Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Coproducties tussen België en Nederland zijn niet abnormaal in filmland (zelfs Hector had een lief van boven de Moerdijk), maar de samenwerking is niet altijd zo uitgesproken als in ‘Lena’. Een op het eerste zicht op en top Nederlandse productie, maar wel meegefinancierd door een Belgisch productiehuis en netjes geregisseerd door Gentenaar Christophe Van Rompaey, die voor de opvolger van zijn wereldwijd gelauwerde ‘Aanrijding In Moscou’ uit 2008 niet in zijn ‘Ti Amo’-achtertuin bleef hangen.

Een verhuis die helaas weinig potten brak tijdens zijn bioscoopcarrière. Hier immers geen sappig Gents pratende Barbara Sarafian of Jurgen Delnaet om het publiek massaal naar de bios te lokken. En ook geen feel good factor om alles aantrekkelijk voor te stellen: ‘Lena’ is in de eerste plaats immers een vrij donker opgroeiverhaal over een meisje op de vaak moeilijke grens tussen tiener en volwassen vrouw. ‘Aanrijding In Zandvliet’ is dit dus geenszins. Het spreekt alvast in Van Rompaeys voordeel dat hij niet kiest voor een reprise van zijn debuut dat ook in Amerika de zalen haalde, maar voluit gaat voor iets helemaal anders. Dat hij daarbij af en toe iets te opzichtig leentjebuur speelt bij de Ken Loaches, Mike Leighs en Andrea Arnolds van deze wereld weze hem vergeven.

De Lena waar het om draait is een zeventienjarige Rotterdamse. Op zich ligt de wereld voor haar open, maar de deur slaat nogal eens voor haar neus dicht. Ze ligt overhoop met haar Poolse moeder, heeft door haar nogal corpulente lichaamsvormen te kampen met een niet altijd even sterk zelfbeeld en gebruikt seks als communicatiewapen. Kort gezegd: Lena wil liefde en haar plek onder de zon. Het geluk dient zich aan als ze kennismaakt met Daan (Niels Gomperts, bekend van de tv-serie ‘Penoza’), een weliswaar niet volledig betrouwbare jongen (ze ontmoet hem als hij op de vlucht is voor de politie) maar wel een die haar weet te charmeren en haar lijkt te accepteren voor wie ze echt is. Of hoe Daan uitgroeit tot dé liefde in Lena’s leven. Wat niet wil zeggen dat peis en vree haar (onmiddellijk) zijn gegund. De relatie tussen de twee verloopt al snel met vallen en opstaan, maar Lena lijkt niet van plan om Daan zomaar los te laten.

‘Lena’ werd geschreven door de Nederlandse scenariste Mieke de Jong, die eerder onder meer Jan Terlouws ‘Oorlogswinter’ in filmtaal goot. Dat scenario is niet meteen het sterkste punt van de film. Jammer, want aanvankelijk lijkt de levensweg van Lena boeiend en genuanceerd genoeg om samen met haar de rit te maken. En doet het een en ander wat denken aan Dorothée Van Den Berghes ietwat gelijkaardige ‘Meisje’. Ergens halverwege worden de barsten in de fundering echter zichtbaar: de Jong laat haar karaktergedreven insteek vallen voor een conflictgedreven uitwerking, met een niet volledig overtuigende finale als gevolg. Bovendien duurt het te lang vooraleer ze haar finaal punt maakt, en kon het scenario bij momenten zeker compacter uit de doeken zijn gedaan.

Gelukkig heeft ‘Lena’ ook een troef. En die heet Emma Levie. In onvervalste Ken Loach-mode werd het meisje dat nog geen acteerervaring had toevallig ontdekt nadat al meer dan 300 meisjes auditie hadden gedaan. Haar moedige en doorleefde vertolking zorgt er meteen voor dat deze film tijdens de mindere momenten niet als een kaartenhuis in elkaar stuikt. Haar opvallende verschijning legde haar in elk geval geen windeieren: niet alleen kreeg ze verschillende acteerprijzen op internationale festivals voor haar opmerkelijk debuut, dankzij ‘Lena’ staat ze momenteel op de set van de sf-thriller ‘Snowpiercer’ van Joon-Hoo Bong (‘Memories Of Murder’, ‘The Host’), waarin ze acteert aan de zijde van onder meer Tilda Swinton, John Hurt, Chris Evans en Jamie Bell. Niet slecht voor een meisje van wie de naam pas in laatste instantie door de moeder van haar oppaskindjes aan het castingbureau werd doorgespeeld.

Simon Couwens