Zoeken

Paradies: Liebe

  • Cinevision.be/nl quoteert Paradies: Liebe met een 2/5
  • Regisseur: Ulrich Seidl
  • Cast: Margarethe Triesel, Peter Kazungu, Inge Maux
  • Genre: Drama
  • Duur: 115 minuten
  • Releasedatum DVD: 31-05-2013
  • Distributeur DVD: Lumière
Bekijk de cover van de film "Paradies: Liebe"
Het feit dat de Oostenrijkse cinema op de wereldkaart staat is te danken aan de weledele heren Michael Haneke en Ulrich Seidl. Niet meteen het toonvoorbeeld van polonaisedansende jolige jongens, die twee. Hoe meer kommer en kwel ze in hun films kunnen stoppen, hoe liever ze het hebben. Bij Haneke heeft dat al meer dan eens door merg en been gaande cinema opgeleverd, en de controverses die de regisseur van ‘Funny Games’, ‘Das Weisse Band’ en ‘Amour’ oproept leveren veelal interessante cinefiele discussies op. Bij Seidl is dat minder het geval: zijn bijl is botter en zijn dissecties van de smerige kant van de mensheid zijn voor het merendeel van het publiek een te harde noot om te kraken. Wie wel fan is van Seidl heeft in elk geval geen reden tot klagen: naast dit eerste deel van zijn ‘Paradies’-trilogie worden later dit jaar ook nog deel twee (‘Glaube’) en drie (‘Hoffnung’) op de thuisbioscoopmarkt verwacht.  

Wie Seidl kent van ‘Hundstage’ en ‘Import/Export’, weet dat de man geen taboes schuwt. Zijn duivels laat hij soms op kleine schaal los (‘Hundstage’ speelt zich integraal af in een begoede woonwijk in Wenen), soms op een groot canvas (‘Import/Export’ toont de uitwasemingen in de onderbuik van de immigratie). ‘Paradies: Liebe’ kleurt eveneens internationaal met het verhaal van de vijftigjarige Teresa (Margarethe Triesel) die op vakantie gaat naar Kenia. Niet voor een safari, maar om zich op het strand de gunsten van de ‘strandjongens’ (jonge mannelijke prostitués) te laten welgevallen. Teresa hoopt in ruil voor haar dollars ook liefde te kunnen kopen, maar dat valt dik tegen. De mannen die op het strand hun lichaam verkopen doen dat vooral om in het bestaan van hun familie te voorzien, en een snelle wip is nog geen sympathie, laat staan liefde. 

‘Paradies: Liebe’ laat zien hoe Teresa afglijdt in haar eigen persoonlijke hel. Ze voelt zich minderwaardig en slaagt er niet in uit de negatieve cocon te breken door met de standjongens naar bed te gaan. Begeerd voelt ze zich allerminst, maar ze ontdekt wel dat geld haar macht heeft. En dat ze als een soort moderne slavendrijver de plaatselijke bevolking kan uitbuiten. En die laten zich blijkbaar veel welgevallen voor het geld dat de rijke Westerse toeristes hen toewerpen. Het gevolg is een prent die grossiert in ranzigheid als een mestkever die zijn vangst van de dag heuvelopwaarts voor zich uitduwt.

Seidl neemt zoals gewoonlijk geen blad voor de mond, laat staan voor andere lichaamsdelen. De seksavonturen van Teresa worden open en bloot in het gezicht van de argeloze kijker gegooid. Opwindend of tintelend wordt het nooit (of ’t zou toch niet mogen): seks wordt als wapen gebruikt tussen mensen die niets met elkaar gemeen hebben, behalve dan het feit dat ze allemaal dromen van een beter leven, maar die droom daarom niet noodzakelijk positief inkleuren. Wat de recensent van Variety tot een gevatte observatie dreef toen hij ‘Paradies: Liebe’ omschreef als ‘Salo with Sunburn’.

Seidl filmt andermaal in zijn eigen, frappante stijl met helder camerawerk en secuur gekaderde shots. Opnieuw laat hij professionele acteurs interageren met niet-professionele acteurs om een zo realistisch mogelijk resultaat te bereiken: het gros van de acteurs die de strandjongens vertolkt zijn lokale Kenianen die in het echt ook hun waren tegen betaling slijten. Seidl liet ruimte voor interpretatie en filmde alles chronologisch, zodat het verhaal zich eventueel nog kon bijsturen. Allemaal nobele doelstellingen om cinema uit het hart te laten komen, maar het doel heiligt de middelen nauwelijks. Als ‘Paradies: Liebe’ al iets wil vertellen over de (seksuele) excessen van de maatschappij, het verschil tussen arm en rijk en wie weet over wat nog allemaal, dan gaat alles toch verloren door Seidls fascinatie om bewust tegen schenen te schoppen. Wie geen abstractie kan nemen van Seidls klinische weltschmerz, heeft dan ook maar weinig reden om uit te kijken naar ‘Glaube’ en ‘Hoffnung’ waarin respectievelijk het geloof en de lichaamscultuur een veeg uit de pan krijgen.

Simon Couwens

© Cinevision.be/nl

   Bioscoop

   DVD/Blu-Ray