Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Als we Wikipedia mogen geloven won Meryl Streep op de kop af tien prijzen als ‘Beste Actrice’ voor haar interpretatie van Margaret Thatcher (we zijn niet bevoorrecht genoeg om ‘Maggie’ te mogen zeggen) in ‘The Iron Lady’. Wie zijn wij om te zeggen dat deze prijzenregen onterecht is voor dit Hollywoodboegbeeld dat sinds haar debuut in 1978 zeventien keer genomineerd was voor een Oscar en in totaal drie keer won. Het was trouwens al een tijdje terug dat ze het Academy Award-podium mocht bestijgen: haar andere prijsbeesten waren ‘Kramer Vs. Kramer’ (1979) en ‘Sophie’s Choice’ (1982).

Feit is dat de volledige film niet veel meer te bieden heeft dan Streeps gelauwerde vertolking. Het is inderdaad moeilijk om niet onder de indruk te zijn van haar bijna dubbelgangersvertolking van de voormalige Britse premier, maar een cinefiele hoogmis is ‘The Iron Lady’ alleszins. Nochtans leent Thatchers leven zich uitstekend voor een epische biopic. In 1979 werd ze eerste minister van Groot-Brittannië, een ambt dat ze elf jaar lang zou bekleden. En daar was – en dan drukken we ons nog zacht uit – lang niet iedereen mee opgezet.

Wie denkt vertrokken te zijn voor een boeiende trip doorheen een fascinerend stuk Britse geschiedenis, is er dus aan voor de moeite. Phyllida Lloyd (‘Mamma Mia!’) rijdt zich immers te pletter met een nauwelijks gaar scenario van Abi Morgan (die beter uit haar woorden en beelden raakte met ‘Shame’) dat ruim de helft van de speelduur vult met een focus op Thatcher als seniele bejaarde die bovendien constant tegen haar overleden echtgenoot (Jim Broadbent) loopt te praten. Een toch wel bizarre insteek voor een film over een politica die tijdens haar politieke carrière meer vijanden dan vrienden had. Hogere belastingen, een open oorlog met de mijnwerkers, het afschaffen van gratis melk op school voor kinderen boven de zeven jaar en een oorlog met Argentinië over de Falklandeilanden… geen gebrek aan interessante topics, maar die komen niet of slechts heel sporadisch aan bod.

Wat gelukkig niet wil zeggen dat we niets opsteken over Margaret Thatcher. In de flashbackscènes zien we hoe ze op haar vijfentwintigste bijna een zitje voor de Labourpartij verovert in het gehucht Dartford. Zelfs al haalde ze het (net) niet, het was een opmerkelijke prestatie voor een meisje van gewone komaf (haar vader was een kruidenier). In 1951 huwde ze met Denis Thatcher, en was ze helemaal klaar voor een leven in het politieke voetlicht: in 1959 veroverde ze een plaats in het Britse parlement en twintig jaar later zou ze als eerste minister een stempel op Engeland (en de wereld) drukken die voor nogal wat schokgolven zorgde.

Meryl Streep verdient vooral lof voor haar vertolking als de strijdlustige Thatcher. Niet alleen lijkt ze als twee druppels water op de voormalige eerste minister, ze maakt zich ook haar manierismen en stemtimbre eigen als betrof het haar tweelingzus. Een straffe prestatie. Minder geslaagd is haar vertolking van de bejaarde Thatcher. Al komt dat misschien vooral omdat de scènes waarin ze het moet zien te rooien met een paar lagen gerimpelde make up niet dezelfde resonantie hebben als die waarin ze in het parlement van zich afbijt. Streeps acteerklasse kan echter niet verhinderen dat ‘The Iron Lady’ een slag in het water is: Lloyd ziet er te angstvallig op toe haar hoofdpersonage niet in een negatief daglicht te stellen, en komt daardoor op de proppen met een neutrale brij waarin zowel de tegen- als voorstanders van Thatchers beleid maar weinig elementen zullen vinden die hen anderhalf uur kunnen boeien. De dame mag dan wel van ijzer zijn, de film is van bouwvallig piepschuim dat de tand des tijds geenszins zal doorstaan.

Simon Couwens