Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Jesus Henry Christ
Als er al zoiets zou bestaan als een geijkt recept voor een onafhankelijke Amerikaanse komedie, dan kan regisseur Dennis Lee niet loochenen dat hij er voor ‘Jesus Henry Christ’ gretig gebruik heeft van gemaakt. Iets te gretig volgens de criticasters, die Lee verwijten dat zijn film een nauwelijks verholen kopie is van titels als ‘Little Miss Sunshine’ of het werk van naar de mainstream doorgebroken cineasten als Wes Anderson of Jason Reitman. Of hoe het middenveld van de onafhankelijke Amerikaanse cinema stilaan heel overbevolkt begint te raken.
Dennis Lee draaide in 2003 de kortfilm ‘Jesus Henry Christ’ voor zijn eindwerk. De droom om dat debuut uit te breiden naar speelfilmlengte liet hem niet los, en nadat hij in 2008 met het familiedrama ‘Fireflies In The Garden’ bewees wat in zijn mars te hebben, kreeg hij het benodigde budget bij elkaar om een volwaardige versie van ‘Jesus Henry Christ’ te draaien. En dat met productionele hulp van Julia Roberts, die als actrice te zien was in ‘Fireflies In The Garden’.
De Henry uit de titel is de zoon van de bewust ongehuwde moeder Patricia (Toni Collette, die al meer dan één independent-water heeft doorzwommen). De jongen is hoogbegaafd, kan alles onthouden wat hij ooit gehoord, gezien en gelezen heeft, en kon reeds als baby volwaardige zinnen spreken. Kortom, geen kind zoals alle andere. Op zijn tiende ontdekt Henry met de hulp van zijn grootvader dat hij een proefbuisbaby is. Uiteraard wil de vastberaden Henry ontdekken wie zijn biologische vader is. Dit is niet naar de zin van zijn moeder die het mysterie intact wil houden.
Het spoor begint bij de twaalfjarige Audrey (Samantha Weinstein) die op school wordt gepest nadat haar vader, de academische professor Slavkin O’Hara (Michael Sheen), een boek heeft geschreven waarin hij haar gebruikt als boegbeeld voor een dissertatie over lesbische relaties. Geen wonder dat Audrey geen al te hoge dunk van haar vader heeft. Slavkin is onmiddellijk onder de indruk van de hoogbegaafde jongeman die hem benadert, maar moet toch even slikken wanneer hij te horen krijgt dat Henry mogelijk zijn zoon is. Patricia wil er alvast over waken dat Henry haar zoon niet als studieobject gebruikt, en de zaken worden er niet eenvoudiger op wanneer Slavkin opbiecht dat hij niet zeker weet of Audrey wel zijn biologische dochter is.
‘Jesus Henry Christ’ probeert van verschillende walletjes mee te eten. In de eerste plaats is het een komedie over een disfunctionele familie met een keur aan bizarre personages. Mocht Lee een auteur zijn in plaats van cineast, de kans is groot dat hij zou worden beschuldigd van het imiteren van het oeuvre van Douglas Coupland of Jonathan Franzen (die laatste passeert trouwens even met naam en toenaam in de film). Daarnaast wil het als drama ook wat vertellen over aids, feminisme, lesbiennes en homo’s en ouderlijke verantwoordelijkheid. De kritiek dat Lee iets te bewust probeert om zoveel mogelijk vakjes van de onafhankelijke cinema af te vinken is dus zeker niet onterecht. Er mag dan al wat hooi op zijn vork liggen (de blanke die beweert een zwarte soul brother te zijn bijvoorbeeld), ‘Jesus Henry Christ’ blijft voor het grootste deel netjes overeind. Die positieve eindbalans komt op rekening van een keur aan geslaagde setpieces (de post-it-storm, de beginscène waarin het lot van Patricia’s familie uit de doeken wordt gedaan) en van een rits geslaagde vertolkingen, die van Michael Sheen op kop.