Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Ja, ja, het internet. Makkelijk toch dat de ganse wereld in een halve polsdraai beschikbaar is? Dat ons gebruik van het wereldwijde web – digitale – sporen nalaat, nemen we er maar bij, al dan niet met graagte. Het is al lang geen publiek geheim meer dat de meeste browsers ons surfverkeer bijhouden (en verkoopt aan potentiële adverteerders), en dat iedereen die via sociale media een stuk van zijn privéleven te grabbel gooit dat met meer mensen deelt dan hem eigenlijk lief is. Welkom in de eenentwintigste eeuw, cyberlezers.

De Britse makers van ‘Panic Button’ gebruiken het fenomeen van de sociale media als insteek voor een thriller die een waarschuwing wil zijn voor ondoordacht gebruik daarvan. En jongleren tegelijkertijd met het idee dat je als gebruiker verantwoordelijk bent voor wat je schrijft en toont. Om problemen met het advocatenleger van David Zuckerman te vermijden, wordt de naam van Facebook uiteraard nooit genoemd, en speelt alles zich af binnen de grenzen van een fictief sociaal netwerk, meer bepaald all2gethr.com.

Van de vele miljoenen gebruikers daar worden er vier uitgekozen voor een exclusieve VIP-reis naar New York. Het vervoer verloopt met een privéjet en onderweg maakt het viertal nog kans op een paar exclusieve prijzen. De vier (twee mannen, twee vrouwen) ontmoeten elkaar voor het eerst in het vliegtuig en maken zich op het eerste zicht niet veel zorgen dat ze in een afgesloten ruimte zitten en dat contact met de piloot niet mogelijk is. Ander boordpersoneel is er trouwens niet. De onbezorgdheid slaat echter om in paniek als het spel dat moet worden gespeeld voor de extra prijzen een bizarre weg inslaat. De vier zien zich geconfronteerd met persoonlijke geheimen die ze liever niet in de groep gooien buiten de ‘beschermde’ wereld van de sociale media. Bovendien dreigt hun geheimzinnige gastheer (enkel te zien via een avatar op hun computerschermen) er mee om van elk van hen een familielid of vriend te vermoorden (live via webcam uiteraard) wanneer ze weigeren om de opdrachten uit te voeren.

‘Panic Button’ is geschreven door Frazer Lee, Oliver Shackleton, David Shillitoe en Chris Crow. Dit viertal verdeelde onder zichzelf ook de productie- en regietaken en het resultaat is een lowbudgetthriller (het budget is berekend op ongeveer 300.000 Britse pond) die volop inzet op ambitie, maar in de uitwerking nogal wat te wensen overlaat. Zoals bij de meeste ‘mensen die in een ruimte zijn opgesloten’-verhalen houdt het tijdens de opbouw weliswaar de aandacht vast, maar gaandeweg komen steeds meer logica- en plotgaten aan de oppervlakte. ‘Panic Button’ haalt het dan ook niet van pakweg ‘El Metodo’ of de Britse rip-off ‘Exam’ waarin kandidaten voor een potentiële job in een ruimte werden opgesloten. 

Op een horrorfilmwebsite werd ‘Panic Button’ omschreven als ‘Saw op tienduizend meter hoogte’ (maar dan in het Engels uiteraard). Een vergelijking die niet volledig fout is (getuige de sadistische opdrachten die de passagiers krijgen), en de indruk wekt dat ‘Panic Button’ de kaart van de ‘torture porn‘ trekt. Panic Button’ is in de eerste plaats vooral een psychologische thriller met een paar horrortoetsen en deed ons eigenlijk meer denken aan ‘Quiz op tienduizend meter hoogte’, daar het scenario nogal wat gelijkenissen vertoont met dat van Dick Maas, zowel qua opbouw als qua insteek. Of hoe steeds meer filmmakers – al dan niet toevallig - in dezelfde vijver vissen. Verrassen doet ‘Panic Button’ niet: de vingerwijzing naar de gevaren en hypocrisie van moderne (sociale) media ligt voor de hand, en een niet altijd toonvaste plotuitwerking zorgt ervoor dat dit filmpje geen hoge toppen scheert. Al zien de – momenteel – 1862 mensen die de officiële pagina van ‘Panic Button’ op Facebook leuk vinden dat waarschijnlijk anders.

Simon Couwens