Heuglijk nieuws voor de een, een pijnlijke vaststelling voor een ander: wat John Hughes was voor de jaren tachtig, is Judd Apatow voor de huidige generatie. Een ijkpunt waaraan het gros van de Amerikaanse komedies wordt afgemeten. Zij het dat Apatow zo vriendelijk was om de tienermarkt aan Hughes te laten, en zijn eigen niche te bouwen rond dertigers en veertigers, al dan niet met nostalgie naar de John Hughes-jaren. En dat alles overgoten met sloten gortige humor en vuilbekkerij. Waarop andere filmmakers dan weer een stap verder gaan door Apatow te outgrossen met titels als ‘The Hangover’.
‘Bachelorette’ is geen Apatow-film (daarvoor is hij trouwens ook zo’n veertig minuten te kort), maar laat er zich wel mee vergelijken. Meer bepaald met ‘Bridesmaids’, daar alles hier draait rond de avonturen van drie bruidsmeisjes vlak voor het huwelijk van een voormalige klasgenote. En aangezien er op een nacht tijd nogal wat calamiteiten moeten worden rechtgezet, is het meteen duidelijk dat er ook een fikse snuif ‘The Hangover’ te grabbelen valt. Of hoe originele ideeën steeds meer en meer worden ingeruild voor het leentjebuur spelen bij succesvolle concepten. Alhoewel deze kritiek niet helemaal opgaat, daar de eerste scenarioversie uit 2007 stamt, en toen was er nog geen sprake van ‘Bridesmaids’ of ‘The Hangover’. We zullen het dus maar op toeval houden, al kwam de filmversie er natuurlijk pas na het succes van hogervernoemde prenten.
Het huwelijk waar alles om draait is dat van Becky (zelfbewuste zware comedienne Rebel Wilson, ook van de partij in ‘Bridesmaids’ trouwens). Die is ten huwelijk gevraagd door haar rijke verloofde Dale, en dat is niet enkel voor Becky een verrassing, maar ook voor haar schoolvriendinnen die door Becky worden uitgenodigd om als bruidsmeisje op het huwelijk te fungeren. Erebruidsmeisje wordt Regan (Kirsten Dunst), nog steeds vrijgezel en tewerkgesteld als verpleegster op een kinderkankerafdeling (een woord dat enkel maar charmant overkomt als je er in Scrabble een driedubbelewoordwaarde kan mee verdienen). Komen ook naar het feest: de aan drugs en drank verslaafde nitwit Katie (Isla Fisher) die meestal niet weet welke dag van het jaar het is maar daar schijnbaar niet echt om maalt en de vuilgebekte Gena (Lizzy Caplan) die tijdens de voorbereidingen van het huwelijk haar ex Clyde (Adam Scott) terug tegen het lijf loopt en daardoor emotionele knopen moet zien door te hakken. En dat allemaal op de nacht voor het eigenlijke feest: een nacht waarin Becky’s huwelijksjurk per ongeluk wordt beschadigd, en waarin de drie bruidsmeisjes alles moeten zien te doen om het euvel tijdig te laten herstellen.
‘Bachelorette’ is het geesteskind van Leslye Headland, die het scenario oorspronkelijk schreef als basis voor een toneelstuk. Met de hulp van Will Ferrell en zijn productiepartner Adam McKay kreeg de voormalige assistente van Harvey Weinstein vervolgens de kans om de filmversie van dat stuk zelf te regisseren. Een onverdeeld succes is het niet geworden: in Amerika noemde een recensent de egocentrische personages zelfs gemener dan Hans Gruber, Hannibal Lecter en Darth Vader samen. Ook de aanwezigheid van Kirsten Dunst (die een paar jaar terug in Cannes nog een prijs won als beste actrice in Lars Von Triers ‘Melancholia’) in een wegwerpkomedie is bij velen het voorwerp van spot. Een beetje overdreven vileine vitriool voor wat inderdaad geen hoogvlieger is, maar we hebben toch al slechtere dingen in het genre gezien dan dit. Sommige met, sommige zonder Adam Sandler op de affiche.
Headland gaat trouwens lang niet voluit: hoe grof ‘Bachelorette’ ook wil zijn, er valt geen grammetje bloot te bespeuren en met de schuttingtaal valt het uiteindelijk ook nog mee. Niet dat het af- of aanwezig zijn van bloot en gevloek een film/komedie maakt of kraakt, net zoals het succes van een horrormarathon niet afhangt van de hoeveelheid bloed en gore. Het is vooral de intentie van de regisseur en de kracht van het verhaal dat voor de duim omhoog of omlaag zorgt. ‘Bachelorette’ is een twijfelgeval. Een goede film is het geenszins, en de manier waarop Headland probeert om waarachtigheid en sentiment te krijgen in een verhaal dat uitsluitend bestaat uit karikaturen is er een beetje over. Los daarvan valt er hier en daar best wel wat te lachen, zeker voor wie de verwachtingen niet te hoog instelt en er geen graten in ziet om anderhalfuur vrij te maken voor de dertiende grap uit een intussen wel heel bekend ogend komediedozijn. Maar ach, een mens leeft nu eenmaal niet van zwaarmoedige derdewereldcinema alleen. Zeker niet in de doelgroep waar ‘Bachelorette’ zijn Cupidopijlen naar richt.