Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Bij de letter B van ons archief vind je de recensie van ‘Black Out’, een Nederlandse Quentin Tarantino/Guy Ritchie-kloon die begin dit jaar werd uitgebracht. Afgaand op de synopsis van deze ‘Plan C’ (een overval op een pokertoernooi die uit de hand loopt), zou je geneigd zijn te denken dat deze film dat ook is. Niets is echter minder waar. Als je ‘Plan C’ (voor zover nodig) wil vergelijken, dan kom je eerder in het vaarwater van gortdroge en onderkoelde Scandinavische misdaadthrillers terecht. Zoveel verbeelding kost het trouwens niet om Stellan Skarsgard of Kim Bodnia (de inspecteur uit ‘The Bridge’) in de rol van Ronald Plasmeyer te zien.

Ronald Plasmeyer (meer dan netjes vertolkt door Ruben van der Meer) is een politie-inspecteur die – op zijn zachtst gezegd – door een turbulente periode moet. Gescheiden van zijn vrouw, verslaafd aan pokeren (en helaas is hij geen al te goede speler), en voor tienduizend gulden in de schuld bij de in Amsterdam opererende Chinese maffia. Geen wonder dat zijn belangrijkste taak (het afwerken van een rapport over een overval op een snackbar) niet echt opschiet. Af en toe slaat hij wat drugs achterover om een centje bij te verdienen, maar hij slaagt er niet in zijn schuld weg te werken. Nochtans heeft hij niet te veel twijfeltijd meer: zo vallen twee Chinezen bij zijn ex-vrouw binnen en vernietigen er al het speelgoed van zijn zoontje Simon. Een dreigement dat kan tellen.

Ten einde raad bedenkt Plasmeyer een boud plan: hij engageert de kleine crimineel Gerrit (René van ’t Hof) om op een woensdagavond een overval te plegen op de plaats waar (illegaal) voor grof geld wordt gepokerd. Ronald zal zelf deelnemen aan de wedstrijd om een alibi te hebben, en met de opbrengst van de overval wil hij zijn schuld afbetalen. Gerrit besluit om zijn vage kennis Bram (Ton Kas) te betrekken in de overval, maar dat had hij beter niet kunnen doen. Bram is immers niet van plan om zich aan Ronalds mantra (‘geen bloed op de vloer’) te houden, en na de overval zit Ronald – voor zover mogelijk – nog dieper in de rats.

‘Plan C’ is het regiedebuut van Max Porcelijn, die in 2006 aan de Filmacademie afstudeerde met de kortfilm ‘De Ontgoocheling’, waarin van der Meer en Kas eveneens te zien waren. Ook producent Sander Verdonk en cameraman Coen Stroeve waren er toen al bij. In Nederland was nog al wat te doen over het feit dat Porcelijn geen financiële steun kreeg van het Filmfonds voor het uitwerken van zijn scenario (het ‘Frits & Freddy’-syndroom zeg maar). Je kan je inderdaad afvragen waarom: met ‘Plan C’ toont Porcelijn zich een begenadigd cineast die duidelijk kaas gegeten heeft van karaktertekening en sfeer, zelfs al oogt het verhaal op het eerste zicht wat banaal. Maar dat is schijn: de centrale scenarioscharnier mag dan weliswaar een overval zijn, ‘Plan C’ scoort in de eerste plaats als karakterstudie. Porcelijn heeft duidelijk een boon voor zijn hoofdpersonage, en het duurt niet lang vooraleer de sympathieke loser Ronald Plasmeyer zich een weg naar het hart van de kijker baant (zelfs al doet hij zaken die niet echt koosjer te noemen zijn).

Dat de figuur van Plasmeyer resoneert, is uiteraard te danken aan de uitstekende vertolking van Ruben van de Meer. Die maakt zich alle sterktes en zwaktes van zijn personage eigen en hoe meer hij als een gevangen konijn spartelt om zich te bevrijden uit een steeds nauw aansluitender strik, hoe beter het allemaal wordt. Bovendien krijgt hij mooi weerwerk van van ’t Hof en Kas als zijn kompanen. Porcelijn giet daarnaast heel wat droge humor in het geheel: daarbij wordt al eens urinaal gepalaverd, maar Porcelijn laat die komische interludes nooit de bovenhand nemen. Zie ze eerder als extra slagroom op een goed gevulde en smakelijke taart. Of hoe ‘Plan C’ eindigt als fijn filmpje dat minder breekbaar is dan de familienaam van de cineast/scenarist doet vermoeden.

Simon Couwens