Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Dat ‘Dark Shadows’ gefundenes Fressen is voor Tim Burton-fans aller lande, mag reeds duidelijk zijn na een blik op de poster. Net als bij o.a. ‘Charlie And The Chocolate Factory’, ‘Sweeney Todd’ en ‘Alice In Wonderland’ wordt die wederom gesierd door een in freaky plunje gehesen en onder een dikke laag make-up schuilgaande Johnny Depp, met wie Burton intussen acht keer op een set te vinden was. Never change a winning team, wordt wel eens gezegd, maar wie nooit vernieuwt, dreigt vroeg of laat in herhaling te vallen. Waarvan akte.

Een zich alweer volledig smijtende en zodoende showstelende Depp is dan wel al jaren een constante in ’s mans werk, voor het eerst heb je echter ook het gevoel dat Burton zijn inspiratie niet uitsluitend uit het bronmateriaal haalde. Zo roept deze nieuwste worp van Hollywoods meest excentrieke beeldenstormer tevens geregeld echo’s op aan zijn eigen werk. De niettemin knappe openingsacte zou bijvoorbeeld gemakkelijk een outtake kunnen zijn van ‘Sleepy Hollow’ (vreemd vertakkende boom incluis). De familie vol outcasts doet denken aan de olijke bende uit ‘Beetlejuice’. En het personage van Helena Bonham Carter wordt opgevoerd als ware ze een verre (alcoholverslaafde) nicht van de Rode Koningin uit ‘Alice In Wonderland’.

Nochtans was er meer dan voldoende bronmaterie. ‘Dark Shadows’ haalt de mosterd namelijk bij de vijf jaargangen en ruim duizend afleveringen overspannende gelijknamige heksen- en vampierensoap, die in onze contreien (en bij uitbreiding, buiten de Verenigde Staten) geen of nauwelijks bekendheid geniet. Maar zoals het een soap dan wel sitcom betaamt (‘Dark Shadows’ is een beetje van beiden), heeft het inhoudelijk niet veel om het lijf. Meer dan een waaier aan buitenissige figuren die met één been in horror- en een ander in comedyland staan opvoeren, deed de uit eind jaren ’60 stammende serie niet.

Ook op het zilveren scherm blijkt de plot aan bloedarmoede te lijden. Burton en co hebben zich alleszins niet uit de naad gewerkt om rond alle hoofd- en nevenfiguren uit de reeks een mooi, coherent verhaal te brouwen. Sterker nog: het skelet wordt zelfs letterlijk gekopieerd van de geflopte 70s-film ‘House Of Dark Shadows’, een al helemaal onbekende biosbewerking, waarin destijds dezelfde acteurs als uit de serie werden gecast. Daarin zagen we hoe familiepatriarch Barnabas Collins een kleine 200 jaar in een kist belandde om in de huidige tijdslijn zijn nakomelingen met een bezoekje te vergasten, niet gespeend van de nodige problemen om zich aan te passen aan de culturele vernieuwingen die dit nieuwe tijdperk met zich meebrengen. ‘Dark Shadows’ anno 2012 volgt dezelfde verhaallijn, alleen heeft Burton er niet voor gekozen om Barnabas in de jaren ‘70s te laten landen.

Ondanks het feit dat Burton met een witte doek-adaptatie van ‘Dark Shadows’ op veilig speelt, kan je het resultaat geen flop noemen. Zolang hij alle eigenaardigheden van de personages ten volle mag exploiteren, vertoont de film zelfs meermaals flarden van genialiteit. Vooral de (vele) situaties waarin de archaïsche Barnabas zich poogt aan te passen aan de ‘nieuwe’ wereld waarin hij terechtgekomen is, levert fantastische staaltjes anachronistische humor op (met de McDonalds-grap ongetwijfeld als uitschieter). En de seventies-setting is werkelijk om duimen en vingers bij af te likken – een funk- en rocksoundtrack met onder meer Curtis Mayfield, Donovan en hideous woman Alice Cooper incluis.

Eindbilan: wie enigszins vertrouwd is met het werk van Burton zal hier weinig nieuws onder het zonlicht rapen, maar een genoegdoend aantal frivole grappen, een zichzelf met veel enthousiasme smijtende cast (naast Depp mogen ook Michelle Pfeiffer, Jackie Earl Haley en Eva Green zich de nodige pluimen op de hoed spelden) en een alweer prachtig geëvoceerde gotische setting maken hier toch een aan een rotvaart voorbijrazend komisch griezelavontuur van. Zet hier dus maar met een gerust hart je tanden in.

Peter Janssens