Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Neen, dit jaar stond Meryl Streep niet op het podium van het Dolby Theatre (behalve dan om Daniel-Day Lewis zijn beeldje voor beste acteur in Spielbergs ‘Lincoln’ te overhandigen). Gelukkig maar, want  ‘Hope Springs’ is immers geen Oscarmateriaal, al kan je dat in principe nooit weten in het soms onvoorspelbare Hollywood. Zelf vonden wij La Streep ditmaal nauwelijks te pruimen, maar ze kreeg voor deze rol toch een nominatie bij de Golden Globes. Smaken en kleuren, je kent ze wel.

De reden waarom wij Meryl Streep (en bij uitbreiding de volledige film) maar een flauw beestje vinden, is de mokerhamertheatraliteit waarmee regisseur David Frankel (‘The Devil Wears Prada’, ‘Marley & Me’) de thematiek behandelt. Alsof hij even zin had om een romcom te draaien voor een ouder publiek, maar geen zin om subtiel uit de hoek te komen. Wat goed is voor de dochters, moet ook goed zijn voor de moeders, lijkt zowat het luie excuus waarmee Frankel deze multiplexrelatietherapie in elkaar heeft gebokst.

Het thema is trouwens huwelijkssleur bij een koppel op latere leeftijd. Kay (Streep) en haar man Arnold (Tommy Lee Jones, grommend zonder meer) zijn al 31 jaar gehuwd en hebben op het eerste zicht geen problemen in hun dagelijks bestaan. Kinderen gezond, braaf het huis uit, enz. Behalve dan het feit dat Kay meer wil: ze is de dagelijkse routine beu en wil de huwelijkssleur aanpakken. Iets waar Arnold uiteraard niets van wil horen. Om de sleur van de relatie extra in de verf te zetten, vereist het scenario dat Kay en Arnold al een hele tijd in aparte slaapkamers slapen, waardoor er ook bijna geen lichamelijke affectie meer is tussen de twee. Dus trekt Kay haar stoute schoenen en boekt ze voor hun beiden een week huwelijkstherapie bij ene dokter Bernie Feld (Steve Carell) in Maine. Morrend en grommend en net niet in een weerwolf veranderend trekt Arnold uiteindelijk toch mee naar de therapeutische sessies. En ja hoor, voordat de eindgeneriek er aankomt kunnen zowel Kay als Arnold dansen op de tonen van – we zeggen maar wat – ‘Brand New Day’ van de cast van ‘The Wiz’.

Zowel Streep (‘The Devil Wears Prada’, ‘Mamma Mia’, ‘It’s Complicated’, ‘Adaptation’) als Jones (‘Men In Black’, ‘Space Cowboys’) bewezen in het verleden reeds een komische rol aan te kunnen, maar hier is de spoeling wel heel erg dun. Elke verhaalwending, lach of traan is getelefoneerd en Frankel en scenariste Vanessa Taylor doen geen enkele moeite om een verrassing in te bouwen terwijl ze de ijkpunten verbinden. En dat op de tonen van een weinig subtiele soundtrack die de emoties nog wat bijstuurt. Wie het niet grappig vindt om twee Hollywoodsterren wat preuts te zien doen rond seks, heeft alvast een reden om ‘Hope Springs’ te bekijken. Voor wie denkt dat het toch zijn meug is: Streep doet iets met een banaan. Je moet zelf maar beslissen of je dat eerder als een plus of een min beschouwt.

Persoonlijk vinden we het alvast jammer dat de originele keus voor de rol van Arnold (Jeff Bridges) het project verliet. En ook zijn eerste opvolger (James Gandolfini) verdween samen met Philip Seymour Hoffman (in de rol van therapeut Feld) nadat Mike Nichols er in 2010 reeds de regiebrui aan gaf. Misschien dat er in de eerste versie nog wat schwung zou kunnen geweest zijn (Nichols’ komische timing is alvast beter dan die van Frankel), maar het uiteindelijke resultaat is helaas een te inspiratieloze en prekerige relatiekomedie.

Simon Couwens