Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Een film die in het Koreaans ‘Mai Wei’ heet in het Engels vertalen als ‘My Way’: geef toe, er mag al eens gelachen worden. Toch is dit geen komedie (laat staan een biopic over Frank Sinatra), maar een volbloed actie-/oorlogsprent die gedurende twee uur en een kwartier verschillende stadia van de tweede wereldoorlog aan bod laat komen. Niet uit Westers standpunt deze keer, maar door de ogen van een Koreaanse soldaat die – onder dwang van de Japanse bezetter – werd gedwongen om zich in de vuurlinies te begeven.

‘My Way’ is geïnspireerd op het leven van de Koreaanse soldaat Yang Kyoungjong, die tijdens WO II achtereenvolgens in het Japanse, Russische als Duitse leger vocht. Hij werd op D-day door de geallieerden gevangen genomen, en kreeg zo de kans zijn opmerkelijke soldatencarrière uit de doeken te doen. En die vormt het startschot voor een epische oorlogsprent waarin de Koreaanse (oorlogs)geschiedenis centraal staat. Het omkaderende verhaal is trouwens pure fictie (Kyoungjong komt niet eens in de film voor), dus het zinnetje ‘gebaseerd op ware gebeurtenissen’ is met meer dan een kilo zout te nemen.

De achtergrond van ‘My Way’ is de Japanse bezetting van Korea. Die begon in 1910 en eindigde in 1945. De rivaliteit tussen de twee naties krijgt gestalte in de strijd tussen de Koreaan Jun-Shik (Jang Dong-gun) en de Japanner Tatsuo (Joe Odagiri). Tatsuo is de kleinzoon van de plaatselijke bevelhebber, Jun-Shik de zoon van een bediende die in hun landhuis werkt. Zowel Jun-Shik als Tatsuo kunnen beide heel goed langeafstandslopen, maar gunnen elkaar het overwinningslicht in de ogen niet. Wanneer Tatsuo’s grootvader sterft door een bompakket, worden Jun-Shik en zijn familie verbannen. Jaren later komt het duo elkaar terug tegen, en lopen ze beide de voorrondes voor de Olympische marathon. Die confrontatie zorgt ervoor dat Jun-Shik verplicht naar Mongolië wordt gestuurd als soldaat in het Japanse leger. Waar hij Tatsuo opnieuw tegen het lijf loopt. Ook die vecht aan het front, zij het als vrijwilliger en als kolonel. De bruutheid van Tatsuo vloekt uiteraard met de zachtheid van Jun-Shik, en midden in het strijdgewoel komt het besef dat de twee elkaar best eens nodig zouden kunnen hebben indien ze beiden de oorlog willen overleven. Zeker als Tatsuo en Jun-Shik achtereenvolgens worden gevangengenomen door de Russische en Duitse troepen.

Regisseur van ‘My Way’ is de Koreaan Je-gyu Kang, die in 2004 hoge ogen gooide met het in Korea waanzinnig populaire oorlogsepos ‘The Brotherhood Of War’ waarin hij twee broers volgde tijdens de Koreaanse oorlog. ‘My Way’ sluit daar thematisch netjes bij aan, alleen had hij deze keer minder geluk aan de Koreaanse kassa’s en verdiende de prent zijn hoge budget van 25 miljoen dollar (het hoogste productiebudget ooit voor een Koreaanse productie) niet terug. Kang kiest voor een onbeschaamd opgeblazen en overmelodramatische Hollywoodaanpak. Zijn film moet het niet hebben van die cameratechnische huzarenstukjes waar de Oosterse cinema zo sterk in is, maar eerder van een rechtlijnige, no-nonsense structuur die schatplichtig lijkt aan de Amerikaanse epossen van pakweg Edward Zwick, gezwollen soundtrack inclusief. Kang vertelt tegelijkertijd het verhaal van twee vijanden (en zet daarmee de strijd tussen het imperialistische Japan en het onderdrukte Korea nationalistisch in de verf) en dat van de tweede wereldoorlog, daarbij als een havik vliegend boven de slagvelden van verschillende verschroeiende veldslagen. Kang schuwt daarbij het bloederig geweld niet: vooral de Japanners worden geportretteerd als sadistische onmensen, waardoor zelfs de nazi’s doetjes blijken.

‘My Way’ bevat een potentieel interessant verhaal, maar verliest nogal wat pluimen door Kangs weinig subtiele en bombastische aanpak die nauwelijks ademruimte laat. Met als gevolg dat het resultaat nu en dan te onsamenhangend en onevenwichtig is voor zijn eigen goed. En te nodeloos ‘flitsend’: tijdens de gevechtsscènes schudt cameraman Mo-gae Lee met zijn camera als een Tourettepatiënt met een godverdomse teddybeer. Wat het er allemaal weliswaar spectaculair laat uitzien, maar veel invloed op de adrenalinespiegel heeft het niet. Wie zoekt naar een film met echte mensen in plaats van karikaturen, zit hier aan het verkeerde adres. De minder kieskeurige fans van grootschalige oorlogsfilms daarentegen zullen hoogstwaarschijnlijk in hun eresaluutnopjes zijn.

Simon Couwens