over de top. Net zoals Jodie Foster gevaarlijk dicht tegen de overacting aanschurkt. De bedoeling? Dat zou kunnen, maar dat wil niet zeggen dat het nu en dan niet hindert.

Peter Janssens