Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Wanneer je een film in de pollen krijgt gedraaid waarin Richard Gere, Topher Grace en Martin Sheen de drie voornaamste rollen vertolken, dan mag je er donder op zeggen dat je toch op zijn minst een interessant product in handen hebt. Of het zou toch moeten. Interessant blijkt echter niet altijd garant te staan voor kwaliteit: getuige daarvan ‘The Double’, waarbij de bliksem helaas niet inslaat.

‘The Double’ poneert de stelling dat de koude oorlog verre van afgelopen is. Geen sprake over moslimterreur ditmaal, maar wel over Russische spionnen en huurmoordenaars die nauwlettend door de CIA en het FBI in de gaten worden gehouden. Na de moord op een senator wordt de met pensioen zijnde CIA-agent Paul Shepherdson (Richard Gere) opnieuw geactiveerd. De moord draagt immers alle stijlkenmerken van de beruchte Russische spion Cassius, en Shepherdson was degene die destijds fervent jacht maakte op dat mysterieus, dodelijk fantoom. Shepherdson weigert te geloven dat Cassius terug actief is, en denkt eerder dat er een copycat aan het werk is.

Een theorie die niet wordt gedeeld door de jonge FBI-agent Ben Geary (Topher Grace). Op basis van de thesis die hij over Cassius schreef, werd hij aangenomen bij het FBI, en Geary is er rotsvast van overtuigd dat Cassius terug actief is. CIA-baas Tom Highland (Martin Sheen) koppelt Shepherdson en Geary aan elkaar en heeft hen de opdracht om uit te zoeken of Cassius terug boven water is gekomen. Aangezien de oude rot maar weinig vertrouwen heeft in zijn jonge partner, loopt dat onderzoek niet echt van een leien dakje.

‘The Double’ teert – de titel verraadt het al een beetje – op de twists en adders onder het gras die eigen zijn aan het spionagegenre. Meer verklappen we niet, al geven de makers na een klein halfuur zelf al de grootste spoiler vrij, dus echt veel kijkplezier kunnen we niet vergallen door de plot uit de doeken te doen. Echt origineel is die plot trouwens niet, maar dat is niet het zwakste punt van ‘The Double’. Elk verhaal – hoe vaak verteld – kan immers blijven beklijven als het goed in beeld wordt gebracht. En daar wringt de schoen. Debuterend regisseur Michael Brandt (coscenarist van ‘2 Fast 2 Furious’, ‘3:10 To Yuma’ en ‘Wanted’) stuwt zijn plot ongeïnspireerd vooruit en behandelt de personages als levenloze marionetten aan uitgerafelde touwtjes. Zowat elke plotwending is getelefoneerd, en de actiescènes lijken enkel maar ingebouwd om er een actievolle trailer mee te kunnen monteren. Gere, Grace en Sheen staan erbij en kijken ernaar, al is het wel hun aanwezigheid die deze matige prent alsnog tot op het eind uitzitbaar maakt.

Jammer dat de doorgaans zeer betrouwbare Grace alweer moet opdraven in een film die in de bios weinig of geen succes haalt en zijn publiek dan maar via de thuisbioscoop moet zien te vinden. Een lot dat ook zijn jarentachtigkomedie ‘Take Me Home Tonight’ beschoren was. Misschien wordt het tijd dat Grace zijn geluk opnieuw op het kleine scherm beproeft. Daar zijn momenteel trouwens toch betere producties te rapen dan deze kleur- en smaakloze sof.

Simon Couwens