‘Wreck-it Ralph’ werd her en der aangekondigd als een van de meest originele Walt Disney-animatiefilms ooit. Wie echter verder kijkt dan de neus van de pitch lang is (een videospelkarakter is het beu om de slechterik te moeten zijn, pakt zijn biezen en zoekt nieuwe horizonten op) zal waarschijnlijk besluiten dat deze 52e avondvullende titel uit de Disneystudio’s (de output van Pixar niet meegerekend) zich eigenlijk vrij makkelijk laat samenvatten als een kruising tussen elementen uit ‘Toy Story’ en ‘Who Framed Roger Rabbit’.
De origine van ‘Wreck-it Ralph’ is eind jaren tachtig al terug te vinden bij de Disneystudio’s. Toen reeds deed een project over levende videospelpersonages (met ‘High Score’ als werktitel) de ronde, en met de loop der jaren veranderde zowel de insteek als de titel. Vooraleer de definitieve keuze viel op ‘Wreck-It Ralph’ passeerden onder meer ‘Joe Jump’ en ‘Reboot Ralph’ de revue als mogelijke titels. Als regisseur werd uiteindelijk Rich Moore gekozen: een man die nooit eerder voor Disney had gewerkt, maar die je, met respectievelijk zeventien en eenenzeventig episodes van ‘The Simpsons’ en ‘Futurama’ op zijn palmares, bezwaarlijk een animatienovice kan noemen.
‘Wreck-It Ralph’ speelt zich af in de wereld van de arcadespelen. Na de sluitingsuren kunnen de karakters even gaan buurten bij de andere spelen, en er is zelfs een zelfhulpgroep voor videospelslechteriken die met zichzelf in de knoop liggen. Een van hen is ‘Wreck-It Ralph’, de slopende bad guy uit het spel ‘Fix-It Felix Jr.’. Ralph is het beu om steeds maar weer dezelfde sloopbewegingen te moeten maken, trekt op een dag zijn stoute schoenen aan en verlaat het spel. Dit tot grote wanhoop van Felix Jr. die met het verdwijnen van zijn nemesis meteen zonder spel/leven komt te zitten. Felix Jr. probeert Ralph op te sporen, maar die raakte als toerist inmiddels verzeild in het moderne schietspel ‘Hero’s Duty’. Waar hij totaal onwetend een virus loslaat en meeneemt naar het racespel ‘Sugar Rush’. Daar raakt hij bevriend met het frivole meisje Vanellope von Schweetz dat kost wat kost wil bewijzen de beste racewagenpilote ter (spel)wereld te zijn. Een missie waar Ralph willens nillens in betrokken raakt terwijl hij er tegelijkertijd moet voor zorgen dat het volledige arcade-universum niet door het virus wordt opgeslokt.
‘Wreck-It Ralph’ heeft wat te leiden onder een euvel waar ‘Toy Story’ en ‘Who Framed Roger Rabbit’ geen last van hadden: een overdadig inhameren op de moraal van het verhaal. Wat begint als een geinig en origineel eerbetoon aan de popcultuur van de videospelen (nogal wat bestaande spelen en personages mogen cameogewijs even komen knipogen), evolueert op die manier naar een prent waarin de initiële charme wordt bedolven onder een overdaad aan ‘geloof in jezelf’-boodschappen die er weinig subtiel met een voorhamer worden ingedramd. Ook de lawaaierig in beeld gezette actiesequensen vloeken met de meer vintage omkadering waarmee Moore en het leger scenaristen van wal schoten.
Wat er voor zorgt dat ‘Wreck-it Ralph’ tonaal onzeker overkomt: langs de ene kant neigt het naar de originaliteit van Pixar tijdens zijn beste momenten, tijdens andere scènes leunt het dichter aan bij de lawaaierige Dreamworkstitels. Het schipperen tussen beide uitersten zorgt voor een onevenwichtig eindresultaat. Duidelijk is ook dat het scenario zijn uiterste best doet om zoveel mogelijk demografische doelgroepen te bereiken: vaders krijgen de vintage spelen uit hun jeugd te zien, zonen de digitale werelden die getransponeerd zijn uit de huidge generatie spelcomputers en moeders en dochters zien zich bedolven onder het charmeoffensief van Vanellope von Schweetz, die er voor moet zorgen dat ‘Wreck-It Ralph’ geen ‘alleen voor jongens’-filmpje wordt. ‘Wreck-It Ralph’ maakt zijn potentieel niet volledig waar, maar toch valt er – los van alle clichés en minder geslaagde keuzes – gelukkig genoeg lol te beleven aan deze gamepastiche. Is het niet door de veelal visueel overdonderende animatie, dan toch zeker door John C. Reilly die een uitstekende keuze bleek om Ralphs stembanden in te kleuren.
Simon Couwens
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.
