Zoeken

Nothing But The Truth

  • Cinevision.be/nl quoteert Nothing But The Truth met een 3/5
  • Regisseur: Rod Lurie
  • Cast: Kate Beckinsale, Matt Dillon, Vera Farmiga, Alan Alda
  • Genre: Drama
  • Duur: 105 minuten
  • Releasedatum DVD: 16-05-2013
  • Distributeur DVD: Paradiso HE
Bekijk de cover van de film "Nothing But The Truth"
‘Niets dan de waarheid’ pretendeert de titel, maar bij nader inzicht is dit een film die tegelijk de waarheid eert en er een loopje mee neemt. Regisseur/scenarist Rod Lurie vertelt een verhaal dat eventueel echt zou kunnen gebeurd zijn, maar zich eigenlijk van een volledig fictieve narratie bedient. Weliswaar een met wortels in een écht waargebeurde gebeurtenis. Om het in een woord samen te vatten: ingewikkeld.

De non-fictie mosterd waar Lurie zich van bedient is die van de zaak Valerie Plame. Die vormde eerder de basis van ‘Fair Game’ waarin Naomi Watts de ontmaskerde CIA-agente Plame vertolkte. In Amerika werken zowat alle CIA-agenten undercover of incognito. Logisch, want hoge bommen vangen veel wind, zeker in spionage- en oorlogssituaties. In 2003 werd Plames cover opgeblazen door de Washington Post-journalist Robert Novak, die de scoop had gekregen van de Republikeinse politicus Richard Armitage. Novak werd niet veroordeeld voor zijn onthulling, en het is hier waar Lurie zijn verhaal aanpast. Hij is niet zozeer geïnteresseerd in het verhaal van Plame, maar wel in wat er zou gebeuren indien de journalist die het verhaal brengt zich van zijn persvrijheid beroofd ziet en wordt gearresteerd.

In de fictieve rondedans die Lurie rond het Plame-gegeven bouwt is Rachel Armstrong (Kate Beckinsale) de journaliste van dienst. Rachel schrijft voor de Capital Sun-Times en ontdekt dat Erica Van Doren (Vera Farmiga) niet alleen een moeder is wiens dochtertje op dezelfde school zit als haar eigen zoontje, maar dat ze als undercoveragente voor de CIA werkt. Meer zelfs, ze leert dat Erica net terug is van een reis naar Venezuela, waar ze concludeerde dat de regering daar niets te maken heeft met een mislukte aanslag op de Amerikaanse president. Rachel krijgt toestemming van hoofdredacteur Bonnie Benjamin (Angela Bassett) om het verhaal te publiceren, en opent zo de doos van Pandora. Niet alleen komt Erica’s leven in een maalstroom terecht, de regering is niet van plan om de zaak op zijn beloop te laten. Federaal aanklager Patton Dubois (Matt Dillon) krijgt als opdracht om Rachels bron te achterhalen, is het niet goedschiks dan kwaadschiks. Wanneer Rachel weigert om haar bronnen prijs te geven komt het tot een rechtszaak en wordt Rachel effectief tot een gevangenisstraf veroordeelt. Waardoor haar huwelijk (met David Schimmer bijgot) op de klippen loopt en ze haar kind niet meer kan zien. Patton denkt dat Rachel gaat bezwijken onder de druk, maar dat is buiten de koppigheid van Rachel gerekend. Terwijl ze zich in stilzwijgen blijft hullen wordt boven haar hoofd en harde en vaak venijnige politieke en gerechtelijke strijd geleverd.

Hoe ver mag een regering gaan om de persvrijheid op te heffen en brengt dat de democratie niet in gevaar? Dat is de vraag die Lurie stelt in deze entertainende knipoog naar de politieke kuitenbijters waarmee Alan J. Pakula in de jaren zeventig zijn boterham verdiende. Lurie sluit daarmee eveneens aan bij zijn debuut ‘The Contender’ waarmee hij in het millennium bug-jaar 2000 vriend en vijand verbaasde. Zo sterk is ‘Nothing But The Truth’ niet: het is duidelijk dat Lurie met een beperkter budget moest werken en sommige scèneovergangen lijken geplukt uit een onzorgvuldig gemonteerde tv-productie van voor het HBO- en Showtime-tijdperk. Ook de achtergrondmuziek is in veel dialoogscènes een storende factor. Minpunten die dan weer worden gecounterd door een enthousiaste cast en door een fijn gevonden twist waarmee Lurie aan het eind uitpakt.

Wat het allemaal een beetje jammer maakt dat ‘Nothing But The Truth’ niet door zoveel mensen is gezien. Na de première op het festival van Toronto in september 2008 ging de Amerikaanse distributeur immers failliet, waardoor de prent nooit een biosrelease kreeg. En dat terwijl de recensies na de Toronto-aftrap voor het merendeel positief waren. Uiteindelijk kwam de film in Amerika in april 2009 rechtstreeks op dvd uit, en duurde het daarna nog eens vier jaar voor hij de Benelux bereikte. Uitstel was gelukkig geen afstel: wie geen graten ziet in een paar uitschuivers links en rechts zit goed voor een slimme politieke thriller annex menselijk drama dat veel beter te pruimen is dan de halfslachtige ‘Straw Dogs’-remake die Lurie later op zijn cv wist te plaatsen.

Simon Couwens

© Cinevision.be/nl

   Bioscoop

   DVD/Blu-Ray