Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
To Rome With Love (Blu-ray)
Zeg of denk wat je wil over Woody Allen, maar respect is het minste dat je als cinefiel kan hebben voor een cineast die – op de inmiddels gezegende leeftijd van zevenenzeventig – elk jaar trouw een film schrijft en regisseert (en er af en toe nog in acteert). Dat de kwaliteit van zijn oeuvre nogal wisselvallig is, moeten we er maar bijnemen: iedereen heeft eens recht op een minder moment. Woody’s volgende is trouwens ook al zo goed als in kannen en kruiken: ‘Blue Jasmine’ (met rollen voor Alec Baldwin, Cate Blanchett, Sally Hawkins, Peter Sarsgaard en Michael Stuhlbarg) opent in de zomer van 2013.
‘Blue Jasmine’ is terug een in Amerika gedraaide productie, voor deze ‘To Rome With Love’ sloeg Allen – in navolging van onder andere ‘Match Point’, ‘Cassandra’s Dream’, ‘Vicky Cristina Barcelona’ en ‘Midnight In Paris’ – zijn tenten en camera’s in Europa op. Om precies te zijn in Rome, waar Allen de inspiratie vond voor een scenario waarin hij zijn liefde voor de Italiaanse romantische cinema van de daken schreeuwt. Jammer genoeg is die ode aan bella Italia niet zo scherp als zijn Franse liefdesbrief ‘Midnight In Paris’ waarvoor hij Oscar voor beste originele scenario won.
In ‘To Rome With Love’ lopen vier verhalen door elkaar. Zoals dat wel meer gaat in anthologiefilms is de kwaliteit van de verschillende verhalen nogal uiteenlopend, wat meteen al verklaart waarom dit een vallen en opstaan-project is geworden. In het eerste verhaal maken we kennis met Hayley (Allison Phil) die zich tijdens haar zomervakantie in Rome verloofd met de Italiaanse advocaat Michelangelo. Waarop haar ouders (Woody Allen en Judy Davis) naar de Italiaanse hoofdstad afzakken om het gelukkige koppel te ontmoeten en er meteen proberen om Michelangelo’s operazingende vader een muzikale carrière te bezorgen. In het tweede staat het pasgetrouwde koppel Antonio en Milly centraal. Zij worden het slachtoffer van een comedy of errors waarbij Milly verzeilt bij een acteur waar zij een boon voor heeft en prostituee Anna (Penelope Cruz) de plaats van Milly moet innemen wanneer Antonio’s familie op bezoek komt. Verhaal nummer drie draait rond Leopoldo (Roberto love him or hate him Benigni), een onopvallende huisman die zonder dat hij zelf weet waarom een nationale beroemdheid wordt en dagelijks wordt gevolgd door paparazzi. En in de vierde narratie maken we kennis met architect John (Alec Baldwin) die terugkeert naar het Rome van zijn jeugd en gaandeweg een jonge Amerikaanse architectuurstudent (Jesse Eisenberg) onder zijn vleugels neemt.
Allens joie de vivre werkt aanstekelijk onder de zuiderse zon, maar aanstekelijk is ditmaal helaas niet genoeg om een geslaagde film af te leveren. Het haasje-over springen tussen de verschillende narraties loopt immers nogal eens mank. Soms is de toon licht, op andere momenten nodeloos zwaar (de voice over van Baldwin die laat uitschijnen dat het verhaal van Jesse Eisenberg eigenlijk gewoon een flashback is naar zijn eigen jeugd bijvoorbeeld). Allen slaagt er op gezette tijden in de lachers op zijn hand te krijgen (hij weet nog steeds hoe hij een one liner geslaagd kan brengen en Penelope Cruz amuseert zich ook zichtbaar), op andere momenten vallen vooral pijnlijke en gênante stiltes op. Wat er zo’n beetje voor zorgt dat ‘To Rome With Love’ misschien wel de meest wisselvallige prent uit Woody Allens rijkgevulde carrière is.
Over een aspect is de oude vos alvast zelf niet tevreden, en dat is de titel. Zijn eerste keus ‘Bop Decameron’ (een duidelijke verwijzing naar de literatuurklassieker van Boccaccio) werd door de distributeur geweigerd wegens ‘te obscuur en te onduidelijk’ en alternatief ‘Nero Fiddles’ (een verwijzing naar de door de gekke Romeinse keizer aangestoken stadsbrand in het jaar 64) sneuvelde eveneens ten voordele van het eenvoudiger bekkende ‘To Rome With Love’. Wat de titel ook is/was, feit is dat deze magisch-realistische romantische komedie geen vintage Woody Allen is. De kans dat enkel rabiate Allen-films deze quattro stagioni zonder morren of zure oprispingen zullen smaken is met andere woorden meer dan reëel.