Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
It's A Disaster
Het eind van de wereld is precies een populaire inspiratiebron in filmland momenteel, en dat was nog voor de meteorieten in het Russische luchtruim het nieuws haalden. Later dit jaar krijgen we Edgar Wrights ‘The World’s End’ (waarin uiteraard Simon Pegg en Nick Frost opduiken) en het waanzinnig klinkende ‘This Is The End’ waarin de cast (o.a. Seth Rogen, James Franco, Emma Watson, Paul Rudd, Jason Segel, Jonah Hill, Michael Cera en Jay Baruchel) zichzelf vertolkt. En op dvd en/of –blu-ray kan je momenteel terecht voor ‘Seeking A Friend For The End Of The World’ en deze ‘It’s A Disaster’.
Van deze vier titels heeft ‘It’s A Disaster’ ogenschijnlijk het minste appeal. Dat komt natuurlijk omdat er (behalve Julia Stiles) geen enkele bekende naam in de cast opduikt. We geven toe dat we dit filmpje met de nodige scepsis in de dvd-lader duwden, maar groot was de verrassing toen bleek dat deze prent zijn titel gelukkig geen eer aandoet en alles behalve rampzalig bleek te zijn. Althans voor wie niet vies is van een mengeling tussen een sitcom en een geïmproviseerd aanvoelende independent komedie.
‘It’s A Disaster’ vangt aan op een zondagvoormiddag in het huis van Pete en Emma (Blaise Miller en Erinn Hayes). Naar goede gewoonte verzorgen zij een ‘koppelbrunch’ waarop hun beste vrienden zijn uitgenodigd. Komen eten en kletsen: Lexi en Buck (Rachel Boston en Kevin Brennan), Shane en Hedy (Jeff Grace en America Ferrara) en Tracy en Glenn (Julia Stiles en David Cross). Van al die mensen is Glenn – als kersverse vriend van Tracy – de enige die echt nieuw is. Vlekkeloos verloopt de brunch niet: in plaats van een weerzien met oude vrienden lijkt het er op dat de meeste gewoon op het appel verschijnen omdat ze de nieuwste roddels niet willen missen. Bovendien zorgt de mededeling van het gastkoppel – ze gaan uit elkaar – voor nogal onverwachte animo. Wat maar klein bier is vergeleken met het nieuws dat de in een beschermend pak uitgeruste buurman in petto heeft. Die weet het gezelschap (dat het toevallig zonder internet, telefoon en elektriciteit moet stellen) te melden dat de helft van Amerika is weggevaagd door een kernexplosie en dat iedereen eigenlijk ten dode is opgeschreven.
De brunchende koppels bivakkeren zichzelf in het huis, hopend dat de storm overwaait of dat de buurman zijn niet zo blijde boodschap wat overdreven heeft. Wat niet het geval blijkt te zijn als een te laat arriverend koppel dood voor de deur neervalt (ook al omdat ze niet werden binnengelaten uit schrik voor radioactieve besmetting). Waarop het achttal zich - alles behalve eensgezind - opmaakt voor het eind van de wereld (of toch minstens van Amerika) en hun eigen bestaan.
Net zoals ‘Seeking A Friend For The End Of The World’ schippert ‘It’s A Disaster’ tussen komedie en drama. De romantische urgentie van Lorene Scafaria’s ‘Seeking …’ is hier niet te bespeuren, maar toch vindt regisseur Todd Berger een mooi evenwicht tussen hilariteit en tragiek. Geen enkele van de beide elementen wordt er ingemokerd: Berger laat de situatie voor zichzelf spreken en houdt het geheel - binnen de krijtlijn van het apocalyptisch gegeven - zo geloofwaardig mogelijk. Het feit dat de acht niet naar buiten kunnen en min of meer verplicht zijn om met elkaar het eind van de wereld af te wachten/te ondergaan zorgt voor een toneelmatige aanpak zonder dat het allemaal te statisch wordt. Wat ook grotendeels komt doordat Berger (die de cameo van de buurman voor zijn rekening neemt) samen met Kevin Brennan, Jeff Grace en Blaise Miller de comedygroep ‘The Vacationeers’ vormt en dus goed op elkaar zijn afgestemd. ‘It’s A Disaster’ is trouwens niet hun eerste langspeelfilm: in 2009 debuteerden Berger en de zijnen met de CSI-komedie ‘The Scenesters’. Een onverdeeld succes is ‘It’s A Disaster’ niet, maar door een goede komische timing, een alerte cast en een complexe gedachtekronkel in de staart van het verhaal heeft deze weinig commercieel ogende prent alvast meer potentieel dan je op het eerst zicht zou denken. Of hoe ‘It’s A Disaster’ misschien wel de meest verrassende zwarte maaltijdkomedie is sinds Stacy Title’s ‘The Last Supper’ uit 1995.