Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Al in 2003 won Noel Clarke de Laurence Olivier Award voor Meest Veelbelovende Nieuwkomer en in 2009 kaapte hij bij de BAFTA’s de Orange Rising Star Award weg. In Engeland is hij intussen uitgegroeid tot een household name, maar in onze contreien doet zijn naam wellicht nauwelijks een belletje rinkelen. Onterecht, want als acteur/scenarist/regisseur heeft de amper 35-jarige Brit zich al afdoende bewezen als een rastalent. Het misdaadtweeluik ‘Kidulthood’ en ‘Adulthood’ van zijn hand behoort wat ons betreft tot het beste wat Groot-Brittannië het afgelopen decennium voortbracht.

Dit alleen maar om te zeggen dat we ook met volle verwachting uitkeken naar ‘Storage 24’, een sf-horror, waarvoor Clarke het scenario schreef en waarin hij tevens de hoofdrol voor zijn rekening neemt. Hij kruipt in de huid van Charlie, die met zijn ex Shelly (Antonia Campbell-Hughes) afgesproken heeft in een opslaggebouw (de storage uit de titel). Ze zijn daar om na hun recente scheiding hun bezittingen te verdelen. Ook aanwezig: Charlies beste vriend Mark (Colin O’Donoghue) en Shelly’s BFF Nikki (Laura Haddock) en vriend Chris (Jamie Thomas King). Een situatie die op zich al voor de nodige spanningen zorgt, maar verbleekt bij wat hen vervolgens te wachten staat. Een militair vrachtvliegtuig blijkt immers gecrasht te zijn en zijn top secret cargo heeft het op een lopen gezet. Wat die cargo precies is? Een mysterieus monster, dat niet meteen de beste bedoelingen heeft met argeloze twintigers die zijn pad kruisen. Als op de koop toe ook nog eens de stroom het begeeft, zitten Charlie en co als ratten in de val.

Clarke mag zich dan al vaak opgeworpen hebben als een puik scriptschrijver, voor de premisse van ‘Storage 24’ heeft hij zich niet echt uit de naad gewerkt. In wezen heeft hij gewoon de plot van ‘Alien’ gekopieerd naar een eigentijdse setting (een loods in Londen, om precies te zijn), maar dan zonder het verrassingselement, dat die film ruim dertig jaar terug onmiddellijk het predicaat klassieker bezorgde. De langzame opbouw hebben beide films wel met elkaar gemeen, en Clarkes talent komt gelukkig naar boven in de portrettering van de personages. Veel diepgang heeft een genrefilm als deze niet nodig, maar het is altijd leuk als de karakters iets meer vlees aan de ribben hebben dan bij het gros van zijn genregenoten.

Regisseur Johannes Roberts, die eerder het sterke ‘F’ maakte, toont bovendien wel weg te weten met het aanspannen van een suspensekoord. Het helpt ook dat lange tijd op suggestie in plaats van op gore wordt gemikt, wat maakt dat het monster lange tijd ‘onzichtbaar’ blijft. Dat het budget beperkt was en niet bepaald veel excessen toeliet, zal daar wellicht ook een rol in gespeeld hebben. Eens het bloedvergieten dan toch iets nadrukkelijker in beeld komt, kan je ook moeilijk om die financiële beperkingen heen kijken. Maar in een B-film mogen de effecten wel eens foutjes vertonen. Wie vandaag de dag terugkijkt naar ‘Creature From The Black Lagoon’ of ‘The Thing From Another World’ moet zich ook over krakkemikkige CGI (of wat daar toen voor moest doorgaan) zetten, en zijn dat dan geen klassiekers? Wij dachten van wel.

Nu goed, ‘Storage 24’ zal nooit meer zijn dan een driesterrentussendoortje (je merkt ook aan alles dat de makers naar niets meer op zoek waren), maar in het genre van de ‘slachtoffers zitten opgesloten in beperkte ruimte en moeten het opnemen tegen een killermonster’-films heeft deze nauwelijks anderhalf uur durende huiverzit voldoende cheap thrills in huis om liefhebbers te vermaken. Bovendien injecteert Clarke ten gepaste tijde ook de nodige humor in het geheel, waardoor duidelijk mag zijn dat vooral de funfactor primeert. Waarvan akte.

Peter Janssens