Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Bling Ring
Het is niet al goud wat blinkt. Voor de vijf tieners die tussen oktober 2008 en augustus 2009 inbraken in de villa’s van een paar roddelblaadjesberoemdheden hadden diamanten, uurwerken, merkkledij en –schoenen, juwelen en schilderijen evenveel aantrekkingskracht. In totaal maakten de rijkeluisinbrekers zo’n 3 miljoen dollar buit. Het huis van Paris Hilton bleek het populairst: daar brak het vijftal maar liefst zeven keer in. Al is inbreken misschien een te zwaar woord: als de sleutel niet onder de mat lag, bleek er wel ergens een schuifdeur open te staan. Of hoe the rich and famous niet bepaald smart, rich and famous bleken te zijn.
Sofia Coppola zag in het verhaal van de Hollywoodinbraken alvast een uitstekend gegeven voor een nieuwe film die vlot aansluit bij de thematiek die ook in de rest van haar oeuvre vervlochten zit. Eenzaamheid en vervreemding dus, steevast gesitueerd tegen de achtergrond van een ‘rijk’ milieu. Zowel de Lisbonzusjes in ‘The Virgin Suicides’, Scarlett Johansson en Bill Murray in ‘Lost In Translation’, Kirsten Dunst in ‘Marie-Antoinette’ als Stephen Dorff in ‘Somewhere’ gingen er (bijna) aan ten onder. Probleem is een beetje dat Coppola haar personages steeds minder interessant worden. In het begin van haar oeuvre konden we nog meeleven met de dolende zielen, nu is dat geen evidentie meer. Stephen Dorff was een vervelende zeurkous eerste klas, en de tieners in ‘The Bling Ring’ zijn op hun beurt maar nauwelijks interessant te noemen.
De namen van het vijftal dat droomde van ‘la Dolce & Gabbana Vita’ zijn voor de film aangepast. Goed voor de dichterlijke vrijheid en om vervelende gerechtskosten te vermijden waarschijnlijk. Het scenario trapt af met de verhuis van Marc (Israel Broussard), een zelfbewuste modieuze tiener die op zijn nieuwe school in een Californische voorstad wordt opgemerkt door Rebecca (Katie Chang). Als gegoed kind van gescheiden ouders ziet die er geen graten in om in luxe te leven, en daarnaast onbekommerd auto’s of kredietkaarten te stelen. Marc vindt dat aanvankelijk maar niets, maar al snel is hij haar partner in crime. Wanneer ze op het internet lezen dat Paris Hilton gastvrouw is van een jetsetfeestje, besluiten ze die avond bij haar in te breken. Een korte zoektocht op het wereldwijde web levert hen het adres van Hiltons stulpje op en een blik op Google Maps toont de omgeving en eventuele vluchtweg. Na de geslaagde rooftocht bij la Hilton, hebben Rebecca en Marc de smaak te pakken, en vooral Rebecca pocht met haar lef. En toen waren ze plots met vijf: ook de zussen Nicki (Emma Watson) en Sam (Taissa Farmiga) en meeloper Chloe (Claire Julien) willen het huis van Paris Hilton zien en algauw gaat het vijftal veelvuldig ‘shoppen’. De villa’s van onder andere Orlando Bloom, Lindsey Lohan en Megan Fox worden eveneens met een bezoekje vereerd.
Op zich best een interessant verhaal, maar de uitwerking blijft steken in vlakke monotonie. Zoals reeds aangehaald zijn de vijf tieners saai en oppervlakkig, en bij de zoveelste reconstructie van een inbraak op de tonen van een eigentijdse soundtrack heb je het wel gezien. De afloop van het verhaal laat zich raden: het vijftal wordt gevat op basis van beelden van een beveiligingscamera en groeit – net als hun slachtoffers – uit tot heet fifteen minutes of fame-nieuws bij de kwijlende en geilende showbizzmedia. Het wordt nooit echt duidelijk of Coppola enkel maar registreert of dat ze het Hollywoodmilieu tegelijkertijd een satirische aai over de bol geeft. De irritante vertolking van Leslie Mann als de moeder van Emma Watson en Taissa Farmiga noopt ons – alvast gedeeltelijk - te besluiten tot het tweede.
Wat er ook van zij, ‘The Bling Ring’ is minder vervelend dan ‘Somewhere’ en biedt tussen de hoge herhalingsfactor door best een paar geslaagde scènes op die schipperen tussen een schater- en een glimlach. En het is een goede showcase voor Emma Watson, die net als in ‘The Perks Of Being A Wallflower’ bewijst dat haar een mooie toekomst na Hogwarts wacht. Of hoe ‘The Bling Ring’ niet zomaar af te schrijven is als een slaapverwekkende sof, maar een beetje meer animo, schwung of essentiële substantie had het eindresultaat zeker geen kwaad gedaan.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.