Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
A Thousand Words
Cijfers liegen niet, wilde Francesca Vanthielen ons in de gelijknamige vtm-talkshow een tijdje terug laten geloven. Maar in het geval van ‘A Thousand Words’ hoopten we toch dat ze niet alle waarheid in pacht hebben. Op de vooraanstaande Amerikaanse recensiesite Rotten Tomatoes scoorde de nieuwste Eddie Murphy-komedie namelijk een historisch dieptepunt: nul procent. Van de 54 besprekingen die de film in de VS kreeg, bleek er geen enkele een positief woord voor deze schijnbaar onschuldige familiefilm over te hebben – en toen moesten wij de dvd nog in de lader duwen.
Toegegeven, echt te springen stonden we er sowieso al niet voor. ‘A Thousand Words’ kenmerkt de derde samenwerking tussen Murphy en regisseur Brian Robbins na flauwe (familie)komedies als ‘Norbit’ en ‘Meet Dave’. Niet meteen precedenten die veel vertrouwen inboezemen, met andere woorden. Daarnaast liet Murphy zich het afgelopen decennium ook nog onderscheiden (nou, ja) in gelijksoortige wegwerpprojecten als ‘The Haunted Mansion’, ‘Daddy Day Care’ en ‘Imagine That’. Kinderen zijn onvoorwaardelijk fan, maar wie de Eddie Murphy uit de jaren ’80 heeft gekend (’48 Hrs.’, ‘Beverly Hills Cop’, ‘Raw’) weet dat de man zijn talent loopt te verschieten.
In ‘A Thousand Words’ komt aanvankelijk een glimp van die oude Eddie naar boven. Als fast talkin’ vertegenwoordiger van een uitgeverij Jack McCall is hij even weer op zijn best, de gladde mooiprater, die precies weet wat te zeggen om zijn deals te sealen. Een ontmoeting met een spirituele goeroe (Cliff Curtis) doet hem echter al gauw een toontje lager zingen. Plotseling hangt zijn leven af van een magische boom met duizend bladeren, één voor elk woord dat Jack nog heeft. De opdracht is simpel: leren zwijgen en creatieve manieren bedenken om te communiceren.
Met zijn pseudo-magische ondertoon leunt ‘A Thousand Words’ het dichtst aan bij ‘Imagine That’, waarin Murphy’s personage via het dekentje van zijn dochter financiële tips binnenkreeg (we kid you not). Uiteindelijk was dat verhaal gewoon een metafoor voor een vader die te druk bezig was met zijn job, waardoor hij zijn familie niet zag staan. Krek de boodschap die de makers van ‘A Thousand Words’ willen verkondigen, met dit verschil dat ze meer de dramatische toer opgaan. Het eerste uur mag Murphy nog eens bewijzen dat het met zijn komische timing best wel snor zit (ook, en misschien zelfs vooral, wanneer hij dat zonder woorden moet doen), maar naar het einde toe toont hij zich vooral van zijn ernstigere zijde. De ‘Beverly Hills Cop’-ster doet zijn best, maar hij kan er ook weinig aan doen dat het scenario nooit echt de juiste toon vindt. Door in de staart al te serieus te worden, vragen we ons zelfs af of dit voor kinderen wel zo’n geschikte familiefilm is.
Maar ondanks een verrassend ernstige aanpak regent het nog steeds clichés. Het concept lijkt misschien vernieuwend, echt origineel is het allemaal niet. De gimmick die de plot voortstuwt, heeft bijvoorbeeld wel wat weg van de ‘je kan niet meer liegen’-premisse van ‘Liar Liar’, al trok die (niettemin fletse) film consequenter de kaart van de komedie, of het afstandsbediening-uitgangspunt van ‘Click’, al bewandelde die prent wel beter de lijn tussen humor en drama. Het is dan ook niet toevallig dat ‘A Thousand Words’ wat aanvoelt als een afdankertje van Jim Carrey of Adam Sandler. Axel Foley, wo bist du bleven?