Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Naar aanleiding van de release van de derde ‘Men In Black’-film, verschijnt een box op de markt waarin alle drie de films zijn samengebundeld. Altijd handig voor verzamelaars. Deze drie titels bieden samen een kijk in de geschiedenis van zowel de recente Hollywoodblockbuster (de verschuiving van make-upeffecten naar digitale creaties) als in de carrière van Barry Sonnenfeld, die ze alle drie regisseerde.

De trilogie is gebaseerd op ‘The Men In Black’, een door Lowell Cunningham bedachte satirische sf-comic. De eerste strip verscheen in 1990, de tweede een jaar later. Om de release van de eerste film kracht bij te zetten, publiceerde Marvel een 1997 nog een paar aparte verhalen, maar tot een echt langlopende reeks kwam het niet. Niettemin kende Cunninghams creatie een cultsucces, en leidde ze ook tot een animatieserie die liep tussen 1997 en 2001. De pitch: op onze planeet stikt het van al dan niet geïntegreerde buitenaardse wezens, en dat tot in de hoogste echelons toe. De mannen in het zwart maken deel uit van een geheime overheidsorganisatie die de op aarde verblijvende aliens monitoren en ingrijpen wanneer ze het te bont maken. Tegelijkertijd moeten ze vermijden dat de gewone burgers de aliens ontdekken, wat meteen verklaart waarom de agenten tijdens hun missie steeds een geheugenuitwisschiettuig met zich meedragen.

Steven Spielberg zette zijn schouders onder de filmadaptaties (hij fungeert driemaal als executive producer), en de eerste ‘Men In Black’ was in de zomer van 1997 goed voor een wereldwijde opbrengst van bijna zeshonderd miljoen dollar. Kassagerinkel dat niet hoeft te verwonderen: de premisse had immers genoeg potentieel voor een zichzelf niet serieus nemende sf-komedie die dreef op de starpower van Will Smith en die daarnaast bevolkt was door opvallende make-upcreaties van genremaestro en veelvuldig Oscarwinnaar Rick Baker. Smith kruipt in de huid van agent J, die als groentje bij ‘The Men In Black’ toetreedt, en er samen een team vormt met de immer chagrijnige agent K. (Tommy Lee Jones). Samen moeten ze een complot van een buitenaardse insect verijdelen dat zijn zinnen heeft gezet op de vernietiging van onze blauwe planeet. Meer plot was er niet in een prent die opviel door een grote vaart, een stoet opvallende ruimtecreaturen en een hoog slapstickgehalte. Overigens waren Jones en Smith niet de eerste keuze voor de hoofdrollen. Clint Eastwood kreeg de rol van K. Als eerste aangeboden, maar die bedankte vriendelijk voor de eer. Tommy Lee Jones was aanvankelijk evenmin overtuigd, maar liet zich overhalen door Spielberg. En Smith kwam pas aan boord nadat Chris O’Donnell en David Schwimmer pasten voor de rol.

Gezien het grote succes van het origineel, kon een sequel niet uitblijven. ‘Men In Black II’ volgde in 2002 en had ditmaal een vrouwelijke slechterik. De inmiddels van de radar verdwenen Lara Flynn Boyle vertolkte de rol van de Kylothische Surleena, die haar zitten zette op het artefact ‘the light of Zartha’, waarmee ze de wereld ten gronde wil en kan richten. Whoyougonnacall? De mannen in het zwart dus. De sequel was nog steeds goed voor een wereldwijde opbrengst van vierhonderdveertig miljoen dollar, wat toch al een stuk minder was dan vijf jaar daarvoor. Wat grotendeels komt omdat deel twee bijlange na niet de charme heeft van zijn voorganger, door de recensenten werd neergesabeld en niet echt kon rekenen op positieve mond-op-mondreclame. Om een lang verhaal kort te maken: ‘Men In Black II’ is het zwakke broertje uit de trilogie.

Dat er nog een derde deel kwam, is eigenlijk een half mirakel te noemen. In 2009 kwam er groen licht voor ‘Men In Black III’, maar het scenario wou maar niet vlotten. Zo zeer zelfs, dat de opnames al uit de startblokken schoten zonder dat het script op poten stond. Toch werd dit derde luik uit de triptiek niet de flop van zijn voorganger. De verrassing is er intussen uiteraard af, maar door uit te pakken met een tijdreisconstructie waarbij Smith naar de jaren zestig moet reizen om Tommy Lee Jones’ leven te redden en daar de confrontatie moet aangaan met de jeugdige versie van Jones (met uitgestreken gezicht neergezet door Josh Brolin) slaagt Sonnenfeld er tot op zekere hoogte in de film een eigen gezicht mee te geven.

Slotsom: de ‘MIB’-trilogie is niet meteen een staalkaart van het beste wat Hollywood de laatste jaren te bieden had op blockbustergebied, maar heeft zeker zijn charmes. Vooral voor de adepten van visuele effecten, die hier driemaal – zij het met wisselend succes - hun hartje kunnen ophalen. En nog meer voor de fans van Zijne Bel Air Prinselijke Hoogheid Will Smith die zijn bekende tics tot ver voorbij het gaatje in de strijd mag gooien.

Simon Couwens