Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

“Politiek, politiek, ik kijk niet en ik zeg niets.” Aldus de betreurde Bram Vermeulen & De Toekomst in hun hit die alweer uit 1980 stamt. En die perfect van toepassing is op George Clooneys politiek drama ‘The Ides Of March’. Zeker de zinsnede “wist ik er niets van, kunnen ze mij niets maken” slaat hier de inhoudelijke spijker op de kop. Niet kijken is dan weer geen optie voor de fijnproevende cinefiel, want ‘The Ides Of March’ is een lekker wegkijkende brok politieke fictie waarin een uitgelezen cast voor ettelijke kilo’s vuurwerk zorgt.

De titel van Clooney’s werkstuk verwijst naar idus martii of 15 maart op de Romeinse kalender, en is de datum waarop Julius Caesar in de Romeinse senaat met 23 messteken werd vermoord. Shakespeare zorgde er met zijn toneelstuk ‘Julius Caesar’ en het zinnetje “beware the Ides of March” voor dat het begrip gemeengoed werd in de Engelse taal. Clooney gebruikt het hier als politieke metafoor, want zelfs al wordt er hier niet letterlijk iemand doodgestoken, aan symbolische politieke moorden is er geen gebrek. De inhoud haalde Clooney bij het toneelstuk ‘Farragut North’ van Beau Willimon, een toneelauteur met een verleden als politiek lobbyist. In 2004 werkte hij mee aan de campagne van Democraat Howard Dean tijdens de voorverkiezingen, en wist daardoor al dan niet heel wat waargebeurde elementen in zijn verhaal binnen te smokkelen.

Het is dus alleszins geen toeval dat ‘The Ides Of March’ verhaalt over de strijd tussen twee Democratische presidentskandidaten tijdens de voorverkiezingen. Aan de ene kant van het canvas staat Mike Morris (Clooney), de gouverneur van Pennsylvania. Aan de andere kant vinden we Ted Pullman (Michael Mantell), de senator van Arkansas. Beide heren stellen zich kandidaat voor de presidentsverkiezingen, en de strijd is bikkelhard: de twee mogen dan wel partijgenoten zijn, in de race naar het Witte Huis is er maar weinig plaats voor vriendschap, zo blijkt. Morris ligt iets voor in de peilingen, en kan rekenen op een topentourage om hem naar de overwinning te leiden. Zijn senior campagnemanager Paul Zara (Philip Seymour Hoffman) kent zowat het klappen van elke politieke zweep, en de ambitieuze junior Stephen Meyers (Ryan Gosling) moet qua adoratie en inzet niet onderdoen. Dat Stephens politieke schellen gaandeweg van zijn ogen zullen vallen, spreekt voor zich. Want – verrassing, verrassing – in de politieke wereld blijkt niemand zonder verborgen agenda’s te opereren.

Met klasbakken als Clooney, Hoffman en Gosling alleen al zit je gebeiteld voor een op zijn minst boeiende filmervaring. En toch is dit trio nog maar het topje van de ijsberg. Maken immers ook hun opwachting: Paul Giamatti, Evan Rachel Wood, Marisa Tomei en Jeffrey Wright. En niemand laat zich op een valse noot betrappen. Zo mogelijk nog beter dan de acteerprestaties is Clooneys regie: nadat hij eerder al toonde uit het goede cineastenhout gesneden te zijn met ‘Confessions Of A Dangerous Mind’ (2002), ‘Good Night, and Good Luck’ (2005) en ‘Leatherheads’ (2008) is dit het definitieve bewijs dat Clooney met recht en reden mag beschouwd worden als één van de grootste en interessantste talenten die momenteel in Hollywood aan de slag is.

Als er al een reden is waarom ‘The Ides Of March’ geen echte uppercut uitdeelt, dan komt dat omdat de onthulling dat er in de politiek vuile spelletjes worden gespeeld nauwelijks verbaast. Waardoor het een beetje lijkt op het intrappen van een open deur, maar gezien de cinematografisch sierlijke manier waarop dat trappen gebeurt, zullen hier maar weinig filmliefhebbers om kniezen. Eentje om zonder twijfelen het bolletje rood bij te maken.

Simon Couwens