Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Shadow Dancer
Om het met de woorden van Dennis Hopper in ‘Speed’ te zeggen: popquiz hot shot. Wat hebben Jonathan Demme, James Marsh en Kevin MacDonald gemeenschappelijk? Antwoord: het zijn alle drie regisseurs die zowel documentaires als speelfilms draaien. Van die drie is Marsh voorlopig degene die nog echt moet doorbreken met zijn fictieoeuvre: ‘Wisconsin Death Trip’ bleef steken in het festivalcircuit en ook ‘The King’ (met Gael Garcia Bernal en William Hurt) vond geen groot publiek. En dat terwijl zijn documentaires ‘Man On Wire’ (over de Fransman Philippe Petit die in 1974 koorddanste over een tussen de twee torens van het WTC gespannen stalen kabel) en ‘Project Nim’ (over een experiment om chimpansees gebarentaal aan te leren) veel meer aanzien kregen.
‘Shadow Dancer’ is dusver Marsh’ meest commerciële speelfilm. De basis is een stevige thrillerplot, gesitueerd in de straalstroom van de troubles, het schijnbaar nooit eindigende conflict tussen het IRA en de Britse regering. De verhaalmosterd haalde Marsh bij de uit 1998 stammende debuutroman van journalist/romanschrijver Tom Bradby. En die weet waar hij het over had: tussen 1993 en 1996 stond hij als correspondent in Ierland voor de Britse zender ITN vaak pal midden het strijdgewoel.
Centraal in ‘Shadow Dancer’ staan de McVeighs. Fervente aanhangers van het IRA die in 1973 een zware klap toegediend krijgen wanneer een van de kinderen van het gezin wordt neergeschoten. In 1993 is de weerslag daarvan nog altijd niet verteerd. Colette McVeigh (rijzende ster Andrea Riseborough) voelt zich nog altijd mee verantwoordelijk voor de dood van haar broer, en is – mee onder druk van haar andere broers – uitgegroeid tot een actieve IRA-militante. Ze wordt geronseld om een bomaanslag te plegen in een metro in Londen, maar de stress en een latent schuldgevoel spelen haar parten. Na de mislukte aanslag wordt ze opgepakt door MI5. Agent Mac (Clive Owen) stelt haar voor de keuze: ofwel vliegt ze voor 25 jaar de cel in en ziet ze haar zoontje niet meer terug, ofwel wordt ze een spion voor de Britten door de inlichtingendienst te tippen over op stapel staande aanslagen.
Colette zegt MI5 haar steun toe, en verzeilt daarmee nog dieper in het wespennest. Het mislukken van de bomaanslag is immers een doorn in het oog van de lokale IRA-leiding, die vermoedt dat Colette niet langer een betrouwbare schakel is in het netwerk. Waarop haar doen en laten nog nauwer wordt gecontroleerd. Mac heeft het trouwens ook niet gemakkelijk: hij ontdekt dat zijn oversten het spel niet altijd eerlijk spelen, en dat hij slechts een pion is op een speelbord waarvan hij lang niet alle zetten kent. Bovendien raakt hij amoureus in de knoop met Colette, wat zijn missie nog meer in gevaar dreigt te brengen.
‘Shadow Dancer’ moet het niet alleen hebben van de plot. Marsh besteedt evenzeer aandacht aan de ontwikkeling van de karakters, waardoor je tegelijkertijd een plot- als karaktergedreven kijkstuk krijgt. Al zijn de karakters niet altijd even zorgvuldig uitgetekend: het personage van Mac raakt niet zo diep uitgewerkt als dat van Colette, en dat leidt dan weer naar plotwendingen die met een korrel zout te nemen zijn of teveel voor interpretatie vatbaar zijn. Ook de impact van het ambigue einde blijft onder de verwachtingen. Wat niet wil zeggen dat dit IRA-thrillerdrama een tegenvaller is. Marsh doet gelukkig meer dingen juist dan fout met zijn ingetogen aanpak, en Andrea Riseborough excelleert in een rol die haar onder de aandacht bracht van de Hollywoodcastingbureaus en leidde naar rollen in ‘Oblivion’ (aan de zijde van Tom Cruise) en Alejandro Gonzalez Inarittu’s op stapel staande ‘Birdman’.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.