Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Jacques Audiard heeft de sprong van Franse naar internationale cineast met glans gemaakt, en dat zonder dat hij er in Hollywood een film moest voor draaien. Zoals zovelen voor hem (Fellini, Visconti, Almodovar) is Audiard net als bijvoorbeeld Lars Von Trier een regisseur geworden wiens naam op zich al genoeg is om een project gefinancierd te krijgen en wereldwijd (en zeker in elk land in Europa) weerklank te vinden. Iets wat hem tien jaar terug (ten tijde van ‘Sur Mes Lévres’) niet zou zijn gelukt.

Het succes van ‘Un Prophète’ in 2009 opende natuurlijk nogal wat deuren, en velen keken reikhalzend uit naar de opvolger. In ons land zelfs met een meer dan gewone interesse, maar dat komt natuurlijk omdat ‘onze’ Matthias Schoenaerts de mannelijke hoofdrol mocht vertolken. Schoenaerts’ rijzende ster na ‘Rundskop’ zorgde trouwens ook bij de cinefiele vakpers in het buitenland voor heel wat extra aandacht. En dan is er nog chou-chou Marion Cotillard, die momenteel zowel in Europa als in Hollywood de projecten maar uit te kiezen heeft. Of hoe ‘De Rouille Et D’Os’ alleen al door de cast bijna een echte publieksfilm is. En dat kon hiervoor nog maar van weinig Audiard-titels worden gezegd.

‘De Rouille Et D’Os’ is betrekkelijk minder ruw dan ‘Un Prophète’: geen scheermesscène met andere woorden. Op zich is Audiards nieuwste een vrij toegankelijk romantisch drama, maar dan zonder de Hollywoodsuiker. Er zijn nog genoeg scherpe kanten die een groot deel van het publiek dat deze film ziet omdat het met ‘de Mathias’ is kunnen aliëneren. Een goede lakmoestest is het oeuvre van de broers Dardenne: als je daar je draai in vindt, zal ‘De Rouille Et D’Os’ je zeker kunnen bekoren. Indien je iets hebt tegen verhalen die zich afspelen tegen een achtergrond van sociale marginaliteit, dan is de kans dat het klikt betrekkelijk kleiner.

Audiard haalde voor ‘De Rouille Et D’Os’ inspiratie bij de Canadese auteur Craig Davidson, waarvan hij twee losstaande verhalen uit diens bundel ‘Rust And Bone’ met elkaar verbindt. Centraal staat de gescheiden Ali (Schoenaerts) die met zijn vijfjarig zoontje bij zijn zus in Zuid-Frankrijk komt logeren/wonen. Op zoek naar innerlijke rust en een job. Hij gaat aan de slag in het circuit van illegale straatgevechten en dat levert hem (naast een paar flinke tikken) ook een fikse duit op. Op een dag ontmoet hij de orkatrainster Stéphanie (Cotillard): hij werkt als buitenwipper in een discotheek en komt tussenbeide wanneer ze de avances van een iets te onstuimige aanbidder probeert af te wimpelen. Wanneer Stéphanie later beide benen verliest na een orkabeet, stort haar wereld in. Haar revalidatie is een hel, en een nieuwe ontmoeting met Ali blijkt een geschenk uit de hemel. Ali en Stéphanie beginnen een moeizame relatie, maar hun tegengestelde karakters en visie op het leven zorgen voor nogal wat problemen.

Zoals eerder geschreven loert de Hollywoodvoorspelbaarheid meermaals om het hoekje bij ‘De Rouille Et D’Os’, maar Audiard geeft op gepaste tijden nogal wat tegengas. Met het personage van Ali hengelt hij alvast niet naar de sympathie van de kijker: de manier waarop Ali zijn vaderlijke verplichtingen negeert bijvoorbeeld is geen spek voor ieders bek. Net zoals de straatvechtscènes en een twist tijdens de climax dat niet zullen zijn. Wie mee is (of mee wil), mag zich echter opmaken voor twee uur overdonderende cinema. Met als centrale as de (inderdaad) sterk genuanceerde vertolkingen van Schoenarts en Cotillard. Let trouwens eveneens op de soundtrack: de score van Alexandre Desplat wordt afgewisseld met een mix van namen als Bon Iver, Lykke ‘I Follow Rivers’ Li, Django Django en Bruce Springsteen die in een remix van Trentemoller zowaar heel bedreigend klinkt. Net zoals de film dat af en toe ook eigenlijk is. Of dit vintage Audiard is/blijft, zal de toekomst uitwijzen. Liefhebbers van aandacht vastgrijpende auteurs- en acteurscinema hebben alvast geen reden om deze prent links te laten liggen.

Simon Couwens