Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Detective Story
Z’n naam zal bij het grote publiek misschien geen belletje doen rinkelen, maar William Wyler is één van de grootste regisseurs, die Hollywood ooit heeft voortgebracht. Niet alleen is hij de man achter epische Oscarwinnaars als ‘Mrs. Miniver’, ‘The Best Years Of Our Lives’ en ‘Ben-Hur’, ook is hij de regisseur van de klassieke love story ‘Roman Holiday’, de starpower western ‘The Big Country’, de overvalkomedie ‘How To Steal A Million’ én de musical ‘Funny Girl’. Naast al die legendarische projecten vond Wyler ook nog tijd voor - en dit bedoelen we zeker niet oneerbiedig - tussendoortjes. Één van die minder bekende kleinoden is ‘Detective Story’, een broeierig politiedrama gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van Sidney Kingsley.
De film verhaalt een dag uit het leven van de politieagenten, werkzaam op het 21ste district. De officieren hebben onder andere af te rekenen met een eenmalige overtreder (Craig Hill), die door het gros ontzien wordt omwille van z’n toegewijde vriendinnetje (Cathy O’Donnell), een naïeve winkeldievegge (Lee Grant) en de groezelige abortusdokter Karl Schneider (George MacReady). Vooral deze laatste is het mikpunt van detective Jim McLeod (Kirk Douglas) wanneer hij erachter komt dat Schneider ooit nog een abortus heeft uitgevoerd op z’n vrouw Mary (Eleanor Parker).
Centraal in ‘Detective Story’ staan de personages en hun onderlinge conflicten; bijgevolg is er geen rechtlijnig verhaal en kent de film geen echte apotheose. Bovendien neigt de prent op sommige momenten zodanig naar verfilmd toneel dat je haast de vloer hoort kraken. Vooral de scènes tussen een nochtans goed acterende Kirk Douglas en Eleanor Parker zijn gedrenkt in overdadige pathos en ogen bijzonder theatraal. Bovendien laat Wyler z’n personages dialogen afhaspelen in een elitair en ongemakkelijk taalgebruik, waardoor soms alle voeling met de realiteit weg is. Maar we mogen niet te streng zijn voor deze inmiddels antieke film, die edoch lang niet kan tippen aan Wylers collectie meesterwerken. Uiteindelijk zijn de vertolkingen best aardig en weet de film, ondanks de afwezigheid van een echte kern, toch anderhalf uur te boeien.