Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Flight (Blu-ray)
Van alle Spielberg-protegés die in de jaren tachtig onder het banier van de bebaarde maestro mochten varen, was Robert Zemeckis van meet af aan de meest interessante. Ook al was hun eerste samenwerking (hij schreef samen met zijn toenmalige schrijfpartner Bob Gale het scenario van het weinig succesvolle ‘1941’) grotendeels een slag in het water, met de ‘Back To The Future’-trilogie en ‘Who Framed Roger Rabbit’ toonde Zemeckis zich drie decennia terug een leerling die niet moest onderdoen voor de meester. Een theorie die nog meer werd onderbouwd toen Zemeckis later onder meer ‘Forrest Gump’ en ‘Contact’ zou afleveren.
Maar toen raakte Zemeckis verslaafd aan CGI en vooral aan motion en performance capturing. Zemeckis koos niet langer voor live action-projecten, maar spendeerde nogal wat tijd aan de 3D-mocap-experimenten ‘Beowulf’, ‘The Polar Express’ en ‘A Christmas Carol’. Het zag er zelfs naar uit dat hij nooit nog een ‘gewone’ speelfilm zou maken, want na de Dickensadaptatie koos hij voor een CGI-remake van The Beatles’ ‘Yellow Submarine’ als volgend project. Gelukkig besliste het lot daar anders over: na het floppen van het door Zemeckis geproduceerde ‘Mars Needs Moms’ trok Disney de stekker uit de gele onderzeeër en voor Zemeckis was het terug naar af. En kijk, Zemeckis liet de mocap voor wat hij was en keerde terug naar solide en ouderwets Hollywoodvakmanschap.
Niet met Tom Hanks in de hoofdrol dit keer, maar met Denzel Washington, zowat de meest geliefde afro-Amerikaanse acteur ooit. Al zal Sidney Poitier dat misschien tegenspreken. Dat het Zemeckis menens is, is vanaf de eerste scène – waarin een vloekende en drugs snuivende Washington én blote borsten te zien zijn – duidelijk. Washington kruipt in de huid van Whip Whitaker, een lijnvluchtpiloot die al een paar jaar met zichzelf in de knoop ligt. Zijn vrouw heeft hem verlaten, zijn inmiddels vijftienjarige zoon heeft hij al in tijden niet meer gezien en zijn drank- en drugsverslaving krijgt hij niet onder controle. Toch is hij nog steeds een begenadigd piloot: tijdens een vlucht van Orlando naar Atlanta kan hij een potentiële ramp afwenden door het vliegtuig ondersteboven te laten zweven vooraleer een noodlanding uit te voeren. Bij dat manoeuvre verliezen zes mensen het leven, maar het konden er veel meer geweest zijn. Whip is op slag held van de dag, tot wanneer de onderzoekers ontdekken dat Whip op het moment van de vlucht onder invloed was van alcohol en er een diepgaand gerechtelijk onderzoek volgt.
‘Flight’ voegt geen nieuwe dingen toe aan het canon van ‘mens versus drank’-titels en past mooi in het rijtje bevolkt door o.a. Billy Wilders ‘The Lost Weekend’, Blake Edwards’ ‘Days Of Wine And Roses’ of Mike Figgis’ ‘Leaving Las Vegas’. Een beetje oude wijn in nieuwe zakken dus, maar dat neemt niet weg dat ‘Flight’ lekker wegkijkt en dat Zemeckis hier op de toppen van zijn kunnen regisseert. Restricties zijn er onder de vorm van een wel heel lange speelduur voor wat in wezen een eenvoudig verhaal is, en een christelijk-godsdienstige insteek die her en der zeker voor rollende ogen en navelpluisgepluk zal zorgen.
De vertolkingen van Washington, Don Cheadle (als Washingtons raadsman), Kelly Reilly (als emotioneel gebroken vrouw die in Washington een zielsgenoot vindt) en John Goodman (in een showstelende cameo als Washingtons dealer) zijn gelukkig stuk voor stuk sterk genoeg om de minder geslaagde momenten af te zwakken. Klap op de vuurpijl is trouwens de scène met de bijna-vliegtuigcrash. Alleen al met die nagelbijtende sequentie toont Zemeckis dat hij het klappen van de regiezweep gelukkig niet is kwijtgespeeld na zijn jaren op de dool. En nu niet meer bezwijken voor de mocap-duivel, Robert.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.