Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Een beetje ironisch dat we het – luttele weken na de blu-rayrelease van Steven Spielbergs onsterfelijke ‘Jaws’ – moeten hebben over een haaienthriller die nog niet eens tot aan de startvinnen komt van dat generatieoverschrijdend meesterwerk. Al is het uiteraard een vergelijking die we eigenlijk niet mogen maken daar ‘Jaws’ nu eenmaal een film is die zich niet laat vergelijken. Dus misschien moeten we ‘Dark Tide’ eerder op dezelfde weegschaal leggen van flauwe B-filmpjes als het recente debiele ‘Shark Night’ en dan brengt ‘Dark Tide’ het er nog niet zo slecht vanaf. Wat niet wegneemt dat dit donkere getijde nooit echt spannend wordt en zijn potentieel nauwelijks waarmaakt.

Halle Berry als bikinidragende lokvogel gebruiken is trouwens ook geen garantie voor succes. Zelden was een Oscarwinnende actrice na het behalen van het filmgoud in zoveel fletse films te zien. Op het hoogtepunt van haar populariteit (in 2001) kreeg ze een Academy Award voor haar vertolking in Marc Forster’s ‘Monster Ball’: een jaar nadat ze een half miljoen dollar extra kreeg om een topless scène te spelen in ‘Swordfish’ en een jaar voordat ze in ‘Die Another Day’ de rol van Bondgirl Jinx Johnson mocht vertolken. Daarnaast maakte ze deel uit van de cast van de ‘X-Men’-franchise. En dan ging het plots de verkeerde kant op en belandde ze in de ene flop na de andere, het totaal mislukte ‘Catwoman’ op kop. Een film waarvoor ze zowel een gage van 12,5 miljoen dollar als een Razzie-award voor slechtste actrice voor kreeg. Ook ‘Gothika’ en ‘Perfect Stranger’ waren pijnlijk oninteressante missers. Geen wonder dat Berry een paar sabbatjaren nam, maar een terugkeer door de grote poort is haar hoofdrol in deze ‘Dark Tide’ niet. Misschien brengt haar driedubbele rol in het ambitieuze Tykwer/Wachowski-project ‘Cloud Atlas’ haar terug op het goede pad, maar dat zien we dan binnenkort wel.

In ‘Dark Tide’ vertolkt Berry de rol van Kate Mathieson, een zweminstructrice die het aandurft om tussen witte haaien te zwemmen. Haar reputatie leverde haar zelfs de bijnaam ‘shark whisperer’ op. Helaas gaat het tijdens een zwembeurt aan de Afrikaanse kust mis en komt haar trouwe mentor om het leven. Wat genoeg reden is om zich terug te trekken in Kaapstad, waar ze veilig vanop een boot toeristen vervoert langs zeehonden en walvissen. Tot ze een jaar na het dodelijk ongeval bezoek krijgt van haar vroegere partner Jeff (Olivier Martinez). Die vindt dat het rouwen lang genoeg geduurd heeft en overtuigt haar om een miljonair en zijn zoon te begeleiden bij het zwemmen tussen haaien. Kate hapt toe, en ziet zich dra alweer geconfronteerd met haar eigen angsten als alles wat fout kan lopen tijdens de expeditie ook daadwerkelijk fout loopt.

‘Dark Tide’ is geregisseerd door John Stockwell. Die debuteerde in Hollywood als acteur (zijn bekendste rol is die in John Carpenters Stephen King-verfilming ‘Christine’) vooraleer zich volledig toe te leggen op een carrière als regisseur. Zijn bekendste titels dusver zijn de avonturenprenten ‘Blue Crush’ en ‘Into The Blue’ en de horrorthriller ‘Turistas’. ‘Dark Tide’ situeert zich tussen de mazen van die beide genres, en blijft er ook zitten. Dit onderwateravontuur raakt immers niet uit de startblokken en vindt nooit een interessant tempo. Wanneer het moment komt waarop alles (eindelijk) behoorlijk spannend behoort te worden, zal bij veel kijkers het geduld waarschijnlijk al lang op zijn.

Om een of andere reden kiest Stockwell er voor om heel wat passages uit de film in te kleuren alsof hij aan het roer staat van een crew die voor David Attenborough of National Geographic een natuurdocumentaire aan het draaien is. Mooi, daar niet van, maar deze aanpak helpt ‘Dark Tide’ voor geen millimeter vooruit. Jammer, zeker omdat heel wat haaienscènes met echte dieren en op locatie zijn gedraaid. Niet alles natuurlijk, voor de echte actiescènes verkaste Stockwell met zijn crew en cast naar een watertank in de Britse Pinewoodstudio’s. Veel mag het allemaal niet baten: ‘Dark Tide’ is een oninteressant verteld avonturendrama waarin meer tijd wordt gestoken in mooie plaatjes, clichématig geleuter en flauwe acteerprestaties dan in echte spanning.

Simon Couwens