Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

In 2010 bracht Warner Bros ‘Clash Of The Titans’ uit, een wannabe mythologisch epos dat – zeilend op het megasucces van James Camerons ‘Avatar’ – snel naar 3D werd geconverteerd om zijn spektakelwaarde te verhogen. Er kwamen genoeg kijklustigen op af om twee jaar later al de sequel ‘Wrath Of The Titans’ te rechtvaardigen. Die zich kort laat samenvatten als ‘meer van hetzelfde’, maar toch zijn er verschillen. ‘Wrath’ is heel wat minder episch dan ‘Clash’, en leunt dichter aan bij de teneur van een zich gretig in pulpmodder rollende B-film. Wat meteen verklaart waarom deze ‘Wrath’ een streepje voor heeft op zijn voorganger. Al wil dit helaas niet meteen zeggen dat het daardoor een geslaagde film is.

Tien jaar na zijn heroïsche strijd tegen goden en monsters leeft Perseus (een nog steeds niet echt overtuigende Sam Worthington) met zijn zoon Helius als visser aan de Griekse kust. De halfgod wil niets meer weten van kibbelende goden, maar net als Michael Corleone is hem geen rustig leven gegund, en betrekt papa Zeus (Liam Neeson) hem terug in de oorlog die in het godenrijk woedt. Doordat de Grieken steeds minder geloven in Zeus en de zijnen, kan Zeus de gevangenen in de onderwereldgevangenis Tartarus niet langer bewaken. Teneinde het kwaad geen carte blanche te geven, probeert Zeus samen met zijn drietandbroer Poseidon (Danny Huston) hun afvallige broer Hades (Ralph Fiennes) te overtuigen de vrede te bewaren. De god van de onderwereld wil daar echter niets van weten, en samen met zijn zoon Ares (Edgar Ramirez) neemt hij Zeus en Poseidon gevangen. Who you gonna call? Perseus dus, die tegen wil en dank op pad trekt om zijn pa en oom uit de klauwen van Hades te bevrijden, en tegelijkertijd Griekenland (en bij uitbreiding de volledige wereld) moet zien te redden van een apocalyptische ondergang.

Regisseur Jonathan Liebesman (‘Battle: Los Angeles’) heeft gelukkig zelf in de smiezen dat ‘Wrath Of The Titans’ niet echt serieus moet worden genomen. Hij ziet alles in de eerste plaats als showcase voor CGI-creaturen en actiescènes, en zoekt bewust het geweld niet op. Geen gruwelijkheden zoals in Tarsem Singhs ‘Immortals’ dus, maar een tienervriendelijke insteek die volop de monster- en avonturenkaart trekt. Opgekalefaterd met nevenpersonages die voor comic relief zorgen zoals Poseidons halfgodenzoon Agenor (Toby Kebbell) en de gevallen god Hephaestus (Bill Nighy). Voor het vrouwelijk schoon werd Rosamund Pike (die een strijdvaardige Andromeda vertolkt) opgetrommeld.

Door ‘Wrath Of The Titans’ te laten afklokken op anderhalf uur en niet te kiezen voor een (te) lange speelduur, krijgt het jonge grut alvast geen tijd om zich te vervelen. Liebesman levert een paar aardige sleutelscènes af (de eerste aanval van de Chimera-monsters en de achtervolging in het labyrint), en ook de decors en aankleding mogen er zijn. Of die visuele spielereien genoeg zijn voor de iets oudere/kritische kijker is de vraag: de geslaagde momenten zijn helaas niet exemplarisch voor de hele film. Wanneer de climax met lavamonster Kronos aanvangt, is Liebesmans beste kruid al lang verschoten. En trekt ‘Wrath Of The Titans’ uiteindelijk toch nog te veel de kaart van flauwe en pompeuze machosoap die grossiert in gezwollen dialogen die door Worthington, Neeson en Fiennes overdreven gewichtig/belachelijk worden gedebiteerd. Of hoe de semafoor in deze sequel uiteindelijk ook pas zolang te water gaat tot ze breekt.

Extra’s (Blu-ray): door Pegasus goedgekeurde hebbedingen als een maximum movie mode waarbij je ofwel kan kiezen voor meer achtergrond bij de mythologie of voor een meer gefocuste blik achter de schermen, focus points die het maken van de film uit de doeken doen, een picture in picture functie… wie meer/alles wil weten over ‘Wrath Of The Titans’ navigeert dus best even door dit menu.

Simon Couwens