Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Een beetje cinefiel heeft aan een blik op de familienaam van de regisseuse van ‘Late Bloomers’ genoeg om correct te raden dat Julie de dochter is van de grote Costa-Gavras, regisseur van klassiekers als ‘Z’, ‘L’Aveu’, ‘Missing’ en ‘Music Box’. Een paar jaar terug streek die trouwens in ons land neer voor het mee door de Dardenne-broers gesuperviseerde en uitstekende ‘Le Couperet’. Tachtig wordt de man begin volgend jaar, en nog is hij niet met pensioen: op het festival van Toronto ging zopas zijn nieuwste werkstuk ‘Le Capital’ in première, een aanklacht tegen de wereldwijde financiële crisis met Gabriel Byrne in de hoofdrol.

Genoeg over de vader, we moeten het naar aanleiding van ‘Late Bloomers’ immers vooral over de dochter hebben. Julie debuteerde in 2006 met het gesmaakte ‘La Faute à Fidel’, een kroniek over een meisje dat opgroeit te midden van een politiek-radicaal gezin in het Parijs van begin de jaren zeventig. Voor haar opvolger ‘Late Bloomers’ ruilt ze het brede blikveld in voor een kleiner: dat van een koppel op latere leeftijd dat met een midlifecrisis te kampen krijgt.

Hij is Adam (William Hurt), een architect in Londen. Zij is Mary (Isabella Rossellini), van origine Italiaanse. Ze zijn inmiddels dertig jaar getrouwd, en zeggen dat de sleet wat op hun relatie zit is het understatement van deze recensie. Adam is nog steeds actief, heeft een grote vriendenkring en rijdt al eens een scheve schaats, maar heeft het tegelijkertijd moeilijk te aanvaarden dat zijn carrière er bijna op zit. Mary vreest dan weer voor haar gezondheid (Alzheimer komt op de deur kloppen), vult haar met tijd met nutteloze hobby’s en een poging tot vrijwilligerswerk loopt af op een sisser. Wanneer ze besluit om het huis in te richten met hulpmiddelen voor oudere mensen (een handstaaf in het toilet, een telefoon met een groot toetsenbord), is dit niet naar de zin van Adam, die – ironisch genoeg – net een bejaardentehuis aan het ontwerpen is.

Kleine frustraties, grote frustraties… ze komen in de beste relaties voor, maar in ‘Late Bloomers’ slepen ze vooral aan. En daar kunnen zelfs de erudiete vertolkingen van Hurt en Rossellini niets aan veranderen. Hun ‘upper class’-karakters zijn in de eerste plaats saai, en in plaats van eens goed met Chinese vazen te gooien, wordt er vooral gezwegen en gefronst en zweven de frustraties vaak in het ongewisse. Dit gebrek aan communicatie leidt niet alleen naar een te statige film, het zorgt er ook voor dat ‘Late Bloomers’ zich omhult met een vacuüm dat negentig minuten lang nauwelijks wordt doorprikt. Zelfs in de relatie van Hurt en Rossellini met hun drie volwassen kinderen zit nauwelijks vuur, en de geforceerd komische bijrollen van Simon Callow en Joanna Lumley brengen ook maar weinig leven in de brouwerij.

Een beetje jammer allemaal, want Hurt en Rossellini zijn natuurlijk klasbakken die het acteervak tot in de toppen van hun vingers en tenen beheersen. Al zit Rossellini de laatste tijd schijnbaar een beetje vast in het vertolken van (overbezorgde) moeders: zie ook haar rollen in James Grays ‘Two Lovers’ (2008) en Saveno Costanzo’s ‘La Solitudine Dei Numero Primi’ (2010). Hoe dan ook, de twee kunnen deze te intimistische studie over oud worden niet redden en behalve een paar individuele scènes die best ok zijn is er dan ook maar weinig herfstzon te bespeuren in deze tragikomedie over de desintegratie van een huwelijk. Wie de echte pijn van het oud worden wil voelen, doet er goed aan nog even te wachten op Michael Hanekes hartverscheurende ‘Amour’.

Simon Couwens