Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Coffin Baby
Geen welgemeende FY, maar een welgemeende WTF … dat spookte door ons hoofd toen we in slashermodus paraat zaten om ‘Coffin Baby’ te bekijken. Wat debutant Dean Jones hier serveert, tart misschien niet elke, maar toch veel verbeeldingen. Anderhalf uur lang spuit hij gore folteringen, kannibalisme, afgehakte ledematen en ander bloederig genrevertier in het rond. Fans van extreem bloedvergieten hebben zowaar reden tot juichen. Op papier althans, want wat er op het scherm te zien is, blijkt nauwelijks voor consumptie vatbaar.
‘Coffin Baby’ is een onofficiële sequel op ‘The Toolbox Murders’, Tobe Hoopers slasher uit 2004. In die prent (een remake van de gelijknamige grindhousetitel van Dennis Donnelly uit 1978) introduceerde hij een seriemoordenaar annex misvormde psychopaat met skimasker die als ongeboren baby met zijn dode moeder werd begraven, maar er toch in slaagde om alsnog geboren te worden en uit de kist te geraken. Hoezo ongeloofwaardig? Deze ‘coffin baby’ (de titel van de film is meteen de naam van de moordenaar) vult zijn leven met het in stukken hakken van zowat iedereen die hij tegenkomt, ‘zondige’ vrouwen op kop.
Dean Jones wou blijkbaar meer doen dan zomaar een copy cat sequel draaien. ‘Coffin Baby’ maakt immers nogal wat bizarre zijsprongen, maar die subplots worden nooit echt verklaard of uitgewerkt. Niet volledig zijn schuld, naar het schijnt: Jones zag zich geconfronteerd met nogal wat productieproblemen, en dat zou een van de redenen zijn waarom de narratie van de prent van hot naar her springt en alle wetten van de gangbare logica tart. Wat bijvoorbeeld te denken van Bruce Dern die ergens halverwege opduikt in een ondode dode rol die hij waarschijnlijk zelf ook niet snapt.
‘Coffin Baby’ opent met een zwart-witproloog gesitueerd in het Hollywood van 1958. Waarom: dat we het ook niet weten. Misschien dat Jones een poging heeft gedaan om het te verklaren, maar dan hebben we er in elk geval rats naast gekeken. Mea culpa. In de huidige tijd zien we direct hoe een meisje aan stukken wordt gesneden met een breekmes. Jones filmt alles met de gretigheid van een Lucio Fulci tijdens zijn sadistische hoogdagen en maakt van meet af aan duidelijk dat zijn film niet voor genrewatjes is. Maar daarna begint het mis te lopen: de zus van het slachtoffer wordt geïntroduceerd, ontvoerd door de moordenaar (de ‘lijkkistbaby’ dus) en opgesloten in een ijzeren kooi vanwaar ze wordt verplicht om toe te kijken hoe hij zijn (vele) slachtoffers mutileert. En waar ze vervolgens het bezoek krijgt van Bruce Dern die haar net niet vraagt of zij misschien het script heeft gezien.
De torture porn activiteiten worden regelmatig onderbroken door een subplot waarin een politie-inspecteur (Brian Krause, een B-acteur die genrefreaks vast nog herkennen uit het door Stephen King geschreven ‘Sleepwalkers’ uit 1991) de verdwijning van Samantha onderzoekt en zijn pijlen richt op de warrige Freddy (Kyle Morris) die zowel een relatie had met Samantha als met haar vermoorde zus. En die samen met Samantha een kind had, terwijl hij eigenlijk op het punt stond er met haar zus vandoor te gaan. Heeft het lot van die baby ook iets te maken met de plannen van ‘Coffin Baby’ of niet? Joost (of Bruce Dern, als hij er ooit in slaagt het scenario te ontcijferen) mag het weten.
Fans van gore make-up effecten zullen misschien niet malen om de drijfzandnarratie en tevreden zijn met de dosis gefileerde lichaamsdelen die Jones serveert. Hun goed recht, maar wij hadden vooral zin in een beetje meer niet-verdorven vlees aan de scenariobotten. Wat we nu te zien kregen is een rommelige miskleun, en daar kunnen we met de beste wil van de Z-filmwereld niet enthousiast over zijn. En zeggen dat Jones een goedgevuld cv heeft als make-upmedewerker met een portfolio die via David Lynch’ ‘Blue Velvet’ en vele B- en A-titels naar recent werk in onder andere ‘Seven Psychopaths’, ‘Lincoln’ en ‘Oz, The Great And Powerful’ leidde. Schoenmaker, zoek op die leest. En blijf erbij.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.