Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Take
Proficiat, Jeremy Renner. Niet langer een nobele onbekende die ploetert in bijrollen, maar sinds zijn doorbraak in Kathryn Bigelows Oscarwinnaar ‘The Hurt Locker’ hard op weg een bona fide Hollywoodster te worden met rollen in o.a. ‘Mission Impossible: Ghost Protocol’, ‘The Avengers’ en ‘The Bourne Legacy’. De hondsdagen blijken definitief voorbij, en die sterrenstatus betekent meteen dat zijn kruimelfilms op weg naar de top nu ook een wijde(re) release krijgen. Getuige het dvd-debuut van het uit 2007 stammende thrillerdrama ‘Take’ waarin Renner samen met de inmiddels ietwat in de vergetelheid geraakte Minnie Driver de affiche deelt.
Regisseur/scenarist Charles Oliver verhaalt in ‘Take’ twee dagen uit het leven van Ana Nichols (Driver) en Saul Gregor (Renner). De dag waarop ze de eerste keer met elkaar in contact komen en een dag – ettelijke jaren later – waarop ze elkaar voor het laatst zien. Klinkt zwaarwichtig (en zo verpakt Oliver het ook door de twee dagen narratief door elkaar te haspelen), maar uiteindelijk zit alles eenvoudiger in elkaar dan op het eerste zicht lijkt. Blijkt immers dat ‘Take’ het verhaal is van een terdoodveroordeelde, maar Olivers boreling haalt nergens het niveau van gevestigde waarden als ‘Dead Man Walking’, ‘The Green Mile’ of de tv-klassieker ‘The Execution Of Raymond Graham’.
Ana Nichols is een ploeterende huisvrouw die probeert in te staan voor de opvoeding van haar zoontje Jesse. Op de dag dat ze te horen krijgt dat Jesse ‘speciale zorg’ nodig heeft, slaat het noodlot toe terwijl ze even snel inkopen doet in een supermarkt vooraleer huiswaarts te trekken naar haar echtgenoot. Daar kruist ze immers het pad van Saul, een drugsverslaafde met gokschulden die net ontslagen is bij het opslagbedrijf waar hij werkte omdat hij stiekem inboedels verkocht. Wanneer een klus om een auto terug te vorderen mislukt, grijpt hij naar een laatste redmiddel. Hij overvalt een supermarkt en bij de schermutseling die volgt schiet hij per ongeluk een kassier neer. En komt ook Jesse in de vuurlijn te liggen.
Oliver doet zijn uiterste best om zijn verhaal intrigerend te verpakken door slechts mondjesmaat duidelijk te maken hoe de vork in de steel zit. Helaas is hij geen Atom Eyoyan die tijdens zijn hoogdagen met een dergelijke structuur wegkwam (tijd om nog eens de meesterwerken ‘Exotica’ en ‘The Sweet Hereafter’ in de kijker te zetten). De aap die tijdens het laatste kwartier uit de mouw komt blijkt immers een fletse dooddoener te zijn. Blijkt immers dat Oliver een lange bewustwordingsspot heeft gedraaid voor een organisatie die in Amerika pleit voor een contact tussen daders en slachtoffers. Statistisch gezien is het aantal misdadigers dat hervalt veel lager, omdat ze door dat contact hun fouten beter inzien. En ook het slachtoffer wordt er in de meeste gevallen beter van. Voer voor interessante discussies is het zeker, maar de kans dat ‘Take’ ze zal aanwakkeren is klein. Daarvoor kan je beter (nog eens) bij Alejandro Gonzalez Inarittu’s ’21 Grams’ aankloppen.
‘Take’ een volledige slag in het water te noemen is een brug te ver, maar toch is het altijd jammer om te zien hoe een aanvankelijk boeiend gebracht verhaal te vroeg voor de finish al zijn kruit heeft verschoten en inspiratieloos naar de eindmeet hobbelt. En dat is helaas het verdict dat we voor dit filmpje veil hebben. Voor de nieuwsgierigen onder jullie: ja, Renner laat hier al de intensiteit zien die uiteindelijk voor de doorbraak zorgde, maar ook hij redt de meubels niet.