Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Je kan veel dingen zeggen over Julie Delpy, maar niet dat ze geen interessante carrière heeft. Een doorbraak in het grote Hollywood is er nooit gekomen (voor zover ze die al wou), maar ze drukte haar stempel op de Europese en Amerikaanse arthousescene. Met als mooiste wapenfeit haar bevallige verschijning als Celine, Ethan Hawkes coup de foudre in het tweeluik ‘Before Sunrise’ en ‘Before Sunset’. Of liever trilogie, want volgend jaar zijn Delpy en Hawke te zien in het in Griekenland gesitueerde ‘Before Midnight’, wat meteen het sluitstuk van de reeks zou worden.

En zo ziet het er meer en meer naar uit dat Delpy – die ook meeschreef aan bovenstaande trilogie – haar carrière steeds meer zelf in handen neemt. ‘2 Days In New York’ (een sequel op ‘2 Days In Paris’) is alvast een op en top Delpy-product. Zij het eentje dat minder tot de verbeelding spreekt dan die waarin ze met Hawke een aardplaatverschuivende romance beleeft. Met het ‘2 Days’-tweeluik knipoogt Delpy als regisseuse/scenariste/actrice naar de oneliner-cinema van Woody Allen. Een diepe indruk nalaten doet dit project helaas niet.

Delpy introduceerde haar alter ego Marion voor de eerste keer in ‘2 Days In Paris’ in 2007. In die komedie reisde ze met haar Amerikaans lief Jack (Adam Goldberg) naar Parijs om er haar kat op te halen bij haar ouders en wat volgde was een freewheelende komedie over relaties, familie en andere struikelblokken des levens. In de sequel is er geen spoor meer van Jack (al is hij wel de vader van haar zoontje), en heeft ze een relatie met radiomaker Mingus (Chris Rock), die eveneens een kind heeft bij een vroegere partner. De relatie tussen Marion en Mingus is vrij stabiel, maar dat verandert wanneer Marions familie voor twee dagen op bezoek komt. Na de dood van haar moeder wil haar vader (vertolkt door Julies echte vader Albert Delpy) zijn kleinzoon nog eens zien, waarop hij samen met Marions zus Rose (Alexia Landau) en diens vriend Manu (Alexandre Lahon) de grote plas oversteekt. Mingus ligt direct overhoop met de boertige Franse delegatie, en ook Marion ziet haar eigen neuroses en psychoses naar boven komen na de zoveelste ruzie met haar zus.

‘2 Days In Paris’ is een heel persoonlijk project voor Delpy. Zo verwerkt ze er onder meer het overlijden van haar moeder in. Daarnaast is haar vader opnieuw van de partij, en ze schreef het scenario (grotendeels improviserend) uit met Alexia Landau en Alexandre Lahon, die ook al in het eerste deel van de partij waren. Geen gebrek aan geslaagde momenten in deze fragmentarische komedie: als Delpys vader met zijn lading Franse kazen niet voorbij de douane geraakt bijvoorbeeld. Al te vaak gaat de vlieger echter niet op: de tegenstelling tussen de Franse en Amerikaanse cultuur wordt tot voorbij het lachen en gieren-punt uitgemolken, en de personages (dat van Delpy voorop) excelleren al snel in neurotische hyperventilatie. Het gaat zelfs zo ver dat Delpy in het laatste kwartier een boom opzet met egocultbeest Vincent Gallo over het hoe en waarom van de menselijke ziel. Om het met Loeki De Leeuw zaliger te zeggen: asjemenou.

Niemand zegt natuurlijk dat films in duidelijk herkenbare hokjes moeten worden geplaatst, maar het heen en weer springen tussen herkenbare volkse humor (vooral geleverd door Delpy senior), culturele referenties en hoogdravend filosofisch geleuter doet de film geen goed. En dan hebben we het nog niet over Chris Rock gehad, wiens poging om eens rustig uit de hoek te komen (of toch minstens rustiger dan de andere castleden) niet echt een verpletterende indruk nalaat. Een moeilijke komedie voor een moeilijk publiek met andere woorden. En eerder te verorberen met een kopje Earl Grey dan met een blikje cola binnen handbereik.

Simon Couwens