Binnenkort is Amanda Seyfried te zien als Linda Lovelace, de slikkoningin uit de pornoklassieker ‘Deep Throat’. Een biopic waar we – puur uit filmgeschiedenistechnisch oogpunt, uiteraard – met gezonde nieuwsgierigheid naar uitkijken. Of hoe Seyfried vast van plan lijkt om een interessante Hollywoodcarrière uit te bouwen: zo is ze later dit jaar bijvoorbeeld ook van de partij in de van bekende namen uitpuilende musicaladaptatie ‘Les Miserables’ van Tom Hooper. Seyfrieds werkijver was al duidelijk voor iedereen die haar risicovolle rol in Atom Egoyans helaas tegenvallende ‘Chloe’ zag. Het pad naar de top is echter niet zonder doornen voor la Seyfried: getuige daarvan fletse filmpjes als ‘Dear John’, ‘Letters To Juliet’ of de mislukte horrorprent ‘Jennifer’s Body’. Het dertiende uit het thrillerdozijn-filmpje ‘Gone’ staat zelfs nog een sport lager op de entertainmentsladder. Dat Seyfried hier al bij al redelijk ongeschonden uitkomt, zegt veel over haar doorzettingsvermogen.
De laatste tijd krijgen we steeds meer kijkvoer met een volwassen thema dat voor een tienerpubliek wordt geboetseerd. Denk maar aan de familievriendelijke remake van ‘The Stepfather’ een paar jaar terug. Of aan het krakkemikkige Taylor Lautner-vehikel ‘Abduction’, een ‘Bourne Identity’-variante voor tienermeisjes. ‘Gone’ zit zowat in hetzelfde straatje: het scenario draait rond een op vrouwen azende seriemoordenaar, maar door er alle scherpe kantjes af te vijlen blijft vooral een gammel geraamte over dat als genre-instap moet dienen voor vijftienjarigen die zich nog niet stiekem/illegaal aan pakweg de ‘Saw’-reeks hebben gewaagd.
Centraal in ‘Gone’ staat Jill Conway (Seyfried), die samenwoont met haar zus Molly. Enerzijds om een oogje in het zeil te houden (haar zus herstelt van een alcoholverslaving), maar vooral om met zichzelf in het reine te komen. Een jaar geleden werd Jill immers ontvoerd en in een put gedropt in een nabijgelegen woud. In die put lagen resten van een heleboel vermoorde vrouwen, en Jill kon slechts op het nippertje ontsnappen aan haar belager. Wanneer Jill op een avond thuiskomt van haar werk, is Molly spoorloos verdwenen. Niemand weet waar ze heen is, en ook haar vriend heeft geen enkel idee. Voor Jill ligt de conclusie voor de hand: zij is er van overtuigd dat haar ontvoerder terug op pad is. Helaas voor Jill hecht de politie geen geloof aan haar theorie. Meer zelfs, de plaatselijke speurders geloven niet eens dat Jill destijds daadwerkelijk is ontvoerd, en schrijven alles toe aan waanideeën die volgden op de dood van haar ouders. Waarop Jill besluit om zelf op zoek te gaan naar haar zus en de confrontatie met het verleden aan te gaan. En tegelijkertijd ook op de vlucht moet voor de politie, die niet zo opgezet is met Jills solospeurtocht.
Regisseur van ‘Gone’ is de Braziliaan Heitor Dhalia. De man draaide vijf films in zijn geboorteland en vond daarmee zijn weg naar tal van internationale filmfestivals. Wat de vraag doet rijzen waarom een regisseur van arthousetitels zijn geluk in Amerika wil beproeven met flauwe en onpersoonlijke commerciële cinema. Het fletse scenario is niet eens van een aard om er als regisseur echt een verschil mee te kunnen maken. Het enige dat Dhalia kan doen is de puntjes verbinden van een thriller die hier en daar wat potentieel ontbloot (Seyfrieds speurtocht leidt zowaar naar een paar leuke scènes telkens ze zich ergens een weg naar binnen bluft), maar die nergens een weg vindt waar hij met de vlam in de pijp gas kan geven.