Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Luc Besson blijft grossieren in wegwerpmachocinema. Zoveel is duidelijk na de visie van de sf-actieprent ‘Lockout’ waarvoor hij het idee en een deel van de centen leverde. De regie liet hij over aan het debuterende duo James Mather en Stephen St. Leger. Kwestie van niet altijd met Louis Leterrier, Chris Nahon of Olivier Megaton te moeten werken.

In 2079 hebben de Amerikanen een oplossing gevonden voor het capaciteitsprobleem in hun gevangenissen. De echt zware misdadigers krijgen – in cyberslaap zelfs – een onderkomen in het ruimtestation MS One (Maximum Security One). Niet iedereen is het met deze werkwijze eens, vooral niet omdat het gerucht de ronde doet dat het slaapmiddel dat de gevangenen krijgen toebedeeld een nefaste invloed zou hebben op hun brein. Presidentsdochter Emilie Warnock (Maggie Grace, na ‘Taken’ aan Besson blijven kleven) reist naar MS One om er een gevangene te interviewen over de behandeling die hij er krijgt. Had ze beter niet gedaan, natuurlijk. De gevangene slaagt er immers in om alle gevangenen te ontdooien, met een opstand en een gegijzelde Emilie als gevolg.

Waarop de autoriteiten beslissen om – in plaats van een roedel mariniers te sturen – een man binnen te smokkelen om de dochter van de president te bevrijden. Daar Snake Plissken zijn telefoon niet opnam en ook via Skype niet bereikbaar was, valt de keuze op Snow (Guy Pearce), een CIA-agent die valselijk beschuldigd is van moord op een undercoveragent. Snow kan meteen zijn eigen tijd op MS One vrijkopen door Emilie veilig terug naar de aarde te brengen. Het gevolg is een luide lawine aan schiet- en knokpartijen, GCI-hocus pocus en dik in de verf gezette oneliners. Machocinema, we zeiden het al.

‘Lockout’ heeft zaken die wel degelijk werken. Om te beginnen: Guy Pearce. Die amuseert zich duchtig in een rol die evengoed door Bruce Willis of Jason Statham kon worden vertolkt. Of Pearce hiermee aangeeft dit soort actierollen te prefereren boven het fijngevoeligere werk, zal de toekomst uitwijzen. Of hij kan ze à la Liam Neeson natuurlijk combineren. Ook positief: het tempo. De film klokt zonder eindgeneriek af binnen het anderhalfuur, en Mather en St. Leger stuwen hun prent voort als een afgerukte palmboom na een tsunami. Eveneens best te pruimen: de grauwe hardware sciencefiction-sfeer op MS One. Een doordruk van betere films uiteraard, maar het blijft werken in dit soort B-cinema.

‘Lockout’ schiet echter even vaak naast de roos. Vaardig tempo of niet, een beetje meer ademruimte kon zeker geen kwaad. Diepgang is sowieso nooit echt aan de orde van de dag in door Besson gestuurde actiefilms, maar nu lijkt het alsof ‘Lockout’ expliciet wil vermijden dat het publiek zelfstandig aan het denken of redeneren slaat. Ook de plotlijn rond Pearce die zijn onschuld moet bewijzen is te vlak uitgewerkt. De grootste dooddoener is de digitale overkill die het project definitief van de rails duwt: getuige de totaal overbodige scène waarin een duidelijk digitale Pearce een even duidelijk digitaal motorvoertuig laat crashen. Momenten waarop ‘Lockout’ afglijdt naar het niveau van een ondermaatse videospelprent, en dat is niet echt bevorderlijk voor het eindresultaat. Los daarvan: wie een boon heeft voor testosteronactie (al dan niet in de ruimte), zal deze negentig minuten gespierd geweld zonder al te veel morren verorberen. Maar er achteraf waarschijnlijk niet te lang of te vaak aan terugdenken.

Simon Couwens